Ik ben er vanavond achter gekomen dat ik ongeschikt zou zijn als politicus. Niet echt een ontdekking van formaat want eigenlijk wist ik het wel. Voor het nastreven van je idealen is de politiek voor de één het allerbeste platform en voor de ander juist een belemmering. Je voelt je er als een vis in het water en kan trots op behaalde resultaten wijzen of je verzuipt in een moeras van spelletjes, zijdelingse belangen, gemaakte afspraakjes of partijdiscipline. Vanavond was ik getuige van een spelletje met een ongekend en tenenkrommend niveau het amateurisme betreffend.

Het kersverse kamerlid Gidi Markuszower van de PVV, u weet wel, de man die in 2009 zich terugtrok voor de Tweede Kamer wegens verboden wapenbezit, een rapport van de AIVD wegens ongeoorloofde contacten met een buitenlandse inlichtingendienst en zeer bedenkelijke opmerkingen betreffende Joden, mocht minister Blok vragen stellen over het incident in Arnhem. Gidi had deze vragen, en waarschijnlijk hij niet alleen want zo gaat dat in die partij, op papier gezet. Gezien het aantal velletjes A4 en de lengte van zijn tekst, geschreven met grote letters. Nu is voorlezen iets wat je moet kunnen en zeker als je het spontaan en natuurlijk over wilt laten komen. Gidi kan dat niet. Het haperde en misschien komt dat wel door de grote woorden die hij gebruikte. Islamitisch tuig, Marokkaans tuig, maximaal straffen, paspoort afpakken, land uitzetten, we pikken het niet… enfin, u kent de termen waarmee deze partij zich de vertegenwoordiger van het volk noemt.

Minister Blok gaf na een inleiding waarbij hij blijk gaf van oprechte verontwaardiging over het gebeurde, keurig antwoord op de vragen die Gidi hem gesteld had. Daar was geen woord Spaans bij. Toen mocht Gidi de vervolgvraag stellen en zie hier het amateurisme: de vervolgvraag werd ook van het papier gelezen! Wat de minister aan antwoord had gegeven deed niets ter zake. In die vervolgvraag werd geen enkel moment ingegaan op het antwoord van de minister en sterker nog, het sloeg als een tang op een varken of een drol op een gebakje.

Blok maakte daar terecht een onderkoelde opmerking over en gaf weer, in enigszins andere bewoordingen, hetzelfde antwoord. De slotopmerking van Gidi, die dus een reactie zou moeten zijn op de woorden van de minister, werd weer voorgelezen en sloeg weer als de eerder genoemde tang of drol op het arme dier of de lekkernij. Gidi mocht weer gaan zitten in de hoop dat zijn geliefden thuis net zo hadden genoten van zijn optreden in de Tweede Kamer als hijzelf. Inmiddels was zijn maatje de Graaf, en waarschijnlijk de medeopsteller van dit stuk doordacht proza, bij de interruptiemicrofoon gaan staan om de minister nog even het vuur stevig aan de schenen te leggen. Die jongens kunnen dat nooit normaal doen. Het moet blijkbaar altijd op een ruzieachtige toon. Ze zijn altijd boos. Nooit eens ‘kunnen we daar niet eens rustig over praten’ maar altijd in termen als ‘wij eisen’. Maar goed, het punt was gemaakt en het materiaal voor het propagandafilmpje was binnen.

Ik vraag mij af wat er gebeurt zou zijn als de minister de indruk had gegeven het met Gidi eens te zijn. Als hij had gevraagd ‘Goh, Gidi, hoe zie jij dat voor je? Wat zou de maximale straf in dit soort gevallen moeten zijn en hoe denk je dat te gaan doen dat uitzetten van die Nederlanders? Ik wed dat hij geen papiertje had waarop de antwoorden van deze ontwikkeling met grote letters geschreven stonden.

Als ik kamerlid of minister zou zijn had ik die vragen wel gesteld en Gidi misschien gedevalueerd tot een onbenul die alleen maar zijn kunstje kan oplezen en dat nog beroerd doet ook.

Maar ja, ik zit daar niet en dat is maar goed ook.

©peter gortworst / apr.2017

foto: D66