Behang

Wat hij op nog geen enkele hondenschool heeft gehoord, in geen enkel filmpje heeft gezien en het iemand ooit heeft horen zeggen, is hoe om te gaan met spijt.

De voorlaatste dag van het gedenkwaardige jaar 2017 ging alles fout. Tijdens de ochtendwandeling had de dame netjes geplast. De grotere boodschap bleef echter achterwege maar hij had daar geen aandacht aan gegeven. De natuurlijke gang van zaken loopt immers zoals het loopt en komt het nu niet dan komt het maar later. Dat klopt. Net thuis en als hij zijn boterhammetje staat te smeren, loopt de trut de keuken in. Draait en draalt een beetje om hem heen en hij begint een vermoeden te krijgen. Hij loopt richting kamer en ja, wat onderweg niet kwam is er nu wel. Met een houding van ‘zo erg is het niet’ ruimt hij het op en gaat in keuken verder met waar hij mee bezig was. Als hij bij zijn bureau zit en al mail checkend zijn ontbijtje nuttigt, komt trutje weer aanlopen. Het staartje kwispelt maar een klein beetje en hij weet het al. In de kamer ligt het vloeibare deel van wat blijkbaar nog komen moest.

Wat voor nut heeft een ochtendwandeling? Is het de spieren en de spijsvertering los maken voor de productie elders? Een beetje narrig gaat hij weer aan zijn bureau zitten. In de kamer is de hond druk met een bot. Ineens valt het hem op dat het verdacht stil geworden is. Als hij gaat kijken kwispelt de dame er lustig op los met in haar bek een stuk grijs papier. Waar heeft ze dat nu weer vandaan? Hij bekijkt het en constateert dat het behang is. Ja hoor! Van een baan die kort geleden tegen de muur is geplakt en waar, wegens stopcontacten, rolluikkatrol, uitsparingen en over de hele lengte op maat maken, veel pas en knipwerk aan zat, heeft ze een hele lap losgetrokken. Hij houdt zich even niet in. Met knetterende bewoordingen die beter niet opgeschreven kunnen worden, jaagt hij haar uit zijn buurt.

En daar heeft hij nu spijt van. Gedane zaken nemen geen keer maar hoe maak je het goed bij je hond? Is dit nu een trauma geworden bij haar of valt dit onder haar hoofdstukje ‘ik maak mij daar niet druk over want ik doe het gewoon weer’?

Op oudejaarsdag een lange wandeling gemaakt op de Itterbecker heide. Langer dan officieel mag voor een pup maar de bedoeling was haar moe te maken voor het vuurwerk van later die dag. De heide was stil. Dat hoort, volgens een oud Nederlands liedje, de grote stille heide ook te zijn. Er was alleen op de achtergrond een constant rommelend gedreun te horen. In de omliggende dorpen is carbidschieten traditie en het klonk alsof hij in een oorlogsgebied liep met naderend artillerie. Zij trok zich er niets van aan. Ze had alleen maar oog en neus voor alle spannende takjes en losse bladeren.

De bedoeling ging de mist in. Het is net alsof een wandeling de hond meer energie geeft en weer thuis was de kat het haasje. Regelmatig moest hij, als roedelleider, tussenbeide komen. Tot nu toe heeft de kat één keer vol in haar oor gebeten. Ze jankte het uit maar veel heeft ze er niet van geleerd.

Het vuurwerk was wel spannend maar ook niet meer dan dat. Met haar oortjes recht omhoog keken we samen naar alle vuurpijlen die de lucht in gingen. Echt spannend was het pas vanmorgen. De wind gierde om het huis en de deur van de kamer stond een beetje te klapperen. Dat was pas eng en natuurlijk aanleiding genoeg om er flink naar te blaffen. Hij heeft de deur helemaal open gezet en met de staart tussen de poten, de oren recht omhoog durfde de dame de kamer te betreden om vervolgens van een andere baan behang een vers stuk van de muur te trekken.

Wel G$#@#$ver^&%#!!!. Trut!!!

©peter gortworst / jan. 2018