In mijn laatste epistel heb ik over de op handen zijnde geboorte van mijn boek geschreven. Een kind dat je al slapeloze nachten bezorgd voordat het geboren is. Wat zich niet zelf vormt tot wat het zou moeten zijn en niet alleen maar recht van bestaan heeft omdat de schrijver dat nu eenmaal graag wil maar omdat het lezenswaardig moet zijn. Een spannend, arbeidsintensief maar ongekend leuk proces.

Nu ben ik een beginneling wat boeken schrijven betreft. Van meer ervaren schrijvers kreeg ik waardevolle tips. De meeste daarvan heb ik niet gebruikt. Eigenwijs ben ik namelijk ook en natuurlijk wreekt zich dat vroeg of laat.

Zo lopen er in mijn verhaal twee politiemannen rond. Leo en Sjef heb ik ze genoemd. Ik weet precies hoe ze er uit zien, hoe hun onderlinge verstandhouding is en wat hun rol binnen het politieapparaat is. Vanuit die kennis schrijf ik hun aandeel in het verhaal en daar gaat het mis. Nergens deel ik mijn kennis over deze twee mannen met de lezer en dat is niet goed. Het is alsof je een vreemde tegenkomt die een heel verhaal begint over zijn tante Marietje terwijl jij geen idee hebt wie die man en wie die tante is. Je blijft in raadselen achter.

Dezelfde fout maakte ik met gebeurtenissen. Wel weten wat er heeft plaatsgevonden maar het niet opschrijven en dan verbaasd zijn dat een proeflezer het niet kan volgen. Voor mij zo klaar als een klontje maar de ander tast in het duister.

Eén ding weet ik inmiddels wel. Proeflezers zijn goud waard! Op dit moment is er een lezeres bezig die mij met regelmaat een paar gelezen hoofdstukjes stuurt met op en aanmerkingen. Dat varieert van foute deetjes of teetjes, overbodige zinnen tot opmerkingen over iets wat helemaal niet kan en meer inhoudelijke vragen over bijvoorbeeld die Leo en Sjef. Elke correctie is een verbetering en juichend open ik elke keer mijn box als ze weer geschreven heeft. Gelukkig staan er ook hele stukken tekst waarin geen correcties aangebracht zijn. Doe ik toch ook wat dingen goed.

‘Nee joh, maak je geen zorgen over de titel van je boek. Die komt vanzelf als het klaar is.’ Ik hoor het hem nog zeggen. De werkelijkheid? Meer als honderd titels bedacht en geen van allen deugt. Er bestaan sites waar je kan zien of jouw titel al eens is gebruikt en ja, ze stonden er allemaal in. Een bestaande titel gebruiken als ‘de Aanslag’ ‘Turks Fruit’ of ‘Buitelingen’ kan natuurlijk niet. Wie ben ik om dergelijke titels boven mijn verhaal te zetten? Een unieke titel verzinnen is het devies en vooralsnog is dat niet eenvoudig.

Wat wel weer eenvoudig was? De flaptekst. De tekst die mensen nieuwsgierig moet maken en de aanzet moet zijn tot de koop van het boek, was in een vloek en een zucht geschreven. Misschien heeft dat te maken met mijn verbazing en nieuwsgierigheid. Ik weet niet hoe dat met andere schrijvers is maar af en toe verwonder ik mij over wat ik geschreven heb. Hoe verzin ik het? Waar komt die fantasie vandaan? Ik heb dat niet alleen bij mijn boek. Ook als ik een oud verhaaltje herlees, overkomt mij dat soms. Het is niet alleen wat ik schrijf maar ook hoe ik het schrijf. Ik ben mij er van bewust dat woorden, geschreven of gesproken, er toe doen. Dat wil niet zeggen dat ik alles weloverwogen uit mijn mond of vingers laat komen. Zeker niet maar op momenten dat het belangrijk is, doe ik het wel. Dat betaalt zich uit en dat lees ik dan ook in wat geschreven is.

Het is nu een rustige periode. Een tijd van wachten, een tijd om proeflezers rust te gunnen om dat te doen waarvoor ik ze gevraagd heb en een tijd om te herlezen, te herschrijven en te verbeteren. Dat ondertussen die titel en de lay-out mij bezig houden, moge duidelijk zijn.

© peter gortworst / januari 2021