De tijd tussen een kapje op mijn neus en weer wakker worden was lang. Voor mijn geliefden een uiterst spannende en emotionele tijd. Letterlijk niets was zeker. Het was zelfs maar de vraag hoe ik uit de kunstmatige coma zou komen.

De opluchting dat ik niet gekker dan normaal wakker werd, was groot en het antwoord op de vraag hoe het met mij gaat, beantwoord ik sindsdien steevast met ‘Goed, ik mis alleