Socialisatie

Ze zijn een week verder en de dingen gaan zoals ze gaan. De hond ontwikkelt zich zoals het hoort en het is de mooiste, liefste en slimste hond van het hele dorp. Natuurlijk is zijn mening enigszins gekleurd als het over de kwaliteiten van zijn beest gaat maar ook uit onverwachte hoek komen er bevestigingen: een dame die als gedragsdeskundige naam heeft gemaakt, noemt het een ‘open’ hond.  Het gastgezin waar dit wonder op vier poten verbleef, heeft volgens haar, goed werk gedaan.

Toch zijn er momenten die hem tot nadenken stemmen. Om een voorbeeld te geven: Het deponeren van vaste en/of vloeibare bestanddelen de dikke darm betreffende, worden nog met een zekere onregelmatigheid, in de woonkamer gedeponeerd. Verschil is nu dat het trutje dit achteraf komt melden. Met een gepaste trots meldt zij zich en neemt hem mee naar de bewuste plaats delict. Moet hij dit nu belonen en hoe krijgt hij haar zo ver dat zij zich meldt voordat deze geurige boodschap haar goddelijke lijf verlaat?

Ter wille van de socialisatie neemt hij haar overal mee naar toe en hoewel hij zelden of nooit met de trein gaat, leek een bezoekje aan het station een verantwoorde onderneming. Toen hij toch in Zwolle moest zijn was een bezoek aan het station aldaar een logische stap. Mis. Je komt er niet meer in zonder een geldige pas of kaartje. Zo gaat dat tegenwoordig. Wist hij veel. Maar goed, er zullen vast nog wel stationnetjes zijn waar je wel gewoon op het perron kan komen dus deze oefening staat nog op de rol.

Nog iets wat hem zorgen baart. Het is lang geleden dat er zo veel vrouwen voor hem bijna op de knieën gaan. (Soms jammer dat die hond er dan tussen zit.) Maar hoe dieper die dames zichzelf of hun knieën buigen, hoe enthousiaster de hond wordt. Ze stuitert werkelijk op en neer en dit gedrag kan en mag niet blijven. Het heeft hem nu al één vergoeding voor een paar panty’s gekost en als dit niet afgeleerd wordt kan het nog een behoorlijke aanslag op zijn kleine vermogen worden. De lijn kort houden is geen optie. De dames komen gewoon dichterbij. Ook ‘nee’ verliest aan kracht. Zo langzamerhand denkt hij werkelijk dat honden mensen zien als wezens die ‘nee’ bezigen zoals wij dat met een koe en ‘boe’ doen. Net als vroeger met de kleine kinderen.

‘Wat doet het hondje?’
‘Waf waf!’
‘En wat doet het schaapje?’
‘Bèèè!’
‘En wat doet pappa?’
‘Blablablabla!’
‘Goed zo! Grote meid!’

Eén lezer had het er al over. De PUPPYSPURT!! Het begint meestal met het lastigvallen van Keizer Kat. Die trekt zich dan terug op zijn troon en uit pure frustratie en waarschijnlijk met een mix van hormonale dingetjes begint de dame rondjes door de woonkamer te rennen. De hele woonkamer wel te verstaan. Rond de eettafel, tussen de fauteuils en via de leuning van de bank en weer terug naar de eettafel. Het enige wat dan een snelle oplossing geeft is het openen van de schuifpui. In de tuin gaat het dan verder en na een paar rondjes is het hele gedoe weer voorbij. Ze ploft op haar plek, kijkt nog even heel alert rond, legt dan haar kop tussen de voorpoten en is voor zeker een uur vertrokken naar dromenland. Als de ontstane chaos in de woonkamer weer op orde is en Keizer Kat het zich behaagt af te dalen, bekijken ze samen even de slapende bruine wervelwind. Het is een trut. Wel een lieve maar toch een trut.

©peter gortworst / dec 2017