Het knetterende geluid van zijn bromfiets is door het open raam al van ver te horen. Ze zet zich bijna letterlijk schrap tegen wat weer komen zal: de minachting, de onredelijkheid en het verzet tegen haar aanwezigheid. De veronderstelling van haar nieuwe vriend, dat het na een periode van gewenning best wel goed zal gaan, is alles behalve waar gebleken. Haar aanwezigheid wordt door deze jongste zoon beslist niet op prijs gesteld en te pas en te onpas laat hij dat blijken. Ze heeft geprobeerd er boven te staan, normaal te doen, te praten om vooral hem te laten praten maar niets heeft geholpen.

Ze zet zich aan de keukentafel met twee kopjes thee. Achter het huis komt de brommer tot stilstand. De deur van de bijkeuken gaat open en ze hoort de plof van de helm op de vriezer. Als de keukendeur opengaat kijkt ze hem aan. Hij ontwijkt haar blik.
‘Ik heb net thee gezet. Wil je ook een kopje?’ vraagt ze.
‘Mens, doe normaal!’ en met grote stappen verdwijnt hij naar boven.

Het duurt maar even voor hij met een knetterende vloek de trap afstormt.
‘Je bent in mijn kamer geweest!’ schreeuwt hij met een bijna overslaande stem.
‘Ja, ik heb even het wasgoed op je bed gelegd. Het is schoon en gestreken.’
‘Jij hebt niets in mijn kamer te zoeken! Het is mijn kamer! Hoor je dat? Mijn kamer!’
‘Ik hoor je maar het leek mij heel normaal om je kleren te wassen, te strijken en op je bed te leggen.’
‘Het kan mij niet schelen wat jij normaal vindt. Mijn echte moeder zou zoiets nooit doen. Die wist donders goed dat ze daar niets te zoeken had. Dát is normaal. Jij bent mijn moeder niet. Niets, helemaal niets in dit huis is van jou. Het enige wat je blijkbaar goed kan is mijn vader neuken. Prima maar laat mij daarbuiten!’

Het is de druppel in de bekende emmer. Ze schiet vol en het lukt haar niet om haar ogen droog te houden. Weg is de sterke vrouw die met redelijkheid de problemen probeert op te lossen. Ze wendt zich af en scheurt een vel van de keukenrol. Dat hij zichtbaar schrikt van zijn eigen woorden en de nieuwe situatie ontgaat haar daardoor. Ze hoort alleen zijn voetstappen op de trap.

Ze drinkt haar thee en wacht tot er een half uur verstreken is. Dan staat ze op en gaat naar boven. Ze klopt zacht op de deur van zijn kamer.
‘Ja?’ klinkt het gedempt.
‘Ik wil even binnenkomen om wat te vertellen,’ zegt ze.
De deur gaat open en ze ziet een knul die even niet meer stoer doet. Ze ziet zijn rode ogen. De ogen van een kind.
Hij gaat op zijn bureaustoel zitten en zij zet zich op de rand van het bed. Dan vertelt ze in de wetenschap dat in haar zwakte de grootste kracht licht. Ze vertelt van haar eigen huwelijk wat fout liep omdat zij geen kinderen kon krijgen. Dat ze afgedankt werd als een kapotte stofzuiger en nee, hij heeft gelijk: niets in dit huis is van haar omdat ze domweg niets had. Over de ontmoeting met zijn vader die haar accepteert zoals ze is en haar eigenwaarde hielp te hervinden. Die moeite heeft om zijn gevoelens kenbaar te maken, dat nooit geleerd heeft en het daarom ook niet door kan geven. Over de blijdschap die ze voelde toen bleek dat hij nog thuis woont en haar wil om hem te leren kennen, te leren van zijn leefwereld en vooral hem gelukkig te zien. Over haar wetenschap van het alcoholprobleem van zijn moeder, het verdriet dat dit nog steeds geeft en dat juist deze wetenschap haar motiveert om dit gezin gelukkiger tijden te laten beleven. Over dat ze heel goed weet dat zij zijn moeder niet is. Dit ook niet wil en kan zijn maar desondanks toch voor hem wil zorgen. Over de genegenheid die er tussen hen nog niet is maar wel zou kunnen komen

Hij zit in zijn stoel. Een beetje krom en starend naar de grond.
‘Net zijn vader,’ denkt ze, ‘En net zo stil.’
Ze laat de stilte voortduren en wacht.

‘En nu?’ vraagt hij dan.
‘Ik blijf’.
Hij knikt zachtjes.
‘Vind je het wel goed dat ik een beetje voor je zorg? Je hoeft niet alles alleen te doen. Ik kan meer dan alleen je vader neuken,’ zegt ze met een glimlach.
Geschrokken kijkt hij haar aan.
‘Sorry,’ zegt hij, ‘Had ik niet mogen zeggen.’
‘Ik ben het vanaf nu ook al vergeten.’
Ze staat op en loopt naar de badkamer. Uit de kast vist ze een pakje papieren zakdoekjes, opent het en neemt er één uit.
‘Hier,’ zegt ze, ‘Voor een snotneus.’
Hij grijnst.
‘Zal ik je even een stofdoek komen brengen om af te stoffen?’
‘Doe ik straks zelf wel.’

Als ze in de keuken staat om het avondeten te koken komt hij bij haar staan.
‘Waar vind ik een stofdoek, Marian?’
Ze wijst hem het mandje en bijna jubelend zegt ze:
‘Neem de blauwe, Mark, dat is de schoonste.’
Hij heeft haar bij haar naam genoemd!

© peter gortworst / sept 2018
foto: depositphotos.com