Een blik in de spiegel wordt elke morgen, zo goed en kwaad als het gaat, vermeden. Die dingen zijn onuitstaanbaar, kwetsend, onbarmhartig en helaas goudeerlijk. Je eigen gezicht bekijken is soms een confrontatie. Zeker als je net uit bed stapt. Je bent, als je er al aan denkt, gedurende het dagelijkse leven vast wel toonbaar. Maar het stoer tegen jezelf vertellen dat men je maar moet nemen zoals je bent en de gevleugelde uitdrukking ‘wat je ziet is wat je krijgt’ verhullen misschien toch de onzekerheid die zich openbaart zodra de spiegel toont hoe je er werkelijk uit ziet.

De waarheid onder ogen zien is niet altijd leuk. De zwaartekracht krijgt dankzij onophoudelijk getrek, steeds meer grip. De vellen hangen er nog niet bij maar het lijkt wel of de neus steeds krommer wordt, de wangen beginnen als buideltasjes te hangen, de wenkbrauwen zakken steeds verder over de ogen, oorlellen flapperen als hamlapjes heen en weer en all over de place verschijnen er Grand Canyonsjes. En dan die vlekjes! Ouderdomsvlekjes heten die maar dat is een liefkozende naam voor iets wat eigenlijk degeneratie van de huid is. Het is maar goed dat de spiegel alleen het gezicht laat zien. De rest van het lijf aan deze waarheidsvinding bloot stellen is te veel van het goede.

Nee, het gaat om de uitstraling. Zegt men. Kolder natuurlijk. Een drol kan wel uitstralen dat hij gezorgd heeft voor ontlasting maar het blijft een drol. Mooi oud worden is niet een ieder gegeven en er zijn dagen dat dit pijnlijk zichtbaar is. Zonder twijfel zullen dat ook de dagen zijn dat de uitstraling minder stralend is.

“Ben jij gelukkig?” vroeg een vriendin gisteren.
“Ja…” was het antwoord.
“Kan ik aan je zien,” zei ze, “Je straalt de laatste tijd.”

Tja, wat wil je als je tot over je oren met die lellen als flapperende hamlapjes, verliefd bent. Te weten dat er na zo veel jaren iemand is die je bemind, er voor je is en er voor je zal zijn, met wie je onbedaarlijk lachen kan, met wie je helaas ooit wel eens een zakje zout zal eten, met wie je zo veel kan praten dat de keel gaat schuren, die je mag verwennen en die dat ook bij jou doet, die het leven een mooiere toekomst geeft en die het hart sneller laat kloppen als je alleen al de stem hoort, is zo geluk makend dat het wel aan de oude buitenkant te zien moet zijn.

De hoop was er al die tijd maar het echte geloof er in, werd steeds minder. Net toen de berusting aarzelend intrede deed was daar die ander. Weifelend ontpopte zich een vlinder die als de duif van Noach het landschap verkende en hoe meer kleine groene sprietjes van warme gevoelens en enthousiasme ze zag, hoe meer vlinders ontwaakten. Verstand en emotie vormden een bondje en de wetenschap iemand gevonden te hebben die naast je kan staan, en wanneer nodig tegenover je, is verbazingwekkend mooi. Die verbazing is er altijd geweest. Uitverkoren worden door de ander is nog nooit als vanzelfsprekend ervaren.

En nu staat deze uitverkorene voor de spiegel en bekijkt zichzelf. Het ongelofelijke heeft zich onthult: ze houden van elkaar. Good old Paulus had gelijk: Het is de liefde die alles bedekt, alles gelooft, alles hoopt en alles verdraagt. Het is de spiegel waar doorheen gekeken wordt en niets meer laat zien dan raadselen.

Het is goed zo. Raadseltjes maken het leven leuk en aan oplossingen kan je samen werken. Volkomen kennen is niet nodig. Elkaar leren kennen wel en dat geeft al meer dan voldoende werk. Wir schaffen das.

© peter gortworst / dec. 2018
afbeelding: Artists.de