Een huwelijk van zes jaar is best wel lang en als er in die zes jaar weinig positiefs te beleven valt, valt het uiteindelijk niet mee.

Het begon zo mooi en romantisch. Hij werkt in het magazijn van een grootwinkelbedrijf en zij staat als hulp in de keuken van een verzorgingshuis. Niet direct banen waar veel in te verdienen valt maar daar kan aan gewerkt worden. Ze zijn jong dus de wereld ligt aan hun voeten. Ze kennen elkaar door hun wekelijkse bezoek aan het café. De tijd van het elkaar wel leuk vinden tot het ja-woord, duurde anderhalf jaar. Hij is haar goddelijke adonis en zij is zijn mooiste prinses. Dat trouwen van deze twee wonderen was niet echt het plan maar omdat hij, wegens zijn lange lidmaatschap van de woningbouwvereniging, in aanmerking kwam voor een flat, hielp dat de keuze voor een huwelijk aanzienlijk.

Ze trouwden toen het gratis was en de enige gasten waren hun wederzijdse ouders. Daarna werd er een bescheiden feest gegeven in hun net ingerichte flat. Ze hadden het graag wat uitbundiger gevierd maar de financiën lieten dat niet toe. Nog niet, dachten ze want ze zouden beiden ’s avonds gaan leren om zo hun positie op de arbeidsmarkt te verbeteren. Dan kunnen ze gaan sparen en hun grotendeels uit de kringloop gehaalde meubels vervangen voor wat ze echt mooi vinden, een autootje kopen en wie weet, aan een kindje gaan denken. En soms, als het dagdromen een beetje uit de hand loopt, denken ze zelfs aan een eigen huisje.

Aan ambitie ontbreekt het niet maar de praktijk is vaak weerbarstig. Hij wil iets gaan doen met logistiek. Zijn chef heeft hem te kennen gegeven helemaal achter zijn plannen te staan maar een bijdrage in de studiekosten komt pas als hij zijn diploma heeft. Dat hij daarna voor een aantal jaren een contract zal moeten tekenen boeit hem niet. Het voorschieten van het cursusgeld wel en hij voelt dat ook zo.
Het is logisch dat zij iets wil gaan leren wat met voeding te maken heeft. Hoofd van de dieetkeuken lijkt haar wel mooi maar ook daar zitten kosten aan verbonden. Het wordt van tweeën één. Hij gaat ’s avonds naar school en als hij klaar is, en er meer geld binnenkomt, gaat zij leren.

Het studeren gaat hem niet goed af. Het valt niet mee om in de avonduren wakker te blijven als er een meneer voor de klas van alles staat uit te leggen. Het is er altijd warm en lichaam en geest snakken naar wat rust. In de weekenden, als hij zijn huiswerk moet maken, zijn er vele dingen belangrijker. De flat moet schoongehouden worden, er moeten inkopen gedaan worden en niet geheel onbelangrijk: hun café en de tribune van hun clubje met alle bekenden, kan niet onbezocht blijven.

Langer dan twee maanden houdt hij het niet vol. Als hij een teruggave verlangt van het cursusgeld voor de maanden dat hij niet meer komt, krijgt hij nul op het rekest. Dat betekent dat zij niet met haar cursus kan beginnen en zitten ze samen voor een jaar op een dood spoor.

Gebrek aan geld geeft bijverschijnselen. Bij hen wordt het een zich aan elkaar ergeren en al snel zijn de woorden die dan vallen, het hoogtepunt van de dag. Als hij weer eens klaagt over het vele en zware werk van de dag kan zij het niet laten om zijn afgebroken studie te benoemen. Zijn weerwoord dat haar overmatige consumpties in het café wel eens wat minder mogen, valt natuurlijk ook niet in goede aarde. Haar commentaar ‘toch ergens een beetje plezier aan beleven’, vat hij op als een regelrechte en persoonlijke aanval. Toch zijn dat niet de ergerlijkste ergernissen. Die worden gegeven door de dagelijkse routines: de scheetjes die zij in de echtelijke sponde produceert voor het slapen gaan, de afstandsbediening die hij altijd ‘mijn macht’ noemt, haar haren die hij uit het afvoerputje mag vissen omdat zij dat vies vindt, zijn immer wiebelende been bij het tv kijken, haar standaardzin ‘even kijken, heb ik alles?’ als ze naar haar werk gaat en zijn rare manier van een boterham doormidden snijden als hij zijn lunchpakketje klaarmaakt.

Gaandeweg wordt het er allemaal niet beter op en als hij op een kwaad moment zegt bij haar weg te gaan, komt dat niet echt als een verrassing. Ze is al blij dat hij zegt weer bij zijn ouders te gaan wonen. Alles beter dan bij een andere prinses.

Een goede tien dagen woont ze nu alleen. Er is nog niets afgesproken over hoe het verder moet. Alleen kan zij de huur niet betalen en de wolken die hun zon bedekken worden steeds donkerder. Als ze ’s avonds op de bank zit voelt ze zich gruwelijk alleen. Ze kijkt naar ‘zijn macht’ en mist plotseling die wiebelende voet. Aarzelend pakt ze haar telefoon en zoekt zijn nummer op. Het duurt even voor ze de groene knop indrukt en als hij de telefoon beantwoordt weet ze even niet wat te zeggen.

‘Ik mis je,’ zegt ze dan.
Aan de andere kant is het stil.
‘Ik mis je wiebelvoet en het putje zit vol.’
‘Ik mis je scheten,’ zegt hij en beiden schieten in de lach.
‘Met tien minuten ben ik bij je,’ zegt hij om dan zichzelf te verbeteren: ‘Thuis.’
‘Ik zal op je wachten.’

Dan bedenkt ze dat je in tien minuten wel even snel kan douchen. Prinsessen zijn daar goed in.

© peter gortworst / aug.2019
afbeelding: immo.vlan.be