Het echtpaar van middelbare leeftijd zit schuin tegenover mij in de lunchroom. Samen gezellig op de bank en twee kleine, tegen elkaar aangeschoven tafeltjes op ellebooghoogte voor hen. Op het rechter tafeltje een vaasje met een zomers bloemetje en op het andere de menukaart in een houten standaard en een peper en zoutstelletje in een roestvrijstalen houder.

Zij praat zonder onderbrekingen. Hij luistert of doet alsof hij luistert. Zijn handen spelen met het peper en zoutstelletje en als hij gaat verzitten zet zij, zonder met praten te stoppen, het stelletje weer keurig recht. De koffie met gebak zorgt voor een adempauze in de waterval van woorden. Zwijgend drinken ze de koffie en eten het gebak.

Zij is eerder klaar en het praten begint weer. Hij knikt, luistert en antwoord met enkele woorden. Zijn armen heeft hij op het tafeltje gelegd en zijn handen bewegen de menukaart. Als een bootje gaat deze heen en weer. Als hij daarmee stopt zet zij de kaart daar waar hij hoort: evenwijdig met de tafelrand en in het midden.

Hij gaat rechtop zitten en zoekt met zijn voeten de tafelpoot. Dan schuift hij, heel langzaam, de tafelpoot een centimeter naar voren. Het duurt even maar dan heeft zij door dat de tafels niet meer precies naast elkaar staan. Ze schuift haar tafel ook naar voren en voelt met haar duim of ze weer gelijk staan. Hij wacht even en duwt dan zijn tafeltje weer iets naar voren. Al pratend heeft zij niets door en schuift even later haar tafeltje weer naast het andere.

Ik kan mijn lachen bijna niet meer houden. De man kijkt even naar mij en geeft een vette knipoog. Weer schuift hij het tafeltje op en weer schuift zij haar tafeltje bij. Ze bestellen een tweede kop koffie en als deze genuttigd is leunt hij naar voren en speelt weer met het peper en zoutstel. Zodra hij weer rechtop zit, zet zij het weer recht en daar waar het hoort. Even later schuift de tafel met succes weer naar voren. De volgende poging mislukt. Ze heeft het door. Verbijsterd kijkt ze naar haar man. Die schiet in de lach en prompt probeert ze hem te slaan. Lachend weert hij haar af.

Ze is boos en verdwijnt naar het toilet. Hij gaat staan en rekent af. Dan wacht hij, met haar jas in zijn armen, haar komst af. Met een gezicht wat boekdelen spreekt komt ze terug, laat zich in haar jas helpen en loopt in één lijn door naar buiten. Hij zet nog even snel het vaasje, het peper en zoutstelletje en de menukaart kriskras op het tafeltje.

Soms is het heerlijk om het laatste woord te hebben.

© peter gortworst / juli 2016

foto: http://www.merqplaza.nl