Het is nieuwsgierigheid. Het is zelf willen zien, voelen, ruiken en beleven. Zijn lange leven lang heeft hij dat al. Vroeger, toen hij nog met zijn ouders op vakantie ging, wilde hij het liefst voorin de auto zitten en als dat niet ging, achterin bij het raampje. Hij wilde de wereld aan zich voorbij zien trekken en alles trok zijn aandacht. Het maakte niet uit of het bergen waren, eindeloze lavendelvelden of lantaarnpalen. Het was anders dan thuis en dat alleen al maakte het interessant.

Af en toe kwam er op de lagere school een jongen in de klas. Het was een schipperskind en als de boot van zijn vader in de haven lag en wachtte op een nieuwe vracht, ging deze jongen, voor de tijd die het duurde, naar zijn school. Hij werd vriendjes met hem. Het was een aardige jongen. Karel was zijn naam. Dat aardig zijn was mooi meegenomen maar er was iets belangrijker: het leven van Karel had te maken met reizen. Hij leefde in een huis dat overal naar toe kon varen. Geen dag hetzelfde uitzicht, voortdurend iets nieuws te ontdekken. Hoe graag had hij met Karel geruild om weg te zijn uit zijn eigen, bekrompen wereld. Altijd hetzelfde straatje, hetzelfde huisje, dezelfde vriendjes, school, kerk en speeltuintje. Zo klein, zo begrensd terwijl er letterlijk een wereld te ontdekken viel. Het was niet voor niets dat hij op zijn fiets de wereld ging ontdekken. De woensdagmiddagen waren er voor de korte tochten, de zaterdagen voor de lange. Broodtrommel en een banaan in de fietstas en dan op weg naar wie weet. Zelden had hij vastomlijnde plannen. Hij fietste daarheen waar het hem mooi leek of naar plekken waarvan hij zeker wist dat hij er nog niet geweest was. Tijdens een vakantie met zijn ouders in Drenthe is hij op de fiets gestapt en Duitsland ingereden. Het was zijn eerste bezoek aan een buitenland en het besef een klein beetje wereldburger te zijn, maakte hem gelukkig.

Later toen hij in Amsterdam naar school ging en een abonnement had waarmee hij elke tram of bus kon nemen, reed hij kriskras door de stad. Altijd zat hij aan het raam en keek naar de huizen in de nieuwbouwwijken, de mensen op straat, de oude gebouwen en de schepen op het IJ. Waar kwamen die vandaan en waar gingen ze heen?

Het was ook deze interesse, deze drang naar het zoeken van het onbekende die zijn voorliefde voor mensen met een andere huidskleur verklaarde. Zij kwamen uit een andere, voor hem onbekende wereld. Hij zoog zich vol met hun verhalen over het land waar ze vandaan kwamen en wilde alles weten. Hoe ziet het er daar uit? Wat eten ze? Hoe warm of hoe koud is het daar?

Onverzadigbaar was zijn reislust. Van de fiets ging het naar de tram en de bus. Vandaar naar de trein, de auto en tot slot het vliegtuig. En altijd wilde hij bij het raampje zitten om te kunnen kijken naar de wereld die aan hem voorbij trok. Zijn ergste ervaring was een vlucht dwars over Amerika. Hij zat midden in het vliegtuig, ver van alle raampjes af en kon niets zien van al dat moois daar beneden. Vreselijk vond hij dat.

Overal wilde hij heen. Niet naar het strand van Benidorm maar naar de binnenlanden van al die schitterende landen. Talloze mensen heeft hij gesproken. Vaak in het Engels maar vaker met handen en voeten. Dat maakte hem niet uit. Het ging hem om het zien, het beleven, voelen en ruiken. Maar hoe vaak en hoe ver hij ook ging, altijd was er het besef dat hij nooit lang genoeg zou leven om alles in de wereld te kunnen zien. Hij stond op het uiterste puntje van Cornwall, het noordelijkste puntje van Denemarken en Nieuw Zeeland maar het zuidelijkste puntje van Zuid Amerika zal onbezocht blijven. Die tijd heeft hij niet meer volgens de oncoloog.

Hij zet zijn fiets tegen de gevel van Joost de aannemer. Joost is al jaren een goede vriend en hij moet voor hem zijn grafkist maken. Een simpele, vurenhouten kist met op de plek waar zijn hoofd komt te liggen, aan weerszijden een raampje.

© Peter Gortworst / okt. 2022