Nee, hij is even niet gezellig. Integendeel zelfs. Waarom moest die oma van Freek uitgerekend op vrijdag, Goede Vrijdag notabene, doodgaan?! Hun al geruime tijd geleden geplande lange weekend op Texel konden ze nu op hun buik schrijven. Drie knullen van 18 jaar in een vakantiehuisje. Uitgaan, vogels kijken, als oude vrienden met elkaar optrekken, lekkere dingen koken of eten uit de snackbar… niets van dat al. Natuurlijk snapt hij best dat Freek verstek moet laten gaan en dat hij en Bas niet zonder Freek naar Texel kunnen vertrekken.
Het gevolg is wel dat hij dit weekend met zijn zus en zijn ouders zit opgescheept en dat zint hem allerminst. Vrijdagavond al naar de kerk geweest, vanavond naar de paaswake en morgenochtend, eerste paasdag, natuurlijk weer. Beslist niet vrijwillig maar gewoon omdat het moet en zijn aversie tegen dat moeten groeit met de dag.
‘Het is het belangrijkste feest voor ons christenen’, deelde zijn vader voor de honderdste keer mee, ‘Daar ben je je toch wel van bewust?’
Hij mompelt iets terug en zijn vader kijkt hem wantrouwend aan.
‘Wat zei je nou?’
‘Dat wat je zegt weet ik wel.’
‘Weet je dan ook dat Christus voor onze zonden aan dat kruis genageld is? Besef je wel dat wij gered zijn door zijn offer? Dat wij in genade leven mogen door zijn dood ter helle!?’
Met een gevoel van walging hoort hij zijn vader aan. Altijd komt er dat toontje, die bibber in zijn stem als hij over dit soort zaken spreekt. Hij kan er steeds minder goed tegen en hoe heerlijk zou het geweest zijn om nu op Texel te zitten. Geen kerk, preken of halleluja maar quality time met zijn vrienden.
‘Ik ga even de stad in,’ deelt hij zijn vader mee.
Die aarzelt. Het is stille zaterdag en een ingetogen houding van zijn zoon was hem liever. Toch snapt hij best dat de jongen het wat moeilijk heeft. Zijn weekend ziet er immers anders uit dan hij zich had voorgesteld? Diep in zijn hart was hij wel blij met deze ontwikkeling. Het geeft hem de kans om deze jonge man, die op de drempel naar volwassenheid staat, nog wat fundamentele waarden bij te brengen. Hij is er van doordrongen dat alles wat hij hem nog bij kan brengen, zaadjes zijn die later tot volle wasdom kunnen komen. Dat is zijn taak en die neemt hij zeer serieus.
‘Ja, dat is goed maar zorg er voor dat je op tijd terug bent.’

De paaswake duurde hem veel te lang. Bijna twee uur in de kerk! Een bezoeking van het zuiverste water!
‘Het was een zinvolle en mooie dienst,’ meent zijn moeder als ze weer thuisgekomen zijn.
Zijn zus beaamt dat en vindt dat alle symbolische handelingen zo mooi waren.
‘Al die handelingen onderstreepten de woorden,’ merkt ze wijs op.
Een beetje bevreemd kijkt hij naar zijn zus. Dat ze onderling als dag en nacht verschillen wist hij wel, maar dat zij zo vroom, zo godsdienstig zou zijn, is een nieuwe ontdekking.
‘En hoe vond jij de dienst?’ vraagt zijn vader hem.
‘Te lang. Veels te lang.’
‘Maar wat vond je van de preek? Heb je daar wat van opgestoken?
‘Nee. Ik kon mij niet concentreren. Er galmde maar één woord door mijn kop: Texel, Texel. Texel. En nu ga ik naar bed.’
‘Ach,’ zegt zijn moeder en kijkt hem zorgelijk na. Vader zucht maar zegt niets.
In bed speelt hij domme spelletjes op zijn mobieltje en ver na middernacht valt hij in slaap.

Hij is nog in dromenland als een luide stem, onderaan de trap, hem wekt:
‘Jongens! Wakker worden! De Heer is waarlijk opgestaan en aan Petrus verschenen!’
‘Fuck, fuck, fuck!’ is het enige wat hij uit kan brengen. Het komt uit de grond van zijn hart, intens gemeend maar wel zachtjes want als zijn vader dit hoort, zijn de rapen gaar.

De ontbijttafel is feestelijk gedekt. Gele papieren servetjes naast de zondagse ontbijtbordjes, witte bolletjes, een gekookt ei, versgeperst sinaasappelsap en dikke plakken paasbrood.
‘Dat ziet er feestelijk uit, moeder. Zullen we eerst bidden?’ zegt het hoofd van het gezin.
Ze vouwen hun handen en vader begint de Heer te danken voor deze bijzondere dag en het eten. Ook hij heeft wel zijn handen gevouwen maar niet de ogen dicht. Dan ziet hij dat zijn vader tijdens het bidden hem aankijkt. Onbeschaamd kijkt hij terug en tot zijn genoegen wendt zijn vader de blik af.
De sfeer tijdens de maaltijd zou feestelijk moeten zijn maar is het niet. Drie personen voorvoelen iets wat nog niet onder woorden gebracht kan worden maar onweerstaanbaar op hen afkomt.

‘Ik ga niet mee naar de kerk,’ deelt hij plotseling mee.
Malende kaken vallen stil. Zijn vader slikt de nog niet geheel gekauwde hap met enige moeite door en vraagt dan:
‘Mag ik vragen waarom?’
‘Omdat ik daar niets te zoeken heb. Ik geloof niet meer in God dus waarom zou ik daar mijn tijd verdoen? Ik stap straks op mijn fiets en ga naar het strand.’
De hel breekt los. Een spervuur van vragen wordt op hem afgevuurd.
‘Waarom doe je dit ons als ouders aan? Sinds wanneer geloof jij niet meer? Hoe kom je erbij dat God niet bestaat? Heb jij wel vaak genoeg gebeden? Ben je niet bezield van de duivel? Kon je geen ander moment uitkiezen om dit te bespreken? Hoe kan je dit zo zeker weten?’
De vragen worden luider en in een poging de zaak tot rust te brengen heft hij zijn hand op.
Als het stil is zegt hij:
Ik heb hier lang over nagedacht en mijn besluit staat vast. Ik zal niet zeggen dat er geen God is maar als hij er is, dan huist hij niet in onze kerk. Die God accepteert geen flikkers.’
‘Hè? Wat? Flikkers?’ vraagt zijn moeder.
Zijn vader trekt wit weg.
‘Homo’s,’ zegt hij dan tegen zijn vrouw, ‘Homoseksuelen. Die noemen ze soms zo.’
‘Jakkes,’ zegt zijn zus, ‘Ben je dat?’
‘Wie weet. Het zou zomaar kunnen.’
Er valt een stilte die met gemak dodelijk genoemd kan worden. Hij staat op, pakt zijn jack van de kapstok en als hij naar de achterdeur loopt zegt hij:
‘Ik neem aan dat jullie nu heel wat te bidden hebben. Succes.’
Hij neemt de fiets uit de schuur en stapt op. Met een beetje geluk zijn er nog een stel leuke meiden op het strand.

Mijn boek al gekocht?
http://www.boekenbestellen.nl/boek/wraak-kent-geen-winnaars

©peter gortworst/apr.2022