“Jij komt zeker overal?” vraagt de man die het gehakt aan het mengen is. Tot aan zijn ellebogen staat hij in een grote bak te kneden en te knijpen. “Nou nee, niet overal maar wel op erg veel verschillende plaatsen. Waar ze veel eten klaar maken staan dit soort machines dus ga maar na….” Ik geef hem de gelegenheid om even na te denken door mijn hoofd in de vaatwasmachine te steken. De thermostaat is stuk en de voeler verdwijnt altijd naar een plek waar je lastig bij kan komen.

“Dan kom je vast wel eens beroemdheden tegen,” concludeert hij als ik weer aanspreekbaar ben. “Het is maar wat je beroemd noemt. Maxima? Rutte?” vraag ik. Dat blijkt iets te hoog gegrepen. Hij heeft het over BN’ers die je, meer dan je soms lief is, op de buis kan zien. Ik vertel hem dat ik eens, in Hilversum, Krijn Torringa heb ontmoet die niet erg blij met mij was. Ik was iets eerder op het enige parkeerplekje. Hij was boos uit zijn auto gestapt en meende dat ik maar moest vertrekken. Of ik wel wist wie hij was. Dat wist ik wel maar ik zei dat ik hem niet kende, dat het mij ook niet interesseerde en dat mijn auto bleef waar hij was. Het verhaal gaat enigszins de mist in als blijkt dat deze gehaktdraaier geen idee heeft wie Krijn was. De generatiekloof slaat op de vreemdste momenten toe.

“Ken je Bolle Teun? Die komt hier heel vaak. Hij is het nog niet maar het wordt een echte beroemdheid,” Ik beken dat ik nog nooit van Bolle Teun heb gehoord. Het blijkt de plaatselijke zanger van het enige echte levenslied te zijn. Hij wordt ook wel Teun Armstrong genoemd want deze virtuoos zingt niet alleen als Louis Armstrong, nee, hij speelt ook nog trompet en omdat deze muzikant met bolle wangen toetert, lag zijn bijnaam voor het oprapen. “Het is altijd mooi als er een beroemdheid vaste klant is,” meent de ondernemer.

De machine is aan het opwarmen. Het meeste gereedschap zit weer in mijn koffer en met een gekregen kopje koffie in de hand, kijk ik naar de gehaktdraaier. Die gooit net een onwaarschijnlijke hoeveelheid zout bij het gehakt. Hij heeft ook een sjekkie gedraaid en houdt deze tussen zijn lippen geklemd. Met zijn rechterhand (en arm) kneedt hij weer het gehakt. “Wat ga je daar van maken?” vraag ik. “Een gedeelte wordt gehaktballen en van de rest maak ik eierballen. Ken je die?” Ja, ik ken ze en dat doet hem zichtbaar genoegen. “Typisch iets voor het noorden,” zegt hij, “Ik maak ze zelf. Dat zijn de lekkerste. Beter dan die fabrieksrommel. Moet je er één hebben? Kan er zo eentje opwarmen hoor.” Ik bedank vriendelijk. Het zout en de hygiëne in dit etablissement stillen de trek op wonderbaarlijke wijze.

“We zijn nog op de radio geweest met Bolle Teun.” meldt hij blijmoedig. Dat blijkt qua legitimiteit een discutabel en bovendien een zeer regionaal radiostation geweest te zijn. Bolle Teun mocht daar een lied zingen en op zijn toeter blazen en mijn ondernemer kreeg de gelegenheid te vertellen dat deze kunstenaar vaste klant in zijn eetgelegenheid is. “Ja, ik moet toch aan mijn zaak denken,” zegt hij, “Als je kan meeliften met zo’n man moet je dat natuurlijk doen. Kruiwagens staan niet voor het grijpen dus als er eentje staat moet je er voor gaan.”

De machine is op temperatuur gekomen en na enig testen het apparaat in orde bevonden te hebben, schroef ik de laatste beplating er weer tegenaan. Terwijl ik de bon schrijf vraag ik de man of een foto in de zaak van Bolle Teun die een forse hap uit één van zijn verrukkelijke eierballen neemt, geen goed idee zou zijn. Even trekt er een donkere schaduw over zijn gezicht. “Hij lust mijn eierballen niet. Mijn gehaktballen trouwens ook niet. Hij vindt ze niet te vreten, zegt hij.”

Dat is nu jammer. Heb je een kruiwagen blijkt dat ding een lekke band te hebben.

© peter gortworst / sept 2015

foto’s: http://www.slagers.nl / luifabriek.nl / http://www.antiek-design-vintage.nl