Onderuit

Hij kijkt enigszins zorgelijk naar de inhoud van de maatbeker: 280 gram per dag. Het lijkt hem zo weinig. Nogmaals leest hij de tekst op de nieuwe zak voer. Leeftijd, gewicht en ja, de hoeveelheid klopt en het is niet per keer maar per dag. Toch twijfelt hij. Niet aan wat er op de zak staat maar aan het gewicht van zijn trutje. De laatste keer woog ze precies 10 kg en hij neemt aan dat er inmiddels wel wat bijgekomen is. Stel ze is nu 14 kilo. Veranderd er dan veel aan de hoeveelheid? Volgens het schema op de zak niet maar is ze wel 14 kilo? Zelf met de hond op de weegschaal gaan staan lukt niet meer. Met de hond in zijn armen valt er daar beneden met geen mogelijkheid iets af te lezen. Er zit niets anders op dan naar Nederland te rijden. Bij de Welkoop in Ootmarsum hebben ze een echte hondenweegschaal.

De trut weegt 17 kilo!! Dat had hij niet verwacht en met verbazing en enig ontzag bekijkt hij zijn huisgenoot. Vier maanden en nu al 17 kilo! Wat moet dat worden? Hij wist dat het een forse hond zou worden maar dit getal is toch wel even confronterend. Hij zal nog harder moeten trainen aan wandelen zonder trekken. Straks laat ze hem uit en dat wil hij graag voorkomen.
Het verbaasd hem nu ook niet meer dat ze op de hondenschool, met een plotselinge spurt naar andere honden, zijn arm bijna uit de kom trekt. Zo zit ze braaf aan de voet en als hij even niet kijkt hangt ze met haar volle gewicht in één keer aan de lijn. Raar beest. In haar eigen omgeving doet ze het best goed maar daar is het een heel andere hond. De zo verlangde orde, rust en regelmaat laten nog op zich wachten.

Vandaag weer naar het afgegraven hoogveengebied geweest. Toen hij toch bij de Welkoop was, gelijk maar hoge gummi laarzen gekocht en deze konden vandaag mooi getest worden. De trut is helemaal in haar element. De neus op maximale inzet en de bek druk met van alles en nog wat vastpakken en weer loslaten. Op een stuk dijk waar je tussen pollen met hoog, uitgebloeid gras door moet lopen, krijgt ze haar dagelijkse gekte. Ze spurt tussen de pollen door, rent rondjes, slaat haakse hoeken, bijt grasstengels af, rent om hem heen, staat plotseling stil en begint dan weer van voor af aan. Hij houdt haar goed in de gaten. Een voorval als gisteravond wil hij niet nog een keer.

Het late blokje om. Aan het eind van de straat is een voetbalveld en daar hoort een parkeerterrein bij. Redelijk verlicht en in de hoek licht een hoop zand. Hier mag ze los en haar de gekte van deze dag krijgt ze daar. Ze rent de hoop op, dondert er blaffend weer van af en zet het op een wenden, keren en rondjes rennen. Hij wil niet dat ze in deze toestand het terrein afloopt dus hij loopt terug. Zij ook en wat er nu precies gebeurt is hem niet duidelijk. Plotseling ligt hij met een klap op de grond. Ontreddering, ongeloof en pijn aan zijn elleboog. Alle You-Tubefilmpjes ten spijt: benen die letterlijk onder je vandaan worden gelopen is niet leuk.
De hond vindt een liggende en van pijn steunende baas blijkbaar prachtig en danst kwispelend om hem heen. Met een knetterende vloek jaagt hij de 17 kilo Vietnamees hondenvlees weg. Langzaam komt hij overeind en met een gevoel van ‘we hebben geluk gehad’ constateert hij dat alles het nog doet.
Thuis blijkt er een beste schaafwond op zijn arm te zitten en zo goed en kwaad als het gaat, probeert hij zichzelf te verzorgen. De hond zit een beetje bedeesd zijn handelingen gade te slaan. Een boze baas is niet leuk en als hij haar mopperend uitmaakt voor ‘stomme trut’ kwispelt alleen het allerlaatste stukje van haar staart een beetje.

©peter gortworst / jan. 2018