De laatste.

Toen kon ze nog op schoot…..

Nog een paar dagen en dan wordt ze 1 jaar. Tijd voor de 26^e column over haar en hem. Het is tevens, met grote mate van waarschijnlijkheid, de laatste. Een heel jaar aan vreugdevolle, lastige, onbegrijpelijke, verrassende, ontroerende, humorvolle, tandenknarsende en schaterende belevenissen is vastgelegd en daarmee is het ook wel mooi geweest.

Niet dat Kuri inmiddels een gearriveerde, rustige en welopgevoede huisgenoot is geworden. Bijna dagelijks maakt hij wat met haar mee. Zo was daar het dagje aan het strand. Een Hollandse hond die nog nooit de zee heeft gezien, kan natuurlijk niet. Dat ze wat last had van haar darmen mocht de pret niet drukken. Een autorit van meer dan twee uur ook niet. Het zand alleen al was een belevenis: het stuift, je kan er hard in rennen en keren. Graven is helemaal het einde. De zee was eerst eng. Golven die zomaar verdwijnen, die maken dat je plotseling moet zwemmen en je ook nog terugduwen. Maar die tennisbal. Die zal, hoe dan ook, gehaald moeten worden.
Toen hij op de terugweg in Den Oever een haring hapte en een bakje kibbeling verorberde, weigert ze een stukje kibbeling. Raar maar de oorzaak werd duidelijk toen hij net de eerste sluizen van de Afsluitdijk gepasseerd was. Ze buigt zich voorover en produceert een kleine binnenzee met wat laatste resten van onverteerde brokken. De eerste mogelijke stop was het monument. Daar met een bekertje de wateroverlast, zo goed als mogelijk, bestreden en toen herinnerde hij zich dat zout water een prima braakopwekkend middeltje is. Net weg bij het monument verplaatst zij zich naar de laadvloer. Mocht hij vergeten zijn dat haar darmen niet helemaal in orde waren, zij laat hem wel weten dat het nog steeds zo is. De strontgeur verdwijnt niet met de ramen open en de eerste stopmogelijkheid is Breezanddijk. Een volle keukenrol als standaard auto-uitrusting lijkt hem in het vervolg geen slecht idee. Op de terugweg kip gekocht en haar, weer thuis, op een rantsoen van gekookt pluimvee met rijst gezet.

Een bezoekje aan het Tierpark in Nordhorn werd een belevenis waar zij, in de nacht die daarna kwam, heel veel van verwerken moest. De biggetjes waren leuk, de koe en de ezel groot, de aapjes niet interessant maar alle kinderen wel, de panter zag ze niet, de eenden onbereikbaar en de wolven gelukkig ook. Een glasplaat belette het lijfelijk contact tussen haar en de nazaten van verre voorouders. Dat was maar goed ook. Wolven, grommend en blaffend met de tanden bloot aan de ene kant en zij, borstelend van haar kruintje tot haar staart, aan de andere kant. Dat heeft indruk gemaakt. Een nacht met piepen en trekkende poten was dan ook niet verwonderlijk.

Bezoek is altijd leuk en op bezoek gaan, ook. Aandacht is het beste wat er is en ze leert al aardig dat je met kleine kinderen een beetje voorzichtig moet zijn. Dat valt niet mee voor een dame met een aangeboren lompheid maar ze doet (meestal) haar best. Dat doet ze ook met het opvolgen van commando’s. Vaak luistert ze maar de Oost-Indische doofheid slaat op cruciale momenten toe. Als er bijvoorbeeld een paar eenden in een moddersloot zitten of als er een jogger in een nogal strak pak van onnatuurlijk groen met roze (wie wil daar nu in lopen?), halt houdt om een praatje te maken. Dan kan je heel braaf aan de voet zitten maar zo’n man vráágt gewoon om aandacht. Het snoeiharde ‘NEE!!’ van de baas komt niet eens aan. Laat staan dat er naar geluisterd moet worden.
De drang om joggers, fietsers, trekkers, audi’s of toyota’s te apporteren is nog niet helemaal weg. Soms waagt ze het begin van een spurt maar zijn uitroep ‘Lekkers?’ wint het nog steeds. Dat lekkers in de vorm van stukjes kaas of gekookte worst zal altijd wel de motivatie blijven. Hij denkt niet dat ze daarin veel verschilt met soortgenoten.

Bijna 1 jaar dus en hij is blij met zijn trutje. De diepe zucht als ze haar kop op zijn been legt, het lekker tegen hem aanleunen als hij ’s morgens buiten op het bankje wakker zit te worden, het op je voeten gaan liggen als ze tijdens de wandeling even verplicht uit moet hijgen, het enthousiast komen brengen van haar kong als hij dat vraagt, het bij hem willen zijn als dit soort verhaaltjes geschreven worden….. het is genieten met een dikke vette G.

Het laatste verhaaltje van hem met zijn trutje. Zoals eerder geschreven is dit met een hoge mate van waarschijnlijkheid. Bij deze beloof ik haar trouwe fans dat, wanneer er belangwekkende gebeurtenissen plaats vinden, daar verslag van wordt gedaan. Die zullen niet geplaatst worden onder het hoofdstuk ‘Orde, rust en regelmaat’. Ik denk dat er een nieuw hoofdstuk gemaakt gaat worden. Welk weet ik nog niet. Komt tijd, komt raad. Voor nu neem ik afscheid. Hoog tijd om mij bezig te houden met de voorbereidingen van de verjaardag. Het ga jullie goed! Waf!

© peter gortworst / sept. 2018