Ze wordt wakker en weet direct wat voor dag het is: vrijdag en de eerste dag van haar pensioen. Ze heeft daar met gemengde gevoelens naar uitgekeken. Ze is nu eenmaal een oude vrijster die haar leven lang een toewijd medewerkster was. Haar dagen waren gevuld met arbeid. Niet alleen betaald werk maar ook nog vrijwilligerswerk en natuurlijk haar huishouden. Het gaat te ver om te zeggen dat ze leefde  voor haar werk maar toch, veel scheelde het niet. Nu moet een groot deel van de dagen op een andere manier gevuld worden. Dat zag ze als een groot probleem maar nu niet meer. Morgen mag ze haar hond ophalen en ze kijkt er naar uit. Een lieverd vertroetelen en verzorgen zal haar dagen tenminste voor een deel vullen.

Ze heeft een uitgesproken voorkeur voor een kleine hond. Die neem je makkelijk mee, je hoeft er geen uren mee te lopen en ze vreten de oren niet van je kop. In de voorgaande weken heeft ze alle advertenties uitgeplozen en gelukkig was er een nestje met chihuahua’s. De mevrouw die de hondjes te koop heeft staan, was wat aarzelend. Er was nog één hondje beschikbaar maar het was de underdog van het nest. Hij was kleiner dan zijn broertjes en zusjes en ze wist niet eens zeker of hij het wel zou halen. Hij kreeg een speciale behandeling omdat het gevaar niet denkbeeldig was dat de andere hondjes in het nest hem, al of niet per ongeluk, om het leven zouden helpen. Toen onze oude vrijster dat hoorde was ze eigenlijk al verkocht. Wat is er mooier dan opkomen voor de zwakke en recht doen aan de verstotene? Ze mocht komen kijken en prompt was haar keuze definitief. Het hondje was niet groter dan een flinke cavia. Volgens de verkopende partij wordt hij nog wel wat groter maar het blijft een kleintje. Hij wordt apart gehouden, krijgt de fles en eenmaal per dag mag hij, onder oplettende bewaking, met zijn broertjes en zusjes spelen. Daar probeert hij wel zijn mannetje te staan maar de pech is zijn geringe figuur. Dan kan je keffen, bijten en grommen als een grote, je legt het toch af. In gedachten weet de vrijster al een naam voor deze verschoppeling. Wodan zal hij heten. Dat past bij een klein hondje met een groot en moedig hart.

Zodra Wodan in huis is, wordt er een afspraak gemaakt bij de dierenarts. Hij krijgt de nog ontbrekende entingen en met zorg wordt er een chip in zijn nekje gezet. Het gaat niet zonder slag of stoot. Wodan bijt letterlijk van zich af zodat de assistente, met dikke handschoenen, het hondje moet fixeren op de behandeltafel. Met enige twijfel in zijn stem vraagt de arts of hij Wodan ook moet castreren. Nee, dat wil ze niet en de arts is daar gelukkig mee. Hoe verdoof en behandel zo’n klein mormel? Voor je het weet blijft hij er in.

Wodan blijkt een baasje waar ze mee om moet leren gaan. Zodra hij eten krijgt, zet ze hem in het halletje en doet de deur dicht. Dan maakt ze het bakje met eten klaar en zet dat op zijn voermatje. Al die tijd keft Wodan als een bezetene en de deur is nog niet open of Wodan schrokt zijn maaltijd al naar binnen. Ze waagt het niet om daarna in de buurt te komen. Grommend en met opgetrokken lipjes is de boodschap duidelijk: mijn voer en waag het eens!!
Drie maal per dag laat ze hem uit. Hij huppelt vrolijk mee naar het grasveldje, doet wat er gedaan moet worden en gaat dan zitten omdat hij het vertikt dat hele eind terug te lopen. Ze draagt hem dus naar huis en dat is net zo gewoon geworden als ’s morgens thee zetten. Het voorgenomen vertroetelen is aan regels onderhevig. Zijn regels en als goedwillende vertroetelaar heb je je daar dan maar aan te houden.
Wodan zit bij haar op de bank, slaapt bij haar in bed en gaat altijd overal mee naar toe. Ook dat is niet helemaal een vrijwillige keuze van haar geweest. De eerste keer dat ze hem een kwartiertje alleen liet, huilde hij zo hartverscheurend dat ze bang was dat de buren zouden komen klagen. Ze heeft een reiskooitje gekocht en dat met de gordel op de achterbank van de auto gezet. Niet dat het veel zin heeft. Wodan prefereert het dekentje naast de kooi en ze vindt het best. Hij is rustig en stil en dat is ook wat waard. Toch is ze, ondanks deze en nog wat onhebbelijkheden, blij met haar hondje. Ze kletst de hele dag tegen hem en zelfs zo veel dat ze af en toe moe van zichzelf wordt.

