De wandeling is lang. Zelfs de hond, normaal de energie zelve, is aan het sjokken geslagen. De uitspanning met terras aan het water is daarom een welkome gelegenheid om de moede voeten tot rust te laten komen. In een hoekje van het terras is nog een tafeltje vrij en na de kaart bestudeert te hebben leunt hij met een diepe zucht achterover. Als de serveerster komt en zijn bestelling opneemt, vraagt ze of de hond misschien wat water wil. Hij is blij verrast met deze attente vraag en als de bak met water voor de hond wordt neergezet, blijkt ook zij deze verzorging te waarderen.

Het is druk op deze zomerse dag. Hoewel het een gewone doordeweekse dag is en de schoolvakanties al weer voorbij zijn, is het hier vol. Veel ouderen die, getuige het aantal gestalde fietsen, het mooie weer gebruiken voor een dagje uit, drie heren in pak met een stapel papieren op tafel, een jong en overduidelijk verliefd stelletje en een vrouw alleen. Zij zit vier tafeltjes verder.

Zijn bestelling wordt gebracht en genietend van het koele vocht, volgt hij het binnenvaartschip wat stroomopwaarts vaart. Als het zicht op de boot hem ontnomen wordt door de terrasbezoekers valt het hem plotseling op dat de vrouw, die alleen aan het tafeltje zit, naar hem kijkt. Hij kijkt even terug maar wendt dan zijn blik af. Hij is niet zo’n held die brutaal terug gaat kijken. Dit soort vrouwelijke belangstelling maakt hem eerder onzeker. Zo onopvallend mogelijk controleert hij zijn uiterlijk. De gulp is dicht, er zit geen broekspijp per ongeluk in zijn sok, de schoenveters zitten vast en met een veeg door zijn haar stelt hij vast dat er geen takje of grasspriet in is blijven hangen. Een blik op de hond die onder te tafel is gaan liggen, vertelt hem dat ook daar alles is zoals het moet zijn. Schijnbaar willekeurig laat hij zijn blik dwalen en weer treft deze, de nog steeds naar hem kijkende, vrouw.

Hij neemt een slok en over de rand van het glas kijkt hij even naar haar. Ze zal ongeveer zijn leeftijd zijn. Ze is slank, mooi gebruind, donkerblond en casual gekleed.
Hij weet niet wat hij moet doen. Als hij zich een kwartslag draait valt dat natuurlijk op en als hij dan wil controleren of ze nog steeds naar hem kijkt ligt dat er helemaal duimendik bovenop. Misschien moet hij haar vriendelijk toeknikken en haar uitnodigen om bij hem aan het tafeltje te komen zitten. Maar wat als ze dan nee zegt en er misschien een scene van maakt? Toch maar zichzelf overwinnen en proberen glashard terug te kijken? Een ander tafeltje zoeken kan hij wel vergeten: het terras is vol. Hij weet het niet en daarom kiest hij ervoor om zijn gezicht op te heffen naar de zon, de ogen bijna te sluiten en door de kiertjes haar te bezien.

Ze heeft een hand onder haar kin gelegd en kijkt naar hem. Geen spoor van emotie. Geen lach en geen boze of onderzoekende blik. De term ‘uitdrukkingsloos’ schiet hem door het hoofd. Is zij iemand uit een ver verleden die hij zou moeten kennen? Lijkt hij op iemand die zij misschien kent? Een verstorven geliefde of familielid? De onzekerheid gaat met zijn gedachten op de loop. Hij schudt zijn kop, opent de ogen en richt zijn aandacht op de hond. Het beest is blij met die aandacht en gaat staan. Meer dan gewillig laat zij zich het aaien welgevallen. Misschien doet die vrouw het wel om hem te pesten? Of zou het om de hond gaan? Hij laat de hond de hond en als de serveerster zijn kant opkijkt bestelt hij nog wat te drinken. Hij rekent gelijk af zodat hij weg kan wanneer het hem uitkomt. De serveerster staat nu bij de vrouw. Ook zij rekent af en ook zij blijft nog zitten en nog steeds kijkt ze. Wanneer hij het glas naar zijn mond brengt merkt hij dat zijn hand trilt. Hij schrikt van zichzelf. Een kijkende vrouw doet hem meer dan hij dacht. Raar eigenlijk. Normaal is hij de spontaniteit zelve, legt makkelijk contacten en is zeker niet beducht om wat anderen over hem denken. Hij neemt zich voor om straks, als hij weg gaat, op haar af te stappen en te vragen waarom zij zo naar hem kijkt. Dat durft hij best.

Het glas is leeg en hoezeer hij het ook durft, er is wat tijd nodig om alle moed bij elkaar te rapen. Net als hij wilt gaan staan komt ook de vrouw overeind. Omdat hij de hond nog los moet maken is zij al onderweg naar de uitgang. Voor het etablissement ziet hij dat ze haar fiets van het slot haalt. Als ze opstapt kijkt ze hem, met een kleine glimlach om haar lippen, nog even aan. Dan fietst ze weg in de richting waaruit hij kwam. Ze kijkt nog een keer om en steekt als groet haar arm omhoog.

In vertwijfeling ziet hij haar gaan. De moede voeten zijn morgen voorbij. De vrouw zal nog weken door zijn hoofd spoken.

© peter gortworst / sept 2018