De oplettende lezer van dit blog heeft waarschijnlijk al een vermoeden. Er zijn enige ingewijden die het al zeker weten en mijn directe naasten leven hevig met mij mee. Het hoge woord moet er daarom maar eens uit: ik ben zwanger.

Zo. Nu weet iedereen het. Natuurlijk niet zwanger van een echte baby. Zo’n klein hummeltje met mini vingertjes, armpjes en beentjes die alleen maar huilt, drinkt, plast en poept. Naar mijn beste weten, maar 100% zeker weten doe ik het niet omdat het gekste heden ten dage niet gek genoeg kan zijn, is het biologisch niet mogelijk voor een man een mensenbaby te baren. Mijn kindje is anders. Het houdt mij al vele nachten lang wakker. Dat is onnatuurlijk omdat het nog geboren moet worden. Aan het hele maakproces bij een baby in de baarmoeder, komt geen mensenhand te pas. Het lichaam zorgt er zelf voor dat er geen armpje met een beentje wordt verwisseld of dat de ene hand alle vingertjes krijgt en de ander niets. Bij mijn kindje is dat wel anders. Zonder mijn bemoeienis wordt het niets. Alles moet ik zelf doen. Met dat ik deze laatste zin schrijf, bedenk ik dat dit niet helemaal waar is. Collega-schrijvers weten wat ik bedoel: verhalen schrijven soms zichzelf en ja, over schrijven gaat het. Mijn baby is een Boek.

Een collega-blogster heeft op haar welkom pagina staan: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan.’ ( https://machteldberkelmans.com/ ) Een mooi uitgangspunt en bovendien is daar MeinMoni. Zij weet zeker dat ik het kan en wie ben ik om haar tegen te spreken. Dus waarom niet, dacht ik. Ga gewoon beginnen en je ziet wel of het schip strandt.

Ergens in de diepe krochten van mijn computer zat een stuk tekst dat ik zo’n twaalf jaar geleden geschreven had. Het was één gebeurtenis. Een fantasie eigenlijk. Een ‘stel je nu eens voor dat…’ Ongeschikt voor een kort verhaal maar om daar een heel boek mee te vullen, zag ik ook niet zitten. Die fantasie zou ingebed moeten worden in een verhaal en zo ontstond gaandeweg een boek. Dat klinkt lekker kort maar zo was de werkelijkheid zeker niet. Er moesten logische handelingen verzonnen worden, personen geïntroduceerd, verhaallijnen bedacht, geschrapt of veranderd. Bewust dingen niet noemen en andere van wat extra accenten voorzien, tijdvakken op elkaar aan laten sluiten en tot het laatst toe niet weten wat er in de nog ontbrekende hoofdstukken kwam te staan. Het verhaal is anders geworden dan ik vooraf bedacht had. Mijn eerste hoofdpersoon is nog wel belangrijk maar niet meer dan dat. Een vrouw die ik terloops introduceerde is nu hoofdpersoon. Zelfs voor mij was dat een ontdekking. Een cadeau dat in mijn schoot geworpen werd.
Een aantal stukken in het boek hebben zichzelf geschreven en mijn brein was meer bezig met ‘nu doen ze dat’ en ‘straks gaat er dat gebeuren’. Ik was meer een notulist dan een verhalenverteller en dat kwam de leesbaarheid niet ten goede. Dat verbeteren was één van de vele hordes die genomen moesten worden. De ontdekking van een lijstje woorden die men zo weinig mogelijk moet gebruiken, was de volgende horde. Dat zijn woorden als ‘toen’ ‘soms’ ‘mogen’ ‘moeten’ ‘heel’ en nog 16 van dat soort. Gelukkig bestaat er een zoekfunctie die alle opgegeven woorden feilloos in de tekst vindt. Over de tijd die 20 keer de bijna 150 pagina’s doornemen en corrigeren kost, zullen we het maar niet hebben. Ook niet over het verkeerde gebruik van ‘wat’ en ‘dat’. (21^ste keer)
Feit is dat mijn overbuurvrouw kort geleden kwam vragen of ik ’s nachts wel eens slaap. Met de verklaring dat mijn dag- en nachtritme etwas durch einander liep, nam ze genoegen. Ze kon moeilijk anders maar haar observaties waren juist. De afgelopen maanden ben ik eigenlijk alleen maar bezig geweest met dit kind. Midden in de nacht een idee krijgen en er dan ook nog uitgaan. Hoe bezeten kan je zijn? Voor mijn lezers die ooit zelf een boek het levenslicht hebben laten aanschouwen, zal dit herkenbaar zijn. Hen vertel ik niets nieuws. Voor mij is dit hele geboorteproces een ongekende ervaring waar ik overigens ten volle van geniet.

Research. Ook zo’n ding. Ik wacht nog op een mail van een houthandelaar, de Ierse kustwacht stuurde mij een stekelige mededeling dat ze uit tactische gronden mij geen gegevens mogen verstrekken, een brandweerman die per omgaande antwoordt, een kandidaat-notaris die een uitgebreid verhaal terugstuurt waarbij je bijna spijt voelt omdat je er zo weinig van gebruikt, en Schiphol die mij verwijst naar een site die ik allang gevonden had maar die niets meer mogen zeggen dan dat. Onschuldige vragen verworden tot staatsgevaarlijke geschriften. Pas op!! In Georgsdorf woont een potentiele terrorist!!

Wat een zegen is? Internet en Google Maps. Ik heb een diep respect gekregen voor alle schrijvers die vroeger met pen en papier hun boeken schreven. Die kwamen bovendien niet zo snel en gemakkelijk aan informatie en knippen en plakken was echt knippen en plakken.

En nu? Het wachten is op alle reacties van mijn proeflezers (wat ben ik die ontzettend dankbaar) en dan voor de 6888^ste keer weer de hele tekst doornemen, veranderen, aanpassen of herschrijven. Elke reactie maakt mijn kind mooier. Is dat alles gedaan dan kan dit wicht naar een lieverd die alle deetjes en teetjes op hun plaats zet. Ja, ik ken mijn zwakheden en je wilt per slot van rekening geen gedrocht met 10 vingers aan één hand of een armpje of beentje wat niet op de goede plaats zit.

De negen maanden die menselijkerwijs tussen verwekking en geboorte zitten haal ik niet. Dat is niet erg. Er is niemand die mij dwingt. Wordt dit boek geen leesvoer wat je meeneemt op vakantie dan wordt het een sinterklaascadeau of ligt het onder de kerstboom.
Het schip is niet gestrand. Het dobbert voor de kust en de boeg wijst naar het open water. De optimist in mij zegt dat het wel goed komt. Wordt vervolgd dus.

© peter gortworst / januari 2021