Ik lig filosofisch te zijn. Ja, ik weet het. Het klinkt een beetje raar en het is ook niet helemaal goed beschreven omdat ik denk dat filosofie niets met een bepaalde lichaamshouding te maken moet hebben. Dat is misschien ook niet helemaal waar. Ik koppel filosofie aan geruite pantoffels, open haard, mooi glas wijn, goede sigaar, een gelijkwaardige gesprekspartner en de snorrende kat op schoot. Of yoga maar daar ben ik niet zo van.  Als ik het goed heb, gaat yoga over mijn innerlijk en mijn idee over filosofie is dat het over meer dan mij alleen gaat. De echte kenner zal inmiddels wel doorhebben dat ik er helemaal niets van weet en laten we het daarom maar hebben over ‘diepere’ gedachten.

Die gedachten kunnen je zomaar overvallen. Mij tenminste wel. Ik kan mij niet herinneren dat ik er ooit eens voor ben gaan zitten. Ze komen niet op afroep. Bij mij komen ze als ik met iets bezig ben waar ik niet of nauwelijks bij na moet denken. Lopend achter de grasmaaier, fietsend tegen de wind in op een lange, saaie weg of roerend in een pannetje. Niet dat de gedachten zo schokkend groots zijn dat ik alles uit mijn handen laat vallen om ze terstond aan het papier toe te vertrouwen maar opvallend genoeg om mijzelf te verbazen. Nu heb ik met dat opschrijven van die ‘diepere’ gedachten ervaring. Ik weet niet hoe het met u is, en misschien geef ik nu een onthutsende en zeldzame inkijk in mijn zielenroerselen, maar ook voor ik ’s avonds in slaap val, overvallen die gedachten mij soms. Omdat ik de volgende morgen absoluut niet meer weet welke fantastische ideeën, oplossingen of verklaringen ik ’s avonds had, heb ik een papiertje met een pen op het nachtkastje klaar gelegd. Toen ik, overvallen door diepe gedachten, daar wat op schreef en de volgende morgen ‘drie wilde eenden en een wc-rol’ las, ben ik er maar mee gestopt.

Zo weet ik nu niet wat de betekenis is van de ‘diepe’ gedachte die ik, liggend op de grond voor de reparatie van een machine, krijg. Het probleem is dat ik in de machine moet zijn en daartoe dient een grote plaat los geschroefd te worden. Dat doe je normaal gesproken gedachteloos. Nu echter niet omdat er 1 boutje (RVS M5 x 20 voor de kenners) niet los kan. De machine staat er op. Het eigenlijke, grote werk is onbereikbaar geworden door één boutje en dus wordt dat ene boutje noodgedwongen een Project. Het voelt nog niet als een mega bouwproject wat stil valt omdat de uiterst zeldzame zevenkleurige regenboogboomtikker is aangetroffen maar er moet wel omgeschakeld worden en op dat moment wordt de ‘diepe’ gedachte geboren.

Laat mij u meenemen in deze ‘diepe’ gedachte. Om iets te bereiken, te veranderen of te willen, dienen er vaak stapjes genomen te worden. Sommigen zijn nieuw en krijgen alle aandacht maar anderen zijn een vanzelfsprekendheid. Die neem je gedachteloos totdat je merkt dat het niet gaat. Je houdt bijvoorbeeld met iemand geen rekening, je denkt er gewoon niet aan of je vergeet het domweg. Het grote doel loopt vertraging op daar die ander als een machine op zijn/haar boutje is gaan staan en zo een Project wordt wat omschakeling of aandacht verlangt.

Nou? Is dat geen diepe gedachte van formaat? Nu nog proberen mij dit te herinneren als het nodig is. Of zal ik deze toch maar opschrijven?

©peter gortworst / mrt 2017
foto: http://www.dozon.nl