Voor mijn broodnodige inkomsten zit ik veel langs de weg. Er zijn weinig wegen waar ik niet minstens één maal op gereden heb en net zo weinig steden of dorpen waar ik niet ben geweest. Veel plaatsen kan ik zonder raadpleging van een wegenkaart vinden en mijn eerste navigatiesysteem vertelde mij dan ook weinig nieuws. Ik noem mijn systeem Truus en zij verraste mij soms positief door een route te plannen die ik niet bedacht zou kunnen hebben. Maar net zo vaak snoerde ik haar de mond omdat ik, eigenwijs als ik soms kan zijn, het veel beter meende te weten. We hebben een soort haat-liefde verhouding ontwikkeld en het zal mij niet verbazen dat zij, wanneer ik weer eens een andere weg neem dan zij, met al haar digitale wijsheid, uitgestippeld heeft, de pijp aan Maarten geeft met de opmerking: “Ja zeg, zoek het dan verder maar lekker zelf uit.”

Onze wegen scheiden zich dus regelmatig maar we kunnen niet zonder elkaar. Zij woont per slot van rekening ergens in de auto die ik dagelijks nodig heb.

Als je er een beetje oog voor hebt, ga je soorten weggebruikers per jaargetijde herkennen. Dan bedoel ik niet de asociale jakkeraars. Die kom je het hele jaar door tegen. Nee, ik bedoel de auto’s met een aanhangertje waarop minimaal een bed, een stoel, een bureautje en een paar kartonnen dozen staan. Dan weet je dat het weer augustus is en de vader, met naast zich de aankomende student of studente, de met de nodige dosis geluk gevonden studentenkamer moet inrichten.

Ik bedoel natuurlijk de zomermaanden als de caravans  met een daverend snelheidsverschil van hooguit 1 kilometer per uur een vrachtwagen inhalen en er heel lang over doen om weer naar rechts te gaan. Je weet immers niet hoe lang de caravan precies is en een vrachtwagen snijden is geen slimme actie.

Ik bedoel de maanden mei en juni als de krasse knarren met hun campers de weg opgaan en de dagen vlak voor en na de verschillende feestdagen. Dan tref je de minder ervaren rijders aan die een lange rit naar een ver familielid een spannend gebeuren vinden, vaak stoïcijns 120 op de linkerbaan blijven rijden en zwaar gepikeerd naar links kijken als je ze eindelijk kan inhalen.

Ik bedoel de auto’s met minimaal 4 dames die jou met vliegende vaart inhalen, terugzakken in snelheid zodat jij, met de auto op cruise control, hen weer moet inhalen om even later weer door hen gepasseerd te worden waarna het spelletje zich weer herhaalt. Dan weet je dat de Libelle zomerweek of de Huishoudbeurs weer gehouden wordt.

Ik bedoel dat ene weekend in juni als jouw eigen Truus plotseling harder gaat praten omdat je, werkelijk niets vermoedend, plotseling aan alle kanten omgeven bent door motoren. Dan weet je dat zij met ronkend geweld en minimale bagage onderweg zijn naar de TT van Assen.

En ik bedoel natuurlijk februari als de auto’s met de lange latten, verborgen in futuristische dakconstructies, richting sneeuw rijden.

En je weet dat het nu zomer is en de kinderen schoolvakantie hebben als in het chauffeurscafé, ’s morgens zo rond een uur of zeven, tussen zes bonken van stoere vrachtwagenchauffeurs die sloten koffie drinken, uitsmijters en balletjes mayo verorberen er een jongetje stil op de stoel zit en met een rietje chocolademelk uit het flesje drinkt. Van alle dikke verhalen over het leven op de vrachtwagen, alle mopperpartijen over keuringen, verkeersinspectie, laad en losproblemen begrijpt hij de helft niet. Dat geeft niets. Hij hoeft niet naar school en mag met pappa mee op de vrachtwagen. Aandoenlijk om te zien en een mooier leven bestaat er voor zo’n jochie niet.

Juli 2015