Introductie

Hij zit op het randje van de bank. Met moeite kan hij zijn ogen open houden. Bovenin zijn hoofd heeft zich een ambachtelijke steenhouwerij gevestigd met een fors aantal medewerkers en die zijn druk doende. Het zou hem niet verbazen als ze alvast zijn naam in een mooie witte steen aan het hakken zijn. Zijn lijf protesteert nu al. En dan zit hij alleen nog maar rechtop. De onregelmatige nachten en de ongemakkelijke slaapplaats eisen hun tol. Hij kijkt naar rechts. Op de bank, in een pose die je beslist bevallig kan noemen, ligt de bron van zijn ellende: de pup.

‘Nee hoor,’ had de mevrouw van het gastgezin gezegd, ‘Ze is zo goed als zindelijk. Een enkele keer vergeet ze het omdat ze druk aan het spelen is met de andere honden maar dat is zeldzaam.’

Het klopte niet. Ze zakte spontaan op haar hurken en produceerde met volle overgave de nodige vloeibare en vaste bestanddelen. Zelfs haar bench was niet heilig en dat verbaasde hem nog het meest. Logisch natuurlijk want dit is niet haar huis. Dit had net zo goed het volkspark kunnen zijn. Hier is nog niets ‘eigen’.
Met enige trots constateert hij dat dit probleem nu aardig onder controle is. De bench is nu de plek waar ze haar eten en lekkere dingen krijgt en meer tijd dan drie uur zit er niet tussen in huis en buitenshuis zijn. Hij prijst haar de hemel in wanneer ze buiten haar behoefte doet hoewel dat ’s nachts om drie uur, wel een opgave is. Maar alles beter dan met een zo neutraal mogelijke houding de rotzooi opruimen.

Aan het oorspronkelijke idee was niets mis. Een hond heeft regelmaat nodig in de vorm van drie maal per dag een wandeling, ’s avonds slapen, ’s morgens wakker worden en twee maal per dag een maaltijd. Tussendoor is er ruimte om te spelen, te trainen op gehoorzaamheid, zoekspelletjes en een lekkere knuffelbeurt met de baas. Precies wat de baas ook nodig heeft: orde, rust en regelmaat.

Al geruime tijd voor zijn pensioendatum keek hij op de sites van de verschillende asiels. Genoeg honden naar zijn smaak maar bijna geen enkele hond zonder gebruiksaanwijzing. Ze konden niet bij kleine kinderen, niet bij katten, niet in de auto of niet bij andere honden. Van een aantal was het verleden onbekend omdat ze of uit Spanje of uit Roemenië kwamen en anderen waren te oud. Al snel kwam hij tot de conclusie dat de aanschaf van een pup de beste optie was. Een pup kan je alles nog leren en met het romantische idee dat hij en de pup naar elkaar konden toegroeien, werd aldus besloten.

Met de staart omhoog loopt de kat de kamer in. Het beest was honden gewend maar met zo’n spring in het veld had ook hij niet gerekend. De laatste hond die hij kende was een bedaagde grijsaard die in opperste dienstbaarheid zijn plaats in de mand opgaf als Keizer Kat meende dat de hondenmand zijn rechtmatige plaats was voor de broodnodige rust. Nu probeert hij zich in dit overmatige gedoe van belachelijk enthousiasme staande te houden met opgeven poot en veel geblaas. Toch is het geen haat en nijd tussen die twee. De powernapjes neem je bij voorkeur door heerlijk tegen elkaar aan te liggen.

Het is tijd. Met moeite hijst hij zich omhoog. Trekt zijn jas en schoenen aan en loopt met de hondenriem de kamer in.
‘Kom, we gaan naar buiten. Ga je mee?’
Ze kijkt hem wat lodderig aan en hij ziet haar denken:
‘Ben je wel goed bij je hoofd? Buiten is het een vieze bedoening met papperige natte sneeuw en het regent ook nog!’
Hij schiet in de lach en knuffelt even dat warme, gladde jongehondenlijf.
‘Je bent een trut,’ zegt hij en met het elan van een wilskrachtige baas klikt hij de riem om haar nek.

©peter gortworst / dec 2017