Kampioen

Honden mogen op meer plaatsen niet dan wel los lopen. Op zich een goede zaak. De momenten dat de hond los loopt en het fout gaat, zelfs als je meent je hond onder controle te hebben, zijn legio.

Nu zijn er in Nederland speciale gebieden waar het wel mag en ook kan. Bij hem, net (nou ja…) over de grens, zijn er twee van die mogelijkheden en hij besluit, zeker na de confrontatie met de boswachter, één van die gebieden te bezoeken. Het klopt. Met duidelijke borden staat aangegeven dat het mag maar verstandig lijkt het hem niet. Het is druk. Niet met honden maar met mensen. Nu vindt zijn trutje heel veel dingen leuk maar ze weet net zo veel dingen nog niet. Loslopende mensen zijn voor haar per definitie vreselijke aardige wezens die allemaal leuke woordjes tegen je zeggen, je aaien en vriendelijke klopjes geven en uiteraard beloon je dat door tegen ze op te springen, speels in handen te bijten, aan mouwen en broekspijpen te hangen en schoenveters los te trekken. Hij is het niet met haar eens en zolang er over dit verschil van inzicht geen eenstemmig besluit is gevallen, houdt hij haar aan de lijn.

Gelukkig lopen alle mensen op een kruising rechtdoor en daarom slaat hij rechtsaf. Na een paar honderd meter bereikt hij de bosrand en zie daar: een omheinde speelweide met drie mensen en vier honden. Een golden, een duitse herder, een mechelaar en een onbekende mix van zeker 22 verschillende voorouders. Hij doet het hek open en laat zijn hond los. De anderen hebben haar al gespot en het duurt maar even voordat de vijf honden met elkaar spelen. Hij gaat naar de mensen toe. Een wat ouder echtpaar en een jonge vent. De laatste blijkt de eigenaar van de mechelaar en de mix. Het echtpaar bezit de herder en de golden. Als het mannelijke deel daarvan vraagt hoe oud zijn hond is en wat voor merk, vertelt hij vol trots dat ze drie-en-een-halve maand oud is en een mix van een onbekende dog als vader met een hollandse herder als liefhebbend moeke.

‘Niet raszuiver dus,’ merkt de man op.
‘Nee, maar dat hoeft van mij ook niet. Ik wilde gewoon een leuke hond.’
‘Mijn herder is raszuiver. De vader én de moeder waren kampioen!’
‘In wat?’ wil hij weten.
Blijkbaar is het een stomme vraag. Een beetje bevreemd kijkt de man hem aan en draait zich dan om.
De vrouw probeert het ongemak te herstellen.
‘U heeft toch wel een leuk hondje,’ zegt ze.
Dat is hij natuurlijk met haar eens en met enkele zinnen vertelt hij wat voor dondersteen het af en toe is en hoe blij zij hem maakt. De man loopt een stukje bij hen vandaan en nu vallen hem zijn laarzen op. Dubarry’s. Gemiddelde prijs 380 euri.

Hij kan het niet helpen. Het zit er bij hem van jongs af aan ingebakken en ondanks alle opgedane relativiteitstheorieën en de wetenschap, gelardeerd met enige wijsheid, om niet op voorhand te oordelen, trekt hij toch de conclusie: Snob.

Met een klap valt het hek dicht en doet een nieuwe hond met bijbehorend echtpaar, haar intrede. De herder gaat er als een speer op af en zonder veel plichtplegingen bespringt hij de nieuw aangekomene. Geschreeuw, getrek, hollende Dubarry’s en de herder zit, gelijk het verse ‘me too slachtoffer’ weer aan de riem. Het gezin vertrekt meteen en de man met de herder loopt naar zijn vrouw. En weer kan hij het niet helpen.
‘Dat mijn pup van een paar maanden oud dit nu moet zien! Daar is ze nog lang niet aan toe! Wat moet ze hier nu wel niet van denken?’
Gelukkig. De vrouw lacht. Hij niet.
‘Roep je hond,’ commandeert hij haar, ‘We gaan.’

Zijn hond speelt met de mechelaar. Ze rennen naast elkaar over het veld en de mix hobbelt daar achteraan. Plotseling staan de voorste stil en de achterop komende hond heeft dat niet op tijd door. Ze loopt zijn hond gewoon tegen de vlakte en samen met de mechelaar rent ze een rondje verder. Blijkbaar is zijn hond danig onder de indruk want als ze opgekrabbeld is, rent ze wel achter de andere twee aan maar houdt toch wat meer afstand.
‘Goh,’ meent de jonge vent, ‘Het is nog wel een trutje hoor.’

Een man naar zijn hart.

©peter gortworst / jan 2018
foto: Dubarry