Het is een parkje van niks. Eigenlijk is het een groot, ovaalvormig grasveld omzoomt door heel veel struiken en een behoorlijk aantal bomen. Waar het gras ophoudt en het struikgewas begint ligt een voetpad. Het is het enige voetpad als je de vier ingangen, twee aan de korte zijden en twee aan de lange, niet meetelt. Precies in het midden van dat grasveld staat het monument. Een metershoge, vierkantige pilaar op een sokkel. Niemand weet of het iets voor moet stellen en waarom het daar ooit is neergezet. Het ding is er gewoon en je hoeft ook niet alles te weten. Alle bankjes aan de rand van het grasveld kijken uit op dat ding. Het zou best kunnen dat de bankjes het bestaan van die pilaar rechtvaardigen. Waar zou je anders naar moeten kijken als je op zo’n bankje zit en waar zou je anders over kunnen praten als een gesprek even stil valt? Het is een soort materiële symbiose. Bankjes en ding hebben elkaar nodig.

Sjokkers kijken gaat ook heel goed. Het is ongelooflijk hoeveel mensen, veelal in schreeuwend kleurige outfit, daar rondjes “rennen” om dat grasveld. Er worden zelfs met regelmaat weddenschappen afgesloten door de plaatselijke jeugd. Ze pikken er één sjokker uit en wedden na hoeveel rondjes deze de pijp aan Maarten geeft. Ze lopen zelfs mee als het fout dreigt te gaan en moedigen de hijgende sporter aan. “Kom op opa, nog twee rondjes! Zie je die meid met dat zwarte jack? Die gaat mij tongen als je het nog twee rondjes volhoudt. Dat gun je mij wel hé?”

De mensen van de groenvoorziening zijn al meer dan een week aan het werk. Struiken en bomen worden gesnoeid en onbedoeld gewas verwijdert. De hakselaar die ergens tussen de struiken is geplaatst, draait meestal met irritant veel lawaai op volle toeren en spuit dan een straal vermalen groen in de opvangkar. Nu is het even stil. De trekhaak van die kar zit op buikhoogte en steekt uit de struiken, half over het voetpad. Voor de veiligheid heeft iemand daar zijn fel gele hesje overheen gehangen. De trekker staat op het grasveld. Je kunt er dus wel langs.

Ik loop mijn dagelijkse rondje en zoals bijna elke dag komt de blinde man met zijn hond mij tegemoet. Hij zwaait een rood-witte stok met aan het einde een soort balletje, heen en weer. Het balletje tikt over de grond. Heldere tikken op het gravel van het pad. Doffe plofjes van de aarde waar de struiken staan. Zijn hond houdt hij vast met een beugel.

Eigenlijk is het een fantastisch gegeven. Je kunt niets meer zien en je geeft je lot in handen van een hond. Een blindengeleidehond moet veel leren en een blinde moet leren hoe om te gaan met zo’n hond. Je zal signalen en commando’s moeten kennen maar het moeilijkste lijkt het mij om je hond blind te gaan vertrouwen. Het succes van de meeste relaties staat of valt daarmee en dat zal dus voor deze verbintenis niet anders zijn. Toch verbaas ik mij elke keer weer over de combinatie. Waarom een hond én een stok? Het is voor mij iets van autorijden met je gordel om en een dik kussen op het stuur.

Tussen mij en de blinde steekt de trekhaak van de kar half over het pad. Ik houd de pas even in. We kunnen er niet tegelijk langs. Ik wil ook wel zien hoe de hond zijn baas naar rechts zal leiden om de trekhaak te ontwijken. De hond doet dat niet en terwijl het balletje onder de trekhaak door maait, loopt de blinde er met zijn buik tegenaan. “Oepf” zegt de man en slaat dubbel over de ijzeren stang. De hond is losgelaten en die blijft stokstijf staan. De man vouwt zich weer rechtop. Hij betast even de stang. “Gaat het?” vraag ik als ik bij hem kom. “Nou, niet echt. Wat is dit voor ding?” “De trekhaak van een kar die ze hier in de struiken hebben gezet.” “Daar hebben ze dus goed over nagedacht”, zegt hij sarcastisch. “Heej, heej, heej,” zegt hij dan. De hond komt naar hem toe en loopt met zijn kop tegen het been van de man. Die zoekt de beugel en als alles weer klopt vraagt hij: “Zijn er nog meer van dit soort obstakels waar ik rekening mee moet houden?” Ik zeg hem dat die er niet zijn maar als ik hem vraag of zijn hond die niet moet zien en hem daar eventueel voor moet waarschuwen, schiet hij in de lach. “Heej is hartstikke blind. Die ziet geen poot voor de ogen. Ik ben de slimste van ons twee en daarom laat ik hem uit. Ik moet dat niet te hard zeggen want hij denkt nog steeds dat hij mij leidt.” Ik vraag of het wel een echte blindengeleidehond is en ja, het wàs een hele echte.

“Tja, jammer dat hij ook blind geworden is maar ik doe hem niet weg. Ze hebben mij ook niet ingeruild of een spuitje gegeven toen ik blind werd. Hij mag zijn dagen bij ons slijten en zolang dat goed gaat is er niets aan de hand.” “Wel apart, een blinde met een blinde blindengeleidehond,” meen ik gevat op te moeten merken. “Nee, het is een blinde met een blinde geleidehond. Geen n en een spatie. Dan klopt het. Sta ik zo goed om verder te kunnen lopen?” “Wel als je aan deze kant van de trekhaak komt staan.” Ik leidt hem om de trekhaak heen en zet hem met de neus de goede kant op. Het balletje tikt en met een “Heej, vooruit” zet het span zich weer in beweging. “Bedankt en tot ziens, “ zegt de man en zonder er bij na te denken zegt ik “Ja, tot kijk.”

©peter gortworst

afbeelding: http://www.hetgeheugenvannederland.nl