Ik heb mijn mooiste pak aangedaan,
mijn lichtbruine schoenen met die harde, leren hakken.
Ik heb mij besprenkeld met de aftershave die we samen uitkozen.
Mijn haar zoals jij het graag ziet, gekamd in een eenvoudige slag.
Je raakt mijn gezicht aan om een haartje wat ik heb gemist, weg te nemen.
‘Laten we thuis blijven,’ zeg je, ‘Niet naar dat feest gaan.’
Je kust mijn hals en ik zeg: ‘Nee. We kunnen hen niet teleurstellen.

De avond is nu voorbij en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik zag twee mensen die verliefd werden en één van hen was jij.

En nu liggen we een paar centimeters uit elkaar
Maar ik ervaar het als kilometers.
Ik voel dat er diep in mij iets dood gaat
als ik naar je kijk en die kleine glimlach rond je lippen zie.
De lucht is zwanger van dat wat we niet kunnen zeggen.
Ik wil mijn arm om je heen slaan
maar het een zucht draai je jouw rug naar mij toe.
In één avond is alles anders geworden.

Je hield mijn hand vast toen we op het feest kwamen.
Elk detail kan ik mij nog herinneren.
Met velen maakte ik weinig zeggende praatjes.
Jij was in gesprek met een man die ik niet kende.
Hij deed mij aan iemand denken: ik, zo’n tien jaar geleden.
Het feest liep ten einde en we moesten weg.
Maar na al die uren hing je nog steeds aan zijn lippen.
Wist je dat zijn hand lang op jouw arm lag?
Jij reed naar huis – of heb ik gereden?

De hele rit is in een waas aan mij voorbij gegaan.
Ik zag twee mensen die verliefd werden en één van hen was hij.

En nu liggen we een paar centimeters uit elkaar
Maar ik ervaar het als kilometers.
Ik voel dat er diep in mij iets dood gaat
als ik naar je kijk en die kleine glimlach rond je lippen zie.
De lucht is zwanger van dat wat we niet kunnen zeggen.
Ik wil mijn arm om je heen slaan
maar het een zucht draai je jouw rug naar mij toe.
Hoe wanhopig ik ook probeer mijzelf te overtuigen
dat we niet van elkaar vervreemd zijn:
in één avond is alles anders geworden.

Twee mensen liggen naast elkaar.
De ene slaapt bijna, de andere niet.
Die overdenkt elke toevallig gemaakte opmerking.
Het mooiste pak hangt voor de lichte kastdeur
en het lijkt een boosaardige geest
die de vergankelijkheid toont van dat waar we aan gehecht zijn.
De bruine schoenen zijn weer opgeborgen.
Die schop je niet zomaar in een hoek.
Als je het licht uit doet, krijg ik vreemd, kuise kus.
Afstandelijk bijna.
Ons liefdesnest, ons heiligdom voelt niet meer aan als thuis.

Ik zag twee mensen die verliefd werden en één van hen was jij.

En nu liegen we tegen elkaar….

Ik voel dat er diep in mij….

 De lucht is zwanger van dat wat we niet kunnen zeggen.

Hoe wanhopig ik ook probeer mijzelf te overtuigen….

In één avond is alles anders geworden.

28 dec 2020
Vrij vertaalt naar ‘I watched two people’
van Fascinating Aida.