voor een vriendin

Het is avond en een waterige zon daalt in het westen. Geen oranjerode wolken maar een grijze nevel die de zon als een kleine, lichte schijf toelaat om er te zijn. Alles komt tot rust. Een enkele vogel laat zich nog horen. De herder leidde de schapen naar hun kooi en de koeien hebben zich neergelegd. Het bos zwijgt en vanaf de graslanden bij de rivier stijgt een witte nevel op. In de stad zoekt de dakloze zich een slaapplaats en haasten mensen zich naar hun huizen waar anderen op hen wachten. De maan komt op. Geen volle maan en juist zo elke keer weer een symbool van verwachting of afscheid, van wat komen gaat, van wat niet meer is. In deze schemer zou alles tot rust moeten komen. Alles, maar niet voor die ene.

Grote vragen spoken door het hoofd. Hoe? Waarom? Hoe verder? Het maakt geen verschil of deze schemer iedereen verstilt. Zelfs een stralende zon midden op de dag, vermag deze diepe duisternis niet verdrijven. Zo geleidelijk de maan van het ene in het andere kwartier glijdt, zo onverwacht was deze overgang.

Alleen staan in het donker. Niemand meer naast je in bed. Niemand die thuis op je wacht. Niemand voor steun, voor raad en daad. Weg is het vertrouwde. Alles is nu anders en het wordt nooit meer als vroeger.

Zoals in de schemer de wereld haar kleur verliest, zo is ook het leven geworden. Grijs, grauw, zwart. Zwervende gedachten, weifelende krachten en een wankele geest. Wie zal dit mensenkind geleiden zoals eens de vader deed? Wie jaagt het monster onder het bed vandaan? Wie droogt de tranen? Wie laat ontdekken dat herinneringen niet alleen maar pijn kunnen geven?

Natuurlijk. De dood hoort bij het leven maar nu toch nog niet? Er waren nog zo veel plannen, vooruitzichten en mooie tijden die zouden komen. Die verdomde duisternis: je ziet geen hand meer voor de ogen! Wat koop je voor algemeenheden, goedbedoelde opmerkingen of raad? De mond lacht maar het hart huilt tot het moment dat je weer alleen bent. Daar waar eens ook die ander was. Daar waar je luidkeels en zonder rem je verdriet en wanhoop kan uiten. Daar waar je naar antwoorden zoekt op duizend vragen. Daar waar je langzaam leert dat het ochtendgloren er is voor hen die de nacht hebben doorstaan.

-© peter gortworst / nov 2021