Eén van de geneugten des levens is zaterdagmorgen neerstrijken in het stadscafé en jezelf verwennen met een koffie, punt appeltaart en de krant van die dag. De grote groep stadgenoten die op deze dag even gaan ‘statten’ is nog niet op gang gekomen en daarom kan er in alle rust van deze geneugten genoten worden.

Achter mij zitten twee dames. Beiden van net geen middelbare leeftijd meer en druk in gesprek. Ik wil niet generaliseren maar zet twee mannen bij elkaar en je hoort hooguit wat gemompel. Zet twee vrouwen bij elkaar en de conversatie gaat met een volume alsof ze tien meter uit elkaar zitten. Zo ook hier. Ik kan hun gesprek woordelijk volgen.

‘Hoe is het nu thuis?’ vraag te ene.
‘O meid, breek me de bek niet open,’ verzucht de ander.
‘Hoezo? Ik dacht dat je het nu wel rustig zou krijgen. De kinderen zijn de deur toch uit?’
‘Ja, dat klopt maar nu heeft Diederik het op zijn heupen gekregen.’
‘Nee toch? Een man in de overgang die zich in een leren pak hijst en op een chopper door Europa wil tuffen?’
‘Deed hij dat maar, nee, hij heeft van de slaapkamer van Anneke zijn mancave gemaakt.’
‘Een mancave? Wat ik moet mij daarbij voorstellen?’
‘Net wat ik zeg. Een hol waar mijnheer zich kan terugtrekken. Een kamer voor hem alleen met een bureau voor zijn computer, een luie stoel, een kast voor zijn boeken, een ijskastje alleen voor zijn whisky en één fles cola en natuurlijk een tv. Aan de muur natuurlijk die grote poster van Tina Turner. Sorry hoor, maar ik kan mens niet uitstaan!’
‘Oh? Nooit geweten dat ze zoiets een mancave noemen. Wat is er dan zo erg aan?’
‘Veel. Eerstens heeft hij zelf behangen. Daar zit een motiefje in wat hij niet opgemerkt heeft dus de naden zijn overduidelijk zichtbaar. Het sluit niet aan, zeg maar. Hij is bovendien scheef begonnen en je kent mij, ik stoor mij daar mateloos aan. Dan vond mijnheer het nodig om de deur te schilderen. Het is broddelwerk geworden met druipers en heilige dagen. En dan ook nog in een kleur die totaal niet past bij de kleur van het behang. En niet willen luisteren hè of het gewoon niet wìllen zien. Zo ongelofelijk eigenwijs, nou ja, je kent hem.’
‘Ik zou hem daar lekker laten zitten. Wat heb jij daar nog te zoeken?’
‘Denk jij dat Diederik daar met een stofzuiger over de vloer gaat, stof afneemt of het raam een keertje lapt?’
‘Nee, dat denk ik niet en misschien is dat ook wel beter zo.’
‘Wat bedoel je?’
‘Was het niet twee jaar terug dat hij jullie broodrooster gerepareerd had en op paasmorgen dat ding ontplofte?’
‘Ja…?’
‘Zaten jullie toen niet die hele eerste paasdag zonder stroom omdat de gemeentestop eruit geknald was en de monteur niet eerder kon komen?’
‘Ja, dat weet ik nog. We hebben ons ‘s middags bij de buren uitgenodigd omdat het in huis steeds kouder werd.’
‘Toch niet bij die vreselijke Varenkampjes?’
‘Daar ja. We konden nergens anders heen. Maar wat heeft dat met Diederik te maken?’
‘Het spijt mij om het te moeten zeggen, maar jouw man is gewoon geen Handige Harry. Dat weet je zelf ook. Als hij het raam moet lappen, mag je blij zijn dat het nog in de sponning zit als hij er mee klaar is. Stof afnemen gaat bij hem niet zonder dat er dingen kapot vallen en geef hem geen stofzuiger in zijn handen. Hij zuigt alles op behalve stof en je mag je handen dichtknijpen als dat wonder der techniek het naderhand nog doet.’

Het is even stil achter mij. Er wordt blijkbaar nagedacht.
‘Het zal mij niet meevallen,’ verzucht de eega van Diederik na een paar minuten van overdenkend zwijgen, ‘Ik wordt altijd zo onrustig als er dingen zijn die ik moet doen en niet kan doen. Dat het in één kamer van het huis waarschijnlijk een vieze bende wordt zit mij nu al dwars. Alles moet van mij nu eenmaal spik en span zijn.’
‘Zit er een slot op de deur van zijn mancave?’
‘Ja…?’
‘Vraag hem of hij de deur altijd op slot doet en de sleutel bij zich houdt. Dan kan jij er niet meer komen en hoef jij je ook niet te ergeren.’
‘En dan zit hij daar ’s avonds gezellig in zijn eentje en ik zit ook reuze gezellig in mijn eentje op de bank. Dat is toch ook niks?’
‘Geloof mij, dat is voor zolang het duurt. Maak het in de kamer gezellig met wat kaarsjes, zet plakjes worst en stukjes kaas op tafel, schenk voor jezelf een Hugo in, zorg dat het lekker warm is en trek vooral wat spannends aan. Moet jij eens kijken hoe snel Diedertje met een glas whisky bij jou op de bank kruipt.’
‘Tja, ik kan dat best gaan proberen,’ klinkt het aarzelend.

Het gesprek valt even stil. De spik en span mevrouw wil blijkbaar niet meer over de mancave praten en zegt daarom:
‘Goed, we moesten maar eens gaan. Heb jij nog plannen voor vandaag?’
‘We gaan vanmiddag de kerstboom optuigen. Daar heb ik echt zin in. Staat die van jullie al?’
‘Ja, dat hebben we vorig weekend gedaan en gisteren kwamen we erachter dat we het laminaat onder de boom moeten vervangen.’
‘Hè? Hoezo?’
‘Diederik wilde een boom met kluit. Die heeft hij in een emmer gezet en elke dag water gegeven. Nu bleek de emmer lek te zijn en is het laminaat op gaan zwellen.’
‘O dear! Da’s minder. En wie gaat dat doen, dat laminaat vervangen? Toch niet Diederik hoop ik?’
‘Nee. Ik denk dat het voor iedereen beter is dat ik hem, voordat hij zelf de sleutel mag houden, opsluit in zijn mancave. Ik heb al een mannetje geregeld die het tussen kerst en oud en nieuw doet.’
‘Nou, mooi dat je iemand gevonden hebt die dit op korte termijn kan doen.’
Ik hoor dat ze opstaan en bij de kassa afrekenen. Ze staan al buiten als iedereen binnen een straal van vijftig meter hoort dat ze elkaar luid en duidelijk prettige kerstdagen wensen.

Mij weer concentreren op de krant valt niet mee. Het beeld van Diederik met zijn scheve behang, hangend in zijn makkelijke stoel met een glas whisky in zijn hand raak ik niet zomaar kwijt. Zo’n mooie naam en dan met misprijzen een Handige Harry genoemd worden. Het zou niet mogen.

©Peter Gortworst / dec. 2022