Hij wil net zijn onderbroek uittrekken als hij hoort dat er iemand de deur van de keuken openmaakt.
‘Wie is daar!’ roept hij naar beneden.
‘Ik ben het!’ hoort hij zijn dochter roepen, ‘Ben je boven?’
‘Ja, ja. Ik wilde net onder de douche. Kom met een kwartiertje naar beneden.’
‘Zal ik alvast koffie zetten?’
‘Ja, ja. dat is lekker. Doe maar.’

Ze vult het koffieapparaat met koffie en water en omdat haar oude vader nu even niet op haar vingers kijkt, trekt ze deur van de koelkast open. Uit ervaring weet ze dat hij het niet zo nauw neemt met houdbaarheidsdata en een kleine controle kan daarom geen kwaad. Het eerste dat ze tegenkomt is een aangebroken verpakking met achterham. Een week over datum. Een aangebroken pot met kersenjam. Daar hoort geen groene schimmel op te zitten. In de groentelade vindt ze een struikje witlof wat verre van vers is. Ze gooit de ham, jam en witlof in de afvalbak en sopt de groentelade schoon. Het koffieapparaat pruttelt en ze zet twee mokken klaar.

Fris gewassen en monter stapt haar vader de trap af.
‘Ja, ja. Ik ruik de koffie al,’ zegt hij.
‘Hier of in de kamer?’ vraagt ze.
‘Laten we maar gezellig in de kamer gaan zitten. Lust je er een stroopwafel bij?’
‘Hoe oud zijn die?’
‘Ha! Ja, ja. Die heb ik eergisteren gekocht.’
‘Dan wil ik er wel eentje.’

Terwijl pa en dochter zich installeren in de kamer kan er wel even een kleine reclame tussendoor:

Ze zitten net als haar oog op het bureau valt. Niet zozeer het bureau zelf maar de muur ernaast. Het hangt vol met vellen papier waar iets op geschreven staat. Ze gaat staan om ze te bekijken.
‘Ho, ho!’ zegt haar vader, ‘Dat is geheim.’
‘Geheim? Wat voor geheim?’
‘Dat zijn aantekeningen voor mijn nieuwe boek.’
In de gauwigheid ziet ze een soort stamboom, een rijtje namen en iets dat op een hoofdstukkenlijst lijkt.
‘Je hebt net je boek klaar en je hebt er nog geen streep aan verdient!? Integendeel zelfs. Het heeft je tot nu toe alleen maar geld gekost. Wat denk je van die dozen met onverkochte boeken in de gang? Waarom zou je in hemelsnaam aan weer zo’n project beginnen?’
‘Omdat…. Ja, ja…. Omdat ik het zo leuk vind om te doen… Ik kreeg een goed idee, althans, dat dacht ik en ik ben begonnen om het op te schrijven. En toen werd het idee alleen maar leuker… Daarom… dus.’
Ze ploft op haar stoel en zonder iets te zeggen knabbelt ze aan de stroopwafel en drinkt haar koffie. Aarzelend vraagt hij haar:
‘Daar is toch niets mis mee?’
‘Nee, niet zolang ik je ’s nachts van de Noorder pier bij IJmuiden moet halen. Ik niet gebeld wordt door de mensen van je buurtsuper of je buurvrouw die zich zorgen over je maken. Ik je hier niet in een toestand van onsmakelijke verwaarlozing aantref en ik je niet naar een of ander regionaal radiostation hoef te rijden voor weer een interview. Als dat alles achterwege blijft zal ik er niets van zeggen.’
‘Ja ja….’
Hij drinkt zijn beker leeg en ze ziet aan hem dat er nog iets op zijn lever ligt.
‘Waar denk je aan?’ vraagt ze daarom.
‘Ja, ja. Weet jij iets van niet aangeboren hersenafwijkingen?’
‘Hè!?’
‘Je weet wel… beroertes, ongelukken, Korsakov en zo…’
‘Weinig tot niets. Je denkt toch niet dat jij….?’
‘Ja, ja. Nee, ik mankeer niets maar één van de hoofdpersonen in mijn boek wel. Ik weet er te weinig van af en er zal dus wat aan research gedaan moeten worden.’
‘Wat denk je van Google?’
‘Ja, ja. dat is niks. Ik moet echte verhalen hebben. Ik wil van de mensen die het zelf ervaren, horen hoe het is.’
‘Dus?’
‘Ik laat mij tijdelijk opnemen in een gesticht.’
Ze kan een kreun niet onderdrukken.
‘Doen pa!’ zegt ze dan op een toon die overloopt van sarcasme, ‘Doen, neem je pennen en schriftjes mee. We weten dan in ieder geval dat er voor je gezorgd wordt en niet geheel onbelangrijk: we weten dan ook waar je bent.’
‘Ja, ja.’

©.peter gortworst / feb. 2022