Zelfs een 65plusser kan als een kind zo blij zijn. Mijn boek is terug met de laatste (?) correcties. Ik hoef deze nu alleen nog maar even te verwerken. ….Fout! Mooi niet! Waren het alleen maar die verkeerde deetjes en teetjes. Dan was deze ronde een makkie. Het zijn er overigens minder dan verwacht. Dat is niet mijn verdienste maar de eer gaat naar een eerdere proeflezeres. Naast alle kritische op- en aanmerkingen nam zij “terloops” ook al deetjes en teetjes mee.

Nee, de laatste correctrice heeft mij opgezadeld met een vraag waar ik even geen antwoord op heb. Wacht, ik praat je even bij: Het is haar opgevallen dat iedereen in het boek ongeveer hetzelfde praat. Dan val ik even stil omdat dit iets is waar ik nog nooit aan gedacht heb. Hoe laat je personen in een boek hun eigen taal spreken. Hoe beschrijf je iemand met een donkere donkerbruine stem? Je kan hem wel introduceren met zo’n stem maar je kan niet bij elke keer dat hij iets in het boek zegt, de lezer herinneren aan de klank van deze stem. Iemand die stottert is makkelijk, maakt hoofdstukken langer maar leest niet echt prettig. Mag je van je lezers verwachten dat ze zich gedurende het hele boek weten te herinneren dat Sofie een zwoele stem heeft? Een oproep op Facebook leverde niet echt gebruiksklare reacties op. Iemand schreef dat wanneer ik mijn personages echt zou kennen, dit probleem zichzelf oplost. Ik heb mijn personages zelf bedacht en zou ze dus als geen ander moeten kennen. Opgelost heeft dit dus niets.

Dan zijn er nog andere dingen:

Een gevalletje van herschrijven: Aan het eind van het boek worden zaken te snel afgehandeld/opgelost. Daar kan aan gewerkt worden.

Een zelfverzonnen woord roept irritaties op. Dat moet natuurlijk niet. Gewoon even een wat normaler woord bedenken en dit dan overal in het boek vervangen.

Een Fiat 500 die op onverklaarbare wijze een Fiat 600 wordt. Curieus natuurlijk maar niet de bedoeling.

Waarom kunnen ze in Italië als ontbijt niet gewoon boterhammen met kaas of ham eten? Gelukkig is er Google.

Er klopt een tijdlijn niet. Winter en lente lopen door elkaar en dit is niet eenvoudig op te lossen. Mensen dragen bijvoorbeeld andere kleren en zitten niet in het verkeerde jaargetijde met een korte broek op een bankje in de zon. Dat wordt dus herschrijven.

Komma’s! Wanneer wel en wanneer niet? Een eenduidige regel is er blijkbaar niet. ‘Je hoort, als je hardop leest, zelf waar een pauze valt en daar moet dan een komma’ las ik. De praktijk is lastiger dan deze theorie. Vertellen hoe je hard kan schaatsen, levert niet direct een rondje 34,2 op.

Er is dus nog werk te doen. Leuk? Ja. Vooral omdat dank zij (Nee, pap! Aan elkaar!) dankzij alle gekregen hulp het een nog beter boek wordt. Een boek waar we met z’n allen trots op kunnen zijn. Amen.

© peter gortworst / jun 21