Ogenschijnlijk is het stil. Er lijkt niet veel te gebeuren maar ook hier bedriegt die schijn. Zoals een baby in de baarmoeder moet groeien en volmaken, zo moet ook mijn boek dat. Van buiten zie je er niets van maar ondertussen….

Het verhaal is door proeflezers gelezen en de reacties zijn positief. Men vindt het een goed boek. Eén lezer offerde zijn nachtrust er aan op omdat hij wilde weten hoe het afliep. Bij tijden raakt het verhaal de emotionele snaar en men kreeg sympathie voor personages of zelfs een hekel aan één van de personen in het boek omdat het een egoïstische kwal bleek te zijn. U begrijpt vast mijn blijdschap.

Uit de reacties weet ik nu ook dat het een spannende streekroman is. Nu bestaat er iets als een NUR-code. De Nederlandstalige Uniforme Rubrieksindeling. Elk boek wordt gevangen in een driecijferige code. Dat is makkelijk voor bibliotheken, boekhandelaren en archivarissen omdat duidelijk wordt in welke categorie jouw boek valt. Ik ben bang dat mijn boek niet in die drie cijfers te vangen is. Het is deels fictie en deels realiteit. NUR-code 330 is spannende boeken algemeen, 344 streek en familieromans en 402 zijn waargebeurde verhalen. Op dit moment heb ik nog geen idee welke te kiezen en of je meerdere codes mag gebruiken. Gelukkig is er nog tijd genoeg om daarover na te denken.

De complete tekst ligt nu bij een vriendin die de gave heeft van moeilijke vragen stellen en rake opmerkingen maken. Tot nu toe heeft ze de eerste negen bladzijden gelezen en man o man, wat ben ik, en dat meen ik oprecht,  blij met haar. Het probleem met mij als goedwillende krabbelaar is, en ik ben daar niet de enige in, dat je als schrijver precies weet waar de tekst over gaat en er vanuit gaat dat ieder die het leest, dat ook weet.
Een voorbeeld: Je schrijft over Pietje die met Keesje in een roeiboot onderweg is en een zwemmende Jantje tegenkomt. Omdat Pietje aan de riemen zit, ziet hij Jantje niet zwemmen maar Keesje, die het roer bediend, ziet dat wel. In mijn gedachten zie ik mij al zitten in een bij de Hippert gehuurde roeiboot, varend door een van de vele sloten in het Oostzijderveld. Die gedachten hebben mijn lezers niet. Hippert? Roeien? Oostzijderveld? Er ontstaan dus onduidelijkheden. Wie roept er ‘Pas op!’? Wie laat de boot stoppen? Wie vraagt Jantje wat hij daar in ’s hemelsnaam doet of vraagt hij dat aan Pietje? Ik als schrijver weet dat allemaal wel maar helaas is die duidelijkheid als een klontje er niet bij mijn lezers. Dus…. Er moet herschreven worden en met dat herschrijven ontdek je dat er stukken tekst weggelaten kunnen worden zonder het verhaal tekort te doen, dat er onduidelijkheden zijn over wanneer het verhaal speelt, dat verleden tijd en tegenwoordige tijd soms door elkaar lopen, dat je ijle lucht beter kan omschrijven als frisse lucht en dat lange zinnen wel mooi zijn maar ook vaak onleesbaar. Het is een fascinerend proces waar ik mateloos van geniet.

Binnenkort gaan we ons bezig houden met de foto die als cover moet gaan sieren. Ideeën zijn er al maar verder nog niet. Belangrijk wordt wel dat de foto zo wordt dat de belangrijke elementen van het plaatje uiteindelijk niet zoek raken onder de letters van de titel. Vooral de vele letters van ‘glimlachende’ kunnen veel schade toebrengen. Daar moet dus ruimte op het plaatje voor gereserveerd worden.

Het zal u inmiddels wel duidelijk zijn dat schrijven niet alleen het neerpennen van een verhaal is. Zeker voor iemand die in eigen beheer een boek maakt, komt er veel meer bij kijken. Ik vertel u daarover een volgende keer.

Natuurlijk kunt u mijn boek ‘Wraak kent geen winnaars’ gewoon bestellen bij uw boekhandelaar of via http://www.boekenbestellen.nl/boek/wraak-kent-geen-winnaars

©Peter Gortworst / jan.2023