ADHD

Als hij een taart volgens recept bakt, lijkt deze niet, of slechts in zeer beperkte mate, op de taart die het volgens het plaatje had moeten worden.
Als hij een houtskooltekening van een stilleven maakt, geeft dit een enorm verschil met de werkelijkheid. Ongeveer het verschil wat opvalt bij een vrouwenportret wat gemaakt is door Picasso of Rembrandt.
Als een hondenfluisteraar binnen vijf minuten een altijd aan de riem trekkende hond, gedwee naast hem kan laten lopen, laat hij, nog regelmatig achterover hangend met een riem die snaarstrak staat, een in ademnood verkerende en daardoor amechtig hijgende, enorme trut uit.

Kom op! Zo moeilijk kan dit verdorie toch niet zijn? Het gaat om overdraagbare energie, erkenning van de ranghoogste, rust en onderdanigheid. Daar zit toch geen woord chinees bij?

Meditatie klinkt hem iets te zweverig maar hij heeft zich, als voorbereiding op de wandeling, even terug getrokken op zijn bed. De bestudering van talloze filmpjes op YouTube hebben hem overtuigt dat zelfs hij met een niet-trekkende hond kan wandelen. Het is een kwestie van jezelf volgieten met de goede energie en heel goed in de gaten houden wanneer je de spanning van de riem moet halen en wanneer niet. Nu heeft zijn levenservaring hem geleerd dat jezelf toespreken vaak helpt. Mantra’s uit het verleden zoals: ‘je bent best wel slim’ ‘doen want je kunt het’ en ‘je bent niet gek’, soms vervangen door woorden als ‘dom’, ‘lelijk’, ‘ouderwets’ of ‘slecht’ hebben hun diensten bewezen. Nu ligt hij een beetje hardop voortdurend ‘jij bent de baas’ te mompelen.

Na een uur gaat hij naar beneden, doet zijn jas aan, sjaal om en pet op. De trut staat al klaar. Hij klikt de riem vast en loopt naar de deur. De trut gaat zitten omdat ze weet dat hij eerst naar buiten wil en zij moet wachten. Dat doet ze al geruime tijd goed.
Hij stapt naar buiten en zegt: ‘Kom maar.’
Het volgende moment hangt ze al in de riem en trekt hem met grof geweld de twee treden van het stoepje af.
Hij trekt haar weer naar binnen, klikt de riem los en doet zijn jas uit. Na vijf minuten waagt hij een nieuwe poging. Hetzelfde resultaat en na weer vijf minuten de vermoorde onschuld spelen, flikt ze het weer.

Fleischwurst per kilo is goedkoper en de trut is er gek op. Riem in de linkerhand, stukje wurst in de rechter en de dame loopt keurig aan de voet mee. Na zo’n twintig meter vindt ze het welletjes. Ze loopt niet meer mooi aan de voet dus de wurst verdwijnt in één slok. Voor hij een nieuw stukje tevoorschijn kan toveren, hangt ze al weer in de riem. Nieuw stukje en ziet, het gaat weer twintig meter goed.

Op het parkeerterrein waar ze loslopend haar avondronde maakt en de tijd vult met  geplas, gepoep en gesnuffel, overdenkt hij de gang van zaken. Hij kan zich heel goed voorstellen dat er in dit stadium gedacht wordt aan slipkettingen, halsbanden met stekels naar binnen en halsbanden die een elektrische optater kunnen geven. Volgens die hondenfluisteraar moet de hond in een kalme en onderdanige toestand gebracht worden door roedelbaas. Deze hond kalm? Nooit niet! Met haar is het hollen of stilstaan. Hij heeft haar nog nooit tijdens bijvoorbeeld een wandeling, moe zien zijn.

Na zo’n lange wandeling valt ze wel als een blok in slaap maar zodra ze haar ogen open doet, is het gelijk weer spelen, kluiven, kat pesten of baas verleiden tot een spelletje. Het enige moment van kalme rust is ’s avonds. Dan slaapt mevrouw en wenst niet gestoord worden door mededelingen als ‘nog even pinkelen’. Als ze dan toch moet van die vreselijke baas is het, onder het mom van ‘we zijn nu toch wakker’, ook het moment om weer te gaan spelen. Gelukkig vindt ze een kamer zonder verlichting niet leuk en verdwijnt ze met een diepe zucht in dromenland.

Hij weet het nu zeker. Zijn hond is een supermodern beest met een actuele kwaal. Ze heeft een rugzak boordevol met ADHD. Zou de dierenarts dat vast moeten stellen en bestaat er dan iets als een Hond Gebonden Budget?

© peter gortworst / feb 2018
foto: Veilingen-Catawiki