Fris gewassen, geschoren en in zijn beste pak zit hij naast haar. De schrijver en zijn zorgzame, betrokken dochter. Het is een prachtige herfstmorgen. Veel verkeer is er niet op dit tijdstip. Ze zijn op weg naar de studio van de regionale omroep.
‘Vind je het niet spannend?’ vraagt ze aan haar vader.
‘Een beetje wel, ja ja.’
‘Weet je al wat je gaat vertellen?’
‘Ja ja. Het hangt er van af wat ze vragen natuurlijk.’
‘Lijkt mij niet zo moeilijk. Ze willen vast weten waar het boek over gaat, of het autobiografisch is, waar je de inspiratie vandaan haalde of waarom je het geschreven hebt. Denk je dat je daar antwoorden op kan geven?’
‘Ja ja.’
‘Ik hoop dat het wat oplevert. Die tweehonderd boeken liggen als een steen op mijn maag.’
‘Ja ja.’

Het was een compromis. Toen zijn boek klaar was en gedrukt kon worden, wilde hij er duizend bestellen. Ze schrok zich dood toen ze ontdekte hoeveel geld dat zou gaan kosten.
‘Dat gaan we niet doen, pa,’ had ze gezegd, ‘Dit zijn er te veel. Ik geloof nooit dat er zoveel van verkocht gaan worden. Bovendien, waar laten we duizend boeken in jouw huis? Weet je wel hoeveel plaats die innemen? Ik denk dat we het voorlopig maar moeten doen met dertig boeken. Lijkt mij meer dan genoeg. We kunnen toch altijd bijbestellen?’
Het kostte haar veel overredingskracht om het uiteindelijk op tweehonderd exemplaren te krijgen. Zo meegaand als hij normaal is, zo onbuigzaam was hij toen.

Nadat de bestelling in achttien doosjes afgeleverd was, had hij er eentje opengemaakt en trots naar zijn werk gekeken. Vervolgens had hij een pen gepakt en op een lege pagina iets geschreven.
‘Dit is de eerste en die is voor jouw,’ had hij gezegd.
Ze las: “Voor mijn lieve dochter die mij zo geweldig geholpen heeft. Je oude vader.” Dat vond ze mooi en ze had hem bedankt met een dikke knuffel.

De kosten van al die boeken was een aardige aanslag op zijn kapitaal en zij zag zich genoodzaakt om mee te helpen met het aan de man brengen. Enigszins bezwaard had zij lopen leuren bij haar vrienden, buren en kennissen. De reacties op zijn boek waren, tot haar verrassing, lovend. Zo lovend dat ze het waagde om een persbericht te schrijven voor het lokale suffertje. Het werd niet geplaatst maar ze had meer pijlen op haar boog. In twee boekhandels in hun woonplaats konden een paar boeken in consignatie komen te liggen. Het telefoontje naar de regionale omroep was een succes. Op zaterdagmorgen zenden ze een boekenkwartiertje uit en zij waren wel geïnteresseerd.

De file is niet aangekondigd en daardoor onverwacht. Het duurt iets meer dan een half uur voordat ze de plaats van het ongeluk stapvoets voorbij kunnen rijden. Gespannen heeft ze naar het klokje op het dashboard zitten turen. Het zal er om hangen. Als ze eindelijk voor de deur van het gebouw staan, zijn ze precies op tijd.
‘Ga alvast naar binnen,’ gebied ze haar vader, ‘Ik moet eerst parkeren.’
Gedwee is hij uitgestapt en vertwijfeld kijkt ze om zich heen. Waarom ligt een studio midden in het centrum van een grote stad? Overal staan auto’s en waar moet zij de hare kwijt? Ze jaagt lukraak door smalle straatjes in de hoop ergens een plekje te vinden. Op de radio die afgestemd staat op de lokale zender, hoort ze de presentatrice zeggen:
‘Dan zijn wij nu toe aan ons wekelijkse boekenkwartiertje. Dit maal met een, tot nu toe onbekende schrijver uit de regio. Hij heeft een prachtig boek geschreven. Ik vertel u zo wie deze man is maar we gaan er eerst even uit voor de reclame.’

Verdorie! denkt ze maar veel verder komt ze niet. Ze mist de eerste wervende tekst van een plaatselijk restaurant omdat de auto, die van links komt, haar over het hoofd ziet. De schade is niet groot maar al het papierwerk kost tijd. Als ze weer in haar auto zit, rijdt ze naar de studio. Haar telefoon gaat. Geheel tegen haar gewoonte in, neemt ze al rijdend op.
‘Waar ben je?’ vraagt haar vader.
‘Ik ben er zo. Wacht maar even voor de deur.’
‘Ja ja.’
‘Nou? Hoe was het?’ vraagt ze als hij is ingestapt.
‘Het viel wel mee. We moeten maandag honderdvijftig boeken komen brengen.’
‘Joh! Dat is mooi! En betalen ze die ook?’
‘Ja ja. Ze verkopen na een uitzending gemiddeld zo’n tweehonderd boeken dus misschien zal er na geleverd moeten worden.’
‘Korting?’
‘Ja ja. Twintig procent.’
‘Dat is redelijk. Jeetje pa! Wat goed! En hoe ging het gesprek?’
‘Heb je niet geluisterd dan?’
‘Sorry, nee. Ik was zo druk met het zoeken naar een parkeerplaatsje dat ik niet kon luisteren.’
‘Ja ja. Jammer.’
Ze vertelt hem niets over de aanrijding. Waarom zou je zijn mooie dag verpesten met iets banaals als blikschade?

Ze neemt hem mee naar haar huis. Haar kinderen rennen hen tegemoet.
‘Opa! Je was op de radio!’ schreeuwen ze blij.
‘Ja ja. Jammer dat ik het niet gehoord heb,’ grapt hij.
Ze lachen. Hij heet niet voor niets ‘gekke opa’.

Als ze aan de koffie zitten, zegt haar man:
‘Die boekhandelaren hebben gebeld. Je moet straks even twintig boeken extra brengen. Het loopt storm.’
‘O..?’ zegt zij.
‘Ja ja.’ grijnst opa, ‘Dat is mooi.’
Ze kijkt hem aan zonder iets te zeggen. Het bewonderingswaardige aan iemand heeft soms een herbevestiging nodig. Ze denkt aan al zijn verhaaltjes die hij hen voorlas voor het slapen gaan en daarna in een schriftje schreef. Ze liggen in een kast op de overloop en veel van zijn verhaaltjes heeft ze ook haar kinderen voorgelezen. Zou je daarmee niet…. Ze schudt haar hoofd. Eerst dit en later misschien dat andere.
‘Ja ja. Ik wil naar huis,’ zegt haar vader, ‘Kan je gelijk de boeken ophalen en wegbrengen.’
‘Ja pa,’ zegt ze.
Het klinkt heel gehoorzaam maar hij weet donders goed dat een schrijver alleen maar groot kan worden als er een sterk persoon achter hem staat. In zijn geval is het de oudste dochter. Zonder haar zou hij een armzalige krabbelaar zijn die verzuipt door verkeerde beslissingen. Het heeft hem nederigheid geleerd en trots gemaakt maar vooral dankbaar. Dankzij haar kan hij de hele wereld aan.
Ja ja.

© peter gortworst / nov. 2021