Wel po?&*$#!@#me!!

In aflevering 17 van dit onregelmatig verschijnend journaal heeft Kuri werkelijk gezwommen. Dat was niet geheel vrijwillig en zeker niet tot haar genoegen. Ze heeft het daarna ook niet meer gedaan. Hij had een kleine hoop dat ze ‘er door’ was maar deze hoop bleek ijdel te zijn. Toch is ze niet bang voor water. Een brokje wat in haar waterbak valt, vist ze, met de neus diep in het water, gewoon op. Hij heeft zich al verzoent met de gedachte dat hij zelf het water maar in moet om te laten zien dat het niet eng of gevaarlijk is. Sinds vorige week dinsdag kan hij die gedachte laten varen:

De lange wandeling langs het kanaal behoort bijna tot de dagelijkse kost. Kuri vindt het water, ondanks alles, wel zo aantrekkelijk dat ze er in gaat. De stokken die hij gooit pakt ze als deze tenminste bereikbaar zijn. Die bereikbaarheid wordt bepaald door wel of geen grond meer onder de poten voelen. Een enkele keer vergist ze zich of is de stok zo dichtbij dat ze het toch waagt om iets dieper te gaan maar zodra er water over haar rug vloeit, is ze met twee sprongen weer aan land.
Wat haar bewogen heeft, welke knop er in haar kop is omgegaan of wat de tak zo aantrekkelijk maakte, weet hij niet maar tot zijn stomme verbazing zwemt zijn trut plotseling. Niks geen plons, plons, plons maar werkelijk zwemmen zoals een rechtgeaarde viervoeter hoort te doen. Mochten er engeltjes aanwezig zijn geweest dan waren die knap jaloers: hij prijst zijn hond mijlenver de hemel in.
Ook de volgende tak wordt opgehaald en bij de derde is blijkbaar alle schroom verdwenen. Ze springt met een grote sprong het water in. Zelden is hij zo trots geweest op zijn trut.

De volgende dag met blij gemoed weer naar het kanaal. Ze weet wat er gaat gebeuren en staat strak van de verwachting al langs de kant. Hij gooit een stok tot ongeveer het midden van het kanaal maar de trut heeft besloten weer helemaal trut te zijn. Tot buikdiepte staat ze langs de kant in het water en ondanks alle aansporingen van ‘vooruit!, aport!, toe dan!, en verwijtende opmerkingen als ‘jeetje, wat ben jij een watje’, vertikt ze het om die tak te gaan halen. In een helder moment besluit hij een tak ongeveer daar te gooien waar het nog net niet te diep is. Die pakt ze wel. De volgende tak ligt iets verder en na heel veel aarzelingen en piepen besluit ze dat het niet te doen is. Dan maar weer iets dichterbij en plotseling is de knop weer om. Zelfs de eerste tak wordt opgehaald.

Nu hoeft er geen knop meer om. Ze springt vanaf de kant het een grote sprong in het diepe. Met enige verwondering ontdekt hij het gebruik van de twee zeilen boven op haar kop. Richting tak staan ze fier omhoog maar zodra de tak tussen haar kaken zit, worden de zeilen gestreken en vaart ze op pure pootkracht richting oever. Er zal vast wel een verklaring voor zijn maar hij heeft geen idee welke.

Kuri zag het levenslicht in het asiel te Beilen. Het leek de mensen van dat asiel een goed idee om een puppydag te organiseren. Er zijn drie verschillende nesten geweest en de puppy’s zijn overal terecht gekomen. Het zou leuk zijn als al die jonge honden elkaar weer eens zouden zien. Het was ook leuk! Niet alleen voor de honden maar ook voor al die baasjes en bazinnetjes. Bijna alle broertjes en zusjes van Kuri waren er. Het nest had twee variëteiten: bruine en zwarte en het was verbazend om te zien hoeveel ze op elkaar lijken en overeenkomstig gedrag vertonen. Veel geleerd en veel ‘O, ja-momenten’.
Af en toe had hij moeite om te zien welke van de bruinen zijn hond was maar de kittige rode halsband verraadde haar. Bovendien is Kuri de enige die de oren rechtop heeft staan. Als al het enthousiasme leidt naar een volgend gezamenlijk treffen is hij zeker van de partij.
De terugreis heeft ze niet meegekregen. Ze was hondsmoe en heeft geen enkele keer gecontroleerd of de baas wel de goede weg nam en niet te hard reed.

Buitengewoon frustrerend: een puber! De commando’s die ze normaal uitvoert met alleen een mondelinge beloning vertikt ze gewoon en zelfs de inzet van kaas of worst biedt geen garantie. Ze weet dat ze geen loopgraven in de tuin mag graven en ze doet het ver&%#@&me waar je bij staat!! Keihard ‘NEE’ roepen als ze op het punt staat in de moddersloot te springen, hoort ze niet of beter gezegd: wil ze niet horen. Het ‘wacht’ wordt beantwoord met een dikke middelvinger (als ze dat zou kunnen) dus netjes wachten is voorlopig verleden tijd. Er is momenteel weinig ‘trut’ aan haar te ontdekken en misschien blijft dat straks, als deze periode weer achter de rug is, ook wel zo. Als ik eerlijk moet zijn: ik hoop het eigenlijk niet.

© peter gortworst / jun. 2018