De zon zorgt voor een behaaglijke temperatuur, de zee ruist lieflijk en het uitzicht over de zee met de uitlopers van de bergen is als een ansichtkaart, het terras is gevuld met rustige, beschaafde mensen en het biertje is koud en lekker.

Het tafeltje rechts vooraan wordt verlaten en alsof ze er op gewacht hebben strijkt daar een echtpaar op leeftijd neer. Dat het toeristen zijn valt met geen mogelijkheid te ontkennen. Hun leeftijd? Ik schat 60+. Hij met een buik die voor een deel onbeschaamd onder zijn T-shirt vandaan komt. Een korte broek, roze dunne beentjes en, hoe kan het ook anders, sokken met sandalen. Op zijn hoofd een zomers hoedje wat wellicht alleen gedragen wordt tijdens de vakantie.
Zij heeft een jurk aan met veel blauw en dit kledingstuk kan slecht de omvang van haar lichaam verhullen. Ze zet de zonnebril bovenop haar hoofd en begint het achtergebleven vaatwerk op te stapelen. Met een ongebruikt servetje veegt ze het tafeltje schoon en als de arbeid gedaan is vouwt ze haar handen op haar buik en wordt gewacht op de bediening.
De kaart wordt gebracht en het bestuderen van het aanbod vergt enig overleg en tijd. Als ze er uit zijn, gaat de hand omhoog en de aangesnelde ober noteert. Ze wachten. Zij kijkt naar rechts en hij kijkt naar links. Zij kijkt naar de zee, de mensen op het terras, de mensen op het andere terras, de gevel, haar voeten, zijn buik, de tegels van het terras, de lucht en weer de zee. Hij kijkt alleen maar naar het kleine zwarte strandje dat verborgen ligt achter zijn omvangrijke vrouw. Dan schuift hij zijn stoel een klein beetje op.

Het bestelde wordt gebracht en zij schuift haar stoel wat meer aan tafel. Hij niet. Ze eten en drinken. Zij praat en wijst naar de zee. Of hij wil of niet, hij moet wel kijken en doet dat met bijna zichtbare tegenzin. Zodra het niet meer hoeft, is al zijn aandacht weer gericht op het strandje.

Is het intuïtie? Is het ‘ik ken hem langer dan vandaag’?

Ze draait zich om en het is haar duidelijk waarom de stoel iets is verschoven en zijn blik gefixeerd op het strandje. Twee jonge vrouwen, een huid als koffie met een klein beetje melk en een, ik kan niet anders zeggen, goddelijk figuur, zitten daar op hun handdoeken, topless met elkaar te kletsen.

Haar reactie is daadkrachtig. Ze wisselt de borden en glazen om, gaat staan en met gebaren die geen enkele interpretatie toestaan, wordt er dodelijk zwijgend van plaats gewisseld.

Het bord is leeg. Hij kijkt naar de zee, de mensen op het terras, de mensen op het andere terras, de gevel, zijn voeten, haar buik, de tegels op het terras, de lucht en weer de zee.

Ook mooi maar het haalt het niet bij dat zwarte strandje wat nu letterlijk achter hem ligt.

©peter gortworst / sept. 2017