‘Hoe lang moet je nog?’ is een vraag die veel aanstaande moeders te horen krijgen. Het verloop van het gesprek kan dan zijn:
‘Nog drie maanden.’
‘Tja, dan heb je nog even. Geduld dan maar.’
En terwijl de moeder, vader (schoon)moeders en aanverwante familieleden allemaal geduld zitten te hebben, vinden er in die baarmoeder gigantische ontwikkelingen plaats. Er worden armpjes en beentjes gemaakt, kieuwen blijken, net als een staart overbodig en op een wonderbaarlijk mooi moment begint het hartje te kloppen. Voor het eerst in het leven en dat blijft het doen totdat, als het goed is, het leven geleefd is en het vanwege ouderdom, er mee stopt.

Kort geleden is ook het hart van mijn boekkind gaan kloppen. Ik herkende gelukkig het moment. Het is de ontdekking dat het boek, waar je al maanden aan werkt, een goed boek lijkt te zijn. Het constant schaven, herschrijven, verbeteren en puzzelen, werpt zijn vruchten af. Het is het plotselinge gevoel en de wetenschap dat wat je aan het schrijven bent, mooier en beter wordt dan je vooraf dacht. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.

Dat gaat niet zonder slag of stoot. Elke schrijver weet dat. Zo schrijf ik vanuit mijn West-Europese achtergrond en dat gaat mis zodra je het over een andere cultuur gaat hebben. In het boek ‘Wraak kent geen winnaars’, liet ik Italianen als ontbijt een broodje ham en een broodje kaas eten. ‘Is dat wel een Italiaans ontbijt?’ wilde een proeflezeres weten. Nee dus en daar loop ik ook nu tegen aan. Dit keer zijn het geen Italianen maar mensen uit het Midden-Oosten en daar is heel weinig Europees aan te ontdekken. Om een voorbeeld te geven: Hier is het heel gewoon om voor jouw geliefde een koosnaampje te verzinnen. Meestal komt er iets als ‘tie’ of ‘ie’ achter de naam. Bert wordt Bertie. Albert Appie en Cor kan Corrie worden maar net zo goed Corretje.

Dit aandoenlijke gegeven dacht ik ook in dit boek te gebruiken. Niet voor een Nederlandse naam maar voor een Arabische. Ik had van Mustafa, Mustie gemaakt en daarmee grote verbazing bij mijn deskundige gewekt.
‘Is dat een schrijffout?’
‘Nee, het is een koosnaampje.’
‘Een wat?’
Ik voelde de bui al hangen. Van zo’n naam had ze nog nooit gehoord. Nadat ik vertelde wat het was, bleek dat ze aan dergelijke gekkigheid in haar thuisland niet doen. Je heet Mustafa en niet anders.

Daar ging mijn romantisch tafereel. Twee mensen bij elkaar op de bank die lieve woordjes fluisteren en elkaar bij hun koosnaampjes noemen. Het werd zonder die ‘ie’ opeens een stuk zakelijker en ik heb mijn best moeten doen om de oude, romantische sfeer met andere woorden vast te houden. Natuurlijk is het goed om waarheidsgetrouw te schrijven maar soms moet je even een jammergevoel wegslikken.

We hadden het dus over geduld. De ontwikkeling van dit boekkind gaat gestadig door. Deskundigen laten op zich wachten en proeflezers ook. Troost u met de gedachte dat deze zwangere man, net als u, het geduld op moet zien te brengen. Uiteindelijk willen we een mooi kind op de wereld zetten en de enigen die daar iets over te zeggen hebben zijn onze ouders: moedertje Natuur en vadertje Tijd.

© Peter Gortworst / nov 2022

Het boek ‘Wraak kent geen winnaars’ is te bestellen bij
http://www.boekenbestellen.nl/boek/wraak-kent-geen-winnaars
en natuurlijk bij uw boekwinkel.