Heftig

Het leven kan onverwachte wendingen geven. Het leven van mensen maar ook het leven van huisdieren. De wendingen in het leven van een huisdier worden meestal veroorzaakt door mensen. In zijn geval was het door omstandigheden onvermijdelijk. Een hond die voor onbepaalde tijd alleen in huis verblijft en door goedwillende buren uitgelaten gaat worden, kan gewoon niet. Dat is voor de hond absoluut niet goed. Voor het huis overigens ook niet.
Toen ziekenhuisopname tot een mogelijke realiteit ging behoren hadden zijn kinderen de hond meegenomen.  Een verstandige beslissing met een vooruitziende blik. Tijdelijke opvang in een heus pension was, om verschillende redenen, de beste keuze.

Zijn gewaardeerde lezers en lezeressen die, wanneer zij in het bezit zijn van een huisdier, zichzelf tot bevoorrechten mogen rekenen, zullen het met hem eens zijn als hij beweert dat je een huisdier mateloos kan missen. Voor hem was dat niet anders. Goed vier maanden deelt hij zijn leven 24 uur per dag met zijn trut en plotseling van elkaar verstoken zijn geeft, op de meest ongelegen momenten, emoties die met wat vocht zichtbaar worden. Natuurlijk, ze zullen best goed voor haar zorgen. Ze zal het vast wel leuk vinden om met andere honden te spelen maar hij weet donders goed dat ze hem mist. Hij zou zo graag weer even zijn hoofd in die warme nek leggen, haar kriebelen achter die enorme oren, het gewicht van haar kop voelen als ze deze in zijn hand legt of haar warme lijf voelen als ze tegen hem aan komt leunen.

Het is gebleken dat mensen met een huisdier eerder uit een ziekenhuis ontslagen worden dan huisdierloze patiënten. Ze helen gewoon sneller. Helaas voor hem werd deze stelling ondergraven door een vervelende ontsteking. Zonder veel misbaar werd deze hindernis geaccepteerd. Het is gewoon niet anders. Je voelt zelf wel of je lijf iets aan kan of niet en voor hem was het zonneklaar: nog niet.

Eigenlijk is het best verontrustend om te bemerken hoe snel een lijf af kan takelen. Twee dagen voor de opname liep hij nog fluitend twee uur door het veld te banjeren. Bij thuiskomst uit het ziekenhuis was het beklimmen van de trap naar de slaapkamer een adembenemende opgave. Gelukkig werd dat redelijk snel wat beter en hij besloot dat over een paar dagen zijn trutje haar vakantie in het pension maar moest beëindigen.

Ze was blij hem te zien. Piepen, janken en draaien. Vanuit het pension rechtstreeks naar de Anser dennen gereden om haar even lekker te laten rennen. Dat deed ze niet. Ze snuffelde welwillende rond, deed een poep en een plas maar rondrennen was er niet bij. Ze ging er werkelijk bij zitten. In de auto op weg naar huis, viel ze als een blok in slaap. Af en toe kwam ze even overeind, keek hoe ver ze waren, legde een poot op zijn arm en plofte weer in een diepe slaap.
Thuis werd de kat besnuffelt, er werd een rondje door het huis gelopen, het voer werd verorbert en daarna nestelde ze zich op haar favoriete slaapplaats en was vertrokken.
Hij had al vaker gemerkt dat ze, wanneer ze alleen gelaten wordt, dit haar geen goed doet. Een kauwstaaf die ze krijgt op het moment dat hij vertrekt, blijft onaangeroerd. Als hij weer thuiskomt begroet ze hem enthousiast en pas dan is de kauwstaaf aan de beurt. Hoe zal zij zich gedragen en gevoeld hebben in dat pension?

Vandaag de fiets in de auto geladen en naar het kanaal bij Ootmarsum gereden. Daar is een mooi fietspad, geen verkeer en kan zij naar hartenlust rennen. Zijn lijf kan een lange wandeling nog niet aan maar op de fiets kom je met minder moeite verder en kan de loslopende hond zich uitleven. Ze vond het prachtig. De baas op een fiets is nieuw voor haar maar er werd niet moeilijk over gedaan. Hij heeft zich wel verbaasd over hoe hard zij kan lopen. Op de terugweg bij de Welkoop een nieuwe zak varkensoren gehaald en de hond daar op de weegschaal gezet. Bijna 24 kilo weegt ze nu. Een trut van formaat.

© peter gortworst / maart 2018