Ik weet niet zo goed hoe ik deze ‘oprisping’ moet beginnen. Het liefste zou ik je meenemen in de gangen van mijn gedachten maar als je zelf nog niet weet hoe die lopen, wordt het lastig. Ik waag een poging:

Stel, jij bent Anneke en je gaat met je beste vriendin, Myra, een avondje stappen. Dat hebben jullie best verdient. De examens zijn achter de rug, jullie zijn geslaagd en in september wacht het leven als student in Groningen. Het is een zwoele, zachte zomeravond en op het terras is het gezellig. Jullie raken aan de praat met twee jongens. Zij nodigen jullie uit om bij hen op het dakterras verder te borrelen. Ach, jullie zijn met z’n tweeën dus wat kan er gebeuren? Het terras is mooi, de sfeer is goed en de drankjes zijn lekker.
Wat er precies fout is gegaan weet je niet. Het laatste wat je weet, is dat je scheef in je stoel wegzakt en het bewustzijn verliest. Jullie worden wakker als de eerste vogels beginnen te zingen. Je ligt op de koude tegels van het terras. De koele morgenlucht laat jullie rillen en het enige wat nu telt is wegwezen. Thuis merk je dat je geen slip meer draagt en een angstig vermoeden neemt de overhand. Tegen je ouders zeg je niets. Je schaamt je kapot als je hen hier iets over zou moeten zeggen. Hun ‘wees voorzichtig’ zit als een mantra in je hoofd.
Na bijna twee maanden is het vermoeden waarheid geworden. Je bent zwanger en wat nu?

Stel, jij bent Karin en al vier jaar getrouwd met Jaap. Jullie hebben het goed. Een leuk huis, fantastische ouders, goede banen en een massa vrienden. Er slechts één ding dat aan dit grote geluk ontbreekt: een kind. Volgens de arts is er biologisch niets mis maar het lukt domweg niet. Tot er drie maanden geleden iets van een vermoeden ontstond. De zelftest en de arts maakten van het vermoeden werkelijkheid. Je bent zwanger! Grote vreugde! Bij jullie, bij de wederzijdse ouders en bij al jullie goede vrienden. Plannen worden gemaakt want er moet natuurlijk een kinderkamer komen, er worden jongens- en meisjesnamen verzonnen omdat jullie vooraf het geslacht niet willen weten. Jullie houden wel van verrassingen dus laat deze ook maar komen.
Verrassingen zijn niet altijd leuk. Als Karin ’s morgens uit bed stapt, weet ze het: Het is niet goed met het kind. In het ziekenhuis bevestigen ze haar angstige vermoedens: een miskraam.

Het zou zomaar kunnen dat deze twee vrouwen elkaar in de hal van het ziekenhuis gepasseerd zijn. Anneke die verlost wordt van iets dat ze absoluut niet wilde. Iets dat ze ziet als een demon, iets waar ze met afschuw aan denkt. Karin die haar kind verliest. Een verlies dat leidt tot een rouwproces. Een rouwproces dat ook nog eens door velen niet begrepen wordt.
Er sterven twee kinderen in de dop. De ene geliefd, de andere gehaat. De ene meer dan welkom, de ander had nooit mogen bestaan. De ene was een kind, de ander een bloedprop.

Gisteren las ik dat president Biden, als het aan de Amerikaanse bisschoppen ligt, niet meer welkom is om tijdens de eucharistie de hostie in ontvangst te nemen. Hij zou niet ‘pro-life’ zijn. Het is dit nieuwtje dat mij aan het denken zette. Laat ik het wegens de leesbaarheid en lengte van dit epistel maar niet hebben over de uitspraak en aanmatigheid van die bisschoppen maar ik denk dat zij fundamenteel fout zitten. Ik vermoed dat zij, en zij niet alleen, iedereen die niet voor ‘pro-life’ is, automatisch tot ‘pro-death’ verklaren. Dat is, een enkeling daargelaten, niemand. Tussen deze twee uitersten zitten vele grijstinten maar zoals zo vaak worden standpunten verabsoluteerd en is het zoeken naar nuances een onbegonnen, zinloze bezigheid.
Het gaat er bij mij niet in dat alle vrouwen die een abortus laten plegen, dit lichtvoetig doen. Zo van ‘shit, weer zwanger, nou ja, geeft niet, ik laat het wel even weghalen’. Ik denk dat het voor iedere vrouw een besluit is wat voorafgegaan wordt door vele overwegingen. Want wat als je hoort dat jouw kind zwaar gehandicapt ter wereld zal komen? Wat als jouw voorbehoedsmiddel je niet heeft behoed? Wat als, zoals Anneke, je het slachtoffer bent van een verkrachting?

Ik weet dat er door die ‘pro-life’ beweging geprobeerd wordt om vrouwen te bewegen het kind geboren te laten worden om het dan ter adoptie aan te bieden. Je vraagt naar mijn mening nogal wat van die vrouw. Alsof een zwangerschap en een geboorte van een kind dat je helemaal niet wil, zo eenvoudig, zo draaglijk is.

Ik ben er een groot voorstander van dat de vrouw zelf beslist. Niemand zou haar de maat mogen nemen. Niemand, ook de kerk(en) niet, mag haar ongevraagd een richting opsturen die zij niet wil. Dat zij kan kiezen is een groot goed en haar keuze zal gerespecteerd dienen te worden. Vrouwen kunnen, misschien nog wel beter dan mannen, keuzes maken. Ze zijn er in ieder geval mans genoeg voor.

©peter gortworst / jun. 21