De dame op leeftijd die achter hem in de rij staat, ziet dat hij een brood, twee liter melk, een pot aardbeienjam en een pak Brinta op de band zet. Geduldig wacht ze tot hij heeft afgerekend. Als het haar beurt is om te betalen vraagt ze aan het meisje achter de kassa:
‘Was dat niet Wolmans? Die bekende schrijver?’
‘Ja,’ beaamt ze, ‘Hij komt hier zeker twee keer in de week.’
‘Goh, zo’n beroemde schrijver die gewoon boodschappen doet. Hoe nobel.’
Ze rekent snel af en haast zich naar buiten, kijkt snel links en rechts en ziet hem dan lopen. Zo snel als ze kan, volgt ze hem. Gelukkig loopt hij niet zo rap en dat is maar goed ook. De linkdoorn op haar rechtervoet speelt haar parten. Haar prooi stopt bij een rijtje huizen en gaat één van de woningen in. Als zij bij de deur komt, staat onder de bel op een bordje zijn naam. Ze onthoudt het nummer en gaat naar huis.

Hij heeft zijn warme maaltijd achter de kiezen en zet de vuile vaat in de machine. Vanavond gaat hij adressen zoeken van instellingen waar ze patiënten behandelen die lijden aan Korsakov. Zichzelf daar op laten sluiten leek hem bij nader inzien niet zo’n goed idee maar met de slachtoffers in gesprek gaan, kan misschien wel. Op dat moment gaat de bel en als hij de deur openmaakt, staat daar een dame op leeftijd. Het is een schril vogeltje. Ronduit mager, klein van stuk en twee priemende koolzwarte oogjes boven een neus die eruit ziet als een klein snaveltje.
‘Bent u mijnheer Wolmans?’ vraagt ze.
‘Ja, ja. Dat ben ik.’
‘Mooi. Ik ben Ans. Mag ik even binnenkomen?’
‘Ja, ja,’ maar voor hij vragen kan waarom dat nodig is, staat ze al in het halletje.
Het kan nog erger.
‘O, hier is de woonkamer. Laten we daar maar even gaan zitten.’

Hij volgt haar als een mak schaap en weet niet goed wat te doen. Ze heeft haar jas al uitgetrokken en gaat op zijn fauteuil zitten. Ze kijkt naar zijn schrijfhoek en zegt:
‘Gossie. Het voelt een beetje alsof ik in het heilige der heiligen zit. Hier is dus uw boek ontstaan. Wat fijn dat ik dit even kan zien.’
Onwillekeurig kijkt ook hij naar zijn schrijfhoek maar ziet er weinig heiligs aan. Wat hij ziet is een bureaustoel die vervangen moet worden omdat deze hem pijn in de rug geeft. Een werkblad met een uitgebeten bruine vlek omdat er een flinke scheut pikante paprikasaus op terecht is gekomen en een prullenbak die alweer geleegd moet worden.
‘Ja, ja. Wat kan ik voor u doen?’
‘Ik kom even praten over uw volgende boek,’ deelt ze hem monter mee, ‘En ik heb iets meegenomen waarover ik graag uw mening wil horen.’
‘Mijn volgende boek?’
‘Inderdaad. Ik neem aan dat u bezig bent een volgend boek te schrijven?’
Met haar priemoogjes kijkt ze hem zo indringend aan dat hij bijna letterlijk de prikjes kan voelen.
‘Ja, ja. Dat ben ik.’
‘Luister. Ga eerst eens zitten,’ commandeert ze hem.
Hij zet zich op het hoekje van de bank.
‘In je nieuwe boek moet je niet zo veel mensen laten vermoorden. Eentje. Meer is niet nodig. Dat reizen door Europa is ook nergens goed voor. Nederland is groot genoeg om daar een prachtige thriller over te schrijven en wat er helemaal niet in voor moet komen is overspel. Wij zijn op een leeftijd dat we niet meer als konijnen ‘het’ te pas en te onpas met elkaar doen, toch? Afgesproken?’
Haar toon is opvallend vertrouwelijk. Hij probeert haar, zo neutraal als mogelijk is, aan te kijken. In zijn hoofd flitsen de gedachten van links naar rechts en weer terug. Wat is dit voor mens?
‘Wie zwijgt, stemt toe,’ concludeert ze, ‘dan heb ik wat meegenomen.’
Uit haar tasje vist ze een schriftje. Ze slaat het open en begint voor te dragen.

Fladderend,
wapperend,
klapperend,
vliegend,
dartelend
en vlinderend,
sloddert met speels gemak
het citroentje
over het weide weiland
naar de lentekoningin.

Bijna triomfantelijk kijkt ze hem aan.
‘Nou? Wat is uw eerste reactie?’
‘Ja, ja…. uh….uh…. wat is slodderen?’
‘Een synoniem voor fladderen of wapperen.’
‘Oh. Ja, ja. Ik ben niet zo van de versjes…’
‘Versjes?! Dit is een gedicht!’
‘Ja, ja. En waar zit die lentekoningin? In het weiland?’
‘Dat mag u zelf invullen. Ik ben er een groot voorstander van dat de lezer zijn eigen fantasie gebruikt.’
‘Ja, ja. Dat ben ik ook.’
‘U maakt mij nieuwsgierig. Wat zou uw invulling zijn?’
‘Ik zou die koningin weglaten en de vlinder laten vangen door de eerste zwaluw. Die maakt weliswaar nog geen zomer maar heeft wel honger.’

Ze kijkt hem aan met ogen die zwarter dan zwart zijn.
‘U heeft een morbide inslag,’ zegt ze langzaam, ‘Ik verdoe hier mijn tijd. Ik had gehoopt dat wij het hier over de mooie dingen van het leven konden hebben. Over verstilling, warme gevoelens, liefde misschien, harmonie en vreedzaamheid.’
‘Ja, ja. Niet over moorden, enge ziektes, rouwprocessen, geweld, burenruzies, uitbuiting, vreemdelingenhaat, incest of armoede. Wel over slodderen en citroentjes? De mooie en minder mooie dingen van het leven? Neem mij niet kwalijk maar dit leven staat bol van jouw realiteit maar ook van de mijne. Rozengeur en maneschijn? Ja, ja. Lachwekkend als het niet zo treurig was.’
Ze zwijgt en gaat staan. Vinnig propt ze haar schriftje in de handtas, trekt haar jas aan en zegt:
‘Uw volgende boek koop ik beslist niet!’
Dan stevent ze de kamer uit en slaat de voordeur met een daverende klap dicht. Hij vraagt zich af waar dat kleine mensje die kracht vandaan haalt. Vanuit de erker kijkt hij haar na. Ze trekt een beetje met haar rechterbeen. Het zou mooi zijn als er nu een enorme adelaar dit slodderende vogeltje van de stoep zou plukken, denkt hij en het vult hem met vreedzame, harmonieuze en warme gevoelens.

Ja, ja.

© peter gortworst / feb. 2022

Helaas is het boek van deze Wolmans nergens te verkrijgen. Mijn boek gelukkig wel. Ga naar de website om het voor jezelf te bestellen of om het cadeau te doen.

http://www.boekenbestellen.nl/boek/wraak-kent-geen-winnaars