Het roezemoest in het winkelcentrum. Een typische zaterdagmiddagroezemoes die bestaat uit muzak, huilende, lachende of krijsende kinderen, mensen die al pratend voorbij lopen of pontificaal midden in een looppad de doorgang blokkeren omdat de laatste ontwikkelingen van kleine Dennis gedeeld moeten worden met andere geïntersseerden. Gehaaste doelbewuste kopers, slenterende etalagebewonderaars, jeugdige macho’s in strakke T-shirts, slecht ter beengaanders achter de rollator en giebelende meiden. Het gebruikelijke bonte gezelschap wat je in elk winkelcentrum tegen kan komen.

Ik zit aan mijn extra large en extra sterke cappuccino als er een man mijn tafeltje passeert. Leeftijden schatten is niet mijn sterkste punt. Mijn schattingen zijn, voorzichtigheidshalve, steevast te laag en er is tot nu toe niemand geweest die daarover geklaagd heeft. Integendeel zelfs. Deze man schat ik op begin zestig. Hij zet zijn dienblad op een tafeltje bij de muur, hangt zijn jas over de leuning van de stoel en als hij gaat zitten, schuift hij het dienblad naar zich toe. Daarop bevinden zich een kopje koffie en een knaap van een moorkop.

De maatschappelijke discussie over de benamingen van etenswaren ben ik een beetje kwijt. Er was nogal wat te doen over negerzoenen, blanke vla en jodenkoeken maar ik zou niet weten of de moorkop ook in dat rijtje thuis hoorde. Zo niet, dan zou dat alsnog moeten. Wat ik wel weet: zo’n ding is, met alleen een gebakvorkje, verdraaid lastig te eten.

Mijn observatieobject weet dat waarschijnlijk ook want hij heeft mes en een vork ter hand genomen en snijdt het gebak vakkundig in hapklare brokken. Met een onwaarschijnlijke snelheid verdwijnt dat ding tussen zijn malende kaken en met een servetje veegt hij zijn lippen schoon. Dan zet hij het koffiekopje op de tafel. Hij staat op en het dienblad met schoteltje, gebruikt servetje en bestek schuift hij in één van de klaarstaande trolleys. Als hij weer zit, nipt hij voorzichtig aan de hete koffie en kijkt af en toe naar de ingang.

De koffie is net op als hij met zijn arm een zwaaiende beweging maakt. Een vrouw, waarschijnlijk zijn vrouw, ploft op de stoel tegenover hem. Een meegevoerde grote doos, omhuld met cadeaupapier van een speelgoedketen, zet ze naast haar stoel. De menukaart wordt uit de staander getrokken en even later staat de man op om het gewenste te halen. Als hij wegloopt pakt ze snel het lege koffiekopje, kijkt er in en ruikt er aan om vervolgens met gespeelde onschuld de omgeving in zich op te nemen.

De man komt terug en op het dienblad staan twee koffiekopjes, een vruchtengebakje en een knaap van een moorkop. Die stiekeme snoepert!

© peter gortworst / aug 2018
foto: gemakgebak.nl