Nog nooit had zij paard gereden en nu was de mogelijkheid zomaar daar! Toen ze de baas vroeg of zij op het paard mocht, had hij haar even van top tot teen bekeken. Hij vond het goed als ze maar voorzichtig deed. Haar keuze om vanmorgen geen rokje maar een broek aan te doen, pakte onverwacht goed uit. Het moest blijkbaar zo zijn. Dit was een buitenkansje.

Het beest is groter dan ze dacht. Ze kan nooit zo hoog springen maar gelukkig zit het zadel goed vast. Ze hijst zich, met een voet in de stijgbeugel, naar boven. Met moeite schuift ze haar rechterbeen over de rug van het paard naar de andere kant en tot haar eigen verbazing zit ze met haar gezicht de goede kant op. Net als ze constateert dat dit meer geluk dan wijsheid is, komt het beest in beweging en slaat gelijk rechtsaf.

Daar had zij niet op gerekend. Heeft zij iets gedaan of gezegd waardoor dit beest in beweging komt? Haar rechtervoet zit nog niet in de beugel, de teugels heeft zij nog niet goed vast en het enige wat ze kan doen voordat ze achterover valt, is zich met een schok naar voren laten vallen. Het lukt niet helemaal. Ze ligt nu op haar buik maar te veel op de linkerkant van het paard. Haar rechtervoet moet in de beugel. Ze maait met het beugelloze been zoekend heen en weer maar vindt het ijzer niet. Haar vingers klemmen zich om de rand van het zadel. Het kost veel kracht maar het lukt haar om zich weer op te trekken tot zij met haar buik midden op de rug van het paard ligt. De achterkant van het zadel drukt in haar buik. Dat voelt niet prettig. Het doet zelfs een beetje zeer.

Als zij recht naar beneden kijkt ziet zij niet alleen de grond onder zich voorbij gaan maar ook de beugel hangen. Het lukt haar om de punt van haar schoen door de opening te steken. Nu hoeft zij alleen nog maar een stukje naar voren te schuiven en overeind te komen. De teugels liggen voor haar op de nek van het paard. Ze laat het zadel los en grijpt naar de teugels. Als ze er aan trekt om naar voren te kunnen schuiven stopt het beest misschien ook wel. Ze trekt. Het paard maakt geen aanstalten om te stoppen en ze schuift maar een klein stukje naar voren. De band van haar broek blijft achter het zadel hangen. Ze kromt de rug naar voren. Met een snelle beweging drukt ze hem rond en trekt tegelijkertijd hard aan de teugels. Het lukt. Ze schiet naar voren, glijd over het gladde zadel en komt tot stilstand op de nek van het paard.

Veel tijd om na te denken over het resultaat van deze actie heeft ze niet. Ze weet nog net haar armen en benen om de nek te slaan. Dit kan het paard nooit houden, denkt ze. Ik ben te zwaar. Hij zal stoppen en mij, met de kop naar beneden, van zijn nek laten glijden. Wat een afgang!

Het paard stopt niet, laat zijn kop niet zakken en langzaam glijdt ze naar de zijkant van de hals. Er is niets wat deze beweging kan stoppen en nu hangt ze onder de nek en kijkt tegen de hals. Ze probeert haar benen zo om de hals te slaan dat ze haar voeten in elkaar kan laten haken maar de nek is te groot. Ze voelt haar krachten verminderen en ze ziet met schrik de grond vlak onder haar voorbij gaan. Als ze loslaat zal ze onder het grote en zware beest terecht komen. Het lukt niet om haar benen op hun plaats te houden en met een doffe plof raken haar voeten de grond. Eén schoen blijft ergens achter haken en die is ze kwijt. Ze schreeuwt het uit van angst want ook in haar armen vloeit de kracht weg en het is een kwestie van seconden voordat zij helemaal los moet laten.

De baas heeft met stijgende verbazing naar de capriolen van de vrouw op het paard gekeken maar nu vindt hij het welletjes: hier moet een eind aan komen. Hij luidt de bel en zet de draaimolen stil.

© peter gortworst

foto’s: pixabay.com / cvsruitersport.nl / trendsnl.com