Natuurlijk moet er tussendoor even reclame gemaakt worden voor mijn boek. Nu is dat wel een goed moment, denk ik. Klik op de link en ontdek een meesterwerk.
http://www.boekenbestellen.nl/boek/wraak-kent-geen-winnaars

Het is een mooie herfstdag. Ze besluit een stukje langs het strand te gaan lopen. Wodan kan dan, als hij niet wil lopen, in de zak van haar winterjas. Dat doet ze vaker en tot nu toe gaat dat zonder problemen.
De automobilist die de tussen de duinen liggende zeeweg opdraait, kijkt niet goed uit. Ze remt uit alle macht maar de klap is er toch. Ze controleert of ze zelf lichamelijk ongeschonden is en stapt dan uit. Ook de tegenpartij is heelhuids uitgestapt en ruiterlijk erkent hij direct zijn schuld. De schade valt op het eerste oog nog mee dus ze besluiten het zonder politie af te handelen. De verzekeringen mogen het uit gaan zoeken. Ze loopt naar de auto om de papieren te pakken en ziet dan tot haar schrik dat ze deur open heeft laten staan. De schrik slaat haar om het hart: Wodan! Een duik in de auto leert haar dat er geen Wodan is. Vertwijfelt kijkt ze om zich heen.
‘Wodan! Wodan,’ roept ze, maar het is tevergeefs.
‘Is uw hond weg?’ vraagt de man.
‘Ja,’ zegt ze met een angstige en bezorgde stem.
‘Nou, een beetje hond zie je hier niet zo snel over het hoofd. Wodan heet hij? Ik zal eens even roepen.’
‘Het is inderdaad een beetje hond.’ zegt ze, ‘Hij is ongeveer zo groot.’
De afstand die ze tussen haar handen laat zien wordt door de man geschat op 25 cm. Dat dit te veel is, is een fout die meer mannen maken.
‘Wodan! Wodan!’ roepen ze samen maar de hond is weg en blijft weg.
De man laat blijken die dag meer te doen te hebben en na het invullen van de papieren blijft zij alleen achter. Hoe ze ook zoekt en roept, Wodan is spoorloos verdwenen. Blijkbaar kan mijnheer toch verder lopen dan hij altijd aangaf. Met een bezwaard gemoed rijdt ze naar huis. ’s Avonds stelt ze een advertentie op en noteert het adres van het politiebureau.

Het eerste wat ze de volgende morgen doet is teruggaan naar de plek waar Wodan is verdwenen. Ze struint door de duinen, roept zijn naam en zoekt en zoekt. Het resultaat is er niet dus ze besluit om eerst de advertentie te gaan plaatsen, daarna naar de garage voor een afspraak en ten slot naar het politiebureau. Als dat allemaal achter de rug is kan ze weer gaan zoeken.
Ze staat net op een parkeerplaats voor het politiebureau als haar telefoon gaat. In het display een lang en onbekend nummer. Ze neemt op.
‘Goedemiddag, met Philippe van de Belgische vogelwacht. Mist u toevallig een blauwe kiekendief? Een vrouwtje?’
‘Hè? Wat moet ik missen? Een blauwe kiekendief? Wat is dat?’
‘Een roofvogel.’
‘Ik heb geen roofvogel. Hoe komt u daar nu bij?’
‘Wij hebben deze vogel vanmorgen gevonden. Hij was tegen een wiek van een windmolen aangevlogen en we hebben in het kadaver een chip ontdekt. Bij navraag blijkt uw naam daar bij te horen. Noemde u de vogel Wodan?’
‘Ik heb een hondje die Wodan heet maar die is gisteren weggelopen.’
Het is even stil aan de andere kant. Dan vraagt Philippe voorzichtig:
‘Was het een klein hondje?’
‘Ja. Een kleine chihuahua…’
In de stilte die volgt, zinkt bij beiden de waarheid zachtjes in.
‘Dan ben ik bang dat….’
‘Ja, dat denk ik ook….’

Thuisgekomen ploft ze op de bank en staart naar het voerbakje van Wodan. Ze voelt zich verdrietig en huilt. Wat een rotmanier om aan je einde te komen. Zo wreed. Zo natuurlijk, dat ook, maar vooral wreed.
Er komt een andere hond. Dat weet ze zeker. Groter dan Wodan en ze gaat er mee naar de hondenschool. Deze wijsheid heeft de grote bek op pootjes haar als erfenis nagelaten.

©peter gortworst / april 2022