‘Ach ja, het Bachpleintje, Componistenbuurtje. Kwam daar vroeger vaak. Ik had een schoolvriendinnetje wat daar woonde. Vivaldistraat 12. Ik zie het nog zo voor me. Kleine huisjes hoor. Tuintjes van niks voor de deur en achter een plaatsje met een fietsenschuurtje en als ik er eens goed over nadenk: het was toen al een rommelig zooitje. Maar ja, dat zie je niet als kind zijnde, toch? Ik weet nog dat haar vader gek was op modelspoortreinen. Haar broertje ook trouwens. Ze hadden een hele tafel vol met rails en zo. Die hele tafel kon je opklappen tegen de muur en de onderkant was wit geschilderd maar het bleef toch een rommeltje. Er liepen allemaal elektrische draadjes onder die tafel en die bleef je natuurlijk zien. Toen ik dat thuis vertelde van die treintjes en zo, was mijn vader best wel geïnteresseerd maar ik geloof dat mijn moeder het niet zo’n goed idee vond dat hij daar eens wilde kijken. Ons deden die treintjes niks. Wij deden meisjesdingen, speelden met poppen en met een klein poppenhuisje. Ik weet nog dat zij een negerpop had. Goh, nu ik er over nadenk was dat eigenlijk wel bijzonder. Ik kan mij niet herinneren dat andere vriendinnen zo’n zwartje als pop hadden. Ja, ik had meer vriendinnetjes toen. Raar eigenlijk dat ik ook haar als vriendinnetje had. Die anderen waren meer, zeg maar van onze stand. Misschien was ik wel met haar bevriend uit een soort van sociale bewogenheid. Hoe je het went of keert: de omgeving waar je opgroeit is wel degelijk bepalend voor je latere leven. Mijn moeder zei altijd dat er geen artsen worden geboren in arbeidersbuurten. Ik zou eigenlijk niet weten hoe het dat vriendinnetje is vergaan. Je verliest elkaar uit het oog als je van de lagere school afkomt. Ik ging naar de HBS en zij zal wel naar de huishoudschool zijn gegaan. Ja, ik ben al jaren niet meer in die buurt geweest. Het is altijd een beetje een wat onontwikkeld buurtje gebleven. Jammer eigenlijk dat ze die straatjes zulke beroemde namen hebben gegeven. Beethovenstraat. Daar stel je je toch heel wat bij voor niet? Ik geloof dat er zelfs een Mozartsteeg is. Zeg nou zelf, iemand die zulke goddelijke muziek geschreven heeft, wordt geëerd met een steeg!? Maar ja, misschien wisten degenen die de namen verzonnen hebben ook niet dat het zo’n soort buurt zou worden. Ik denk dat er nu allemaal buitenlanders wonen. Die hebben natuurlijk helemaal geen benul wie die mensen waren waar hun straatje naar is vernoemd. O, en dat Bachplein. Vroeger zat daar een kruidenier. VIVO? Kan dat? Ging ik wel eens heen met Elly om…. Verdomd! Dat mij dat nu zo maar te binnen schiet. Ze heette Elly…… maar goed, die kruidenier zal er wel niet meer zijn. Het zal wel volgeplempt zijn met van die Turkse eethuizen. Goh, ik klets wat af. Laten we het er maar op houden dat het de leeftijd is. Hoe kwamen we hier nu op?’

‘Ik vroeg of u wist hoe ik moet lopen om op het Bachplein te komen.’
‘Is dat zo? Nou, dat is eenvoudig. Je gaat rechtdoor en bij de kruising met stoplichten en de kapper, mijn kapper overigens die daar op de hoek zit, ga je rechtsaf. Dan loop je door tot de kerk en daar ga linksaf. Dat is de Wagnerstraat en aan het einde daarvan is het Bachplein.’
‘En de Vivaldistraat komt daar ook op uit?’
‘Ja..?’
‘Eigenlijk moet ik daar zijn. Heette uw vriendin toevallig Elly Versteeg?’
‘Nou je het zegt! Ja zeg. Elly Versteeg. Hoe weet jij dat?
‘Hoe heet uw kapper daar op de hoek?’
‘Versteeg……… Zeg……., ga je mij nu vertellen dat het haar kapsalon is? Ik kom daar al jaren en ik zal nu pas weten dat het de kapsalon van Elly is? Dat is toch niet te geloven!? Maar dan moet ik haar daar toch gezien hebben? Is ze familie van je of zo?’
‘Elly Versteeg is mijn moeder en ze is de eigenaar van 28 kapsalons is deze regio. Ze knipt zelf al lang niet meer maar houdt vanuit haar kantoor de touwtjes in handen. En nu ga ik haar geboortehuis bekijken en een wandelingetje maken door de buurt waar ze is opgegroeid. Het is per slot van rekening bepalend geweest voor de rest van haar leven, toch?
Fijne dag verder.’

© peter gortworst / feb. 2018
afbeelding: modeltreinWinkel.nl