Ongelovig keek ze hem aan.
Hm… t.t. … Haha! Is gelovig kijken beter?

Met ogen vol ongeloof kijkt ze hem aan.
Hm…

Ongelofelijk, denk ze en kijkt naar hem
Nnneu…

Met ogen vol ongeloof kijkt ze naar hem.
Hm…

Toch … hem aan?
Weet niet…

Niet te geloven, denkt ze terwijl ze hem aankijkt.
Nee.

Ze kijkt naar hem en kan het niet geloven.
Hm. Tja…

Ze kijkt hem met ongeloof aan.
Nou?

‘Ik kan het niet geloven,’ zegt ze terwijl ze hem aankijkt…. als ze hem aankijkt.
Twee keer ‘ze’… en ‘terwijl’?

…hem aankijkend?
Nee!

Deze?

Ze kijkt hem ongelovig aan?
Jein. Laat dit maar even zo staan. Volgende zin.

Zo onopvallend mogelijk doet hij alsof hij niets in de gaten heeft.
Pardon?

De ervaren schrijvers onder ons kennen, als het goed is, de overwegingen die gemaakt moeten worden bij het schrijven van een tekst. Weinigen schrijven alle zinnen in ene keer goed. Natuurlijk, niet elke zin behoefd verbetering. Je ervaring met het schrijven heeft je een eigen schrijfstijl opgeleverd en daar kom je een heel eind mee.

Dit is het 245^ste schrijfseltje op mijn blog en wanneer ik mijn eerste verhaaltjes nog eens lees, kan ik niet anders dan concluderen dat ik er op vooruit ben gegaan. Niet dat ik er ben. Als ik voor mijzelf mag spreken: ik denk dat ik er nooit kom. Opschrijven wat in mijn grijze brein ontstaat, moet voor de lezer duidelijk zijn en dat is het soms niet. Van een ingewijde weet ik dat ‘in tongen spreken’ zinloos wordt als er niemand is die het ‘vertalen’ kan. Mijn geschreven woorden moeten dus duidelijk zijn en geen raadsels opleveren. Aan dat ‘in tongen spreken’ doen we hier niet.

In het verhaal, de inhoud, mogen wel raadsels opgeworpen worden. Lezers vinden dat leuk. Het maakt een verhaal spannend. De oplossing geef je natuurlijk pas aan het eind van het verhaal. Soms panklaar en soms als een duidelijke suggestie. Het moet, hoe dan ook, als een ‘aha erlebnis’ ervaren worden. En juist daar zit de moeilijkheid. Mijn lezers zijn beslist niet dom maar bij welk raadsel haakt hij of zij af omdat het verhaal zo raadselachtig, onnavolgbaar en onleesbaar is? In een kort verhaal is dit meestal geen probleem maar in een boek?
Ik weet niet hoe vaak ik de teksten al gelezen heb. Honderden keren denk ik. De ene keer met een helicopterblik, de andere keer met mijn neus tussen de letters en nog maken mijn geliefde proeflezers mij, naast zaken als overbodige zinnen, onlogische handelingen of regelrechte fouten in de tijdlijnen, attent op te raadselachtig, te cryptisch geschrijf.

Afgelopen week heel erg praktisch aan de gang geweest: foto’s gemaakt bij een houthandel voor de kaft van het boek. Wilde de beelden niet van het internet plukken want stel dat het boek een bestseller wordt en de fotograaf zijn foto herkent. Dan kan ik de aankoop van een villa in Zuid Frankrijk wel vergeten.

© peter gortworst / feb. 2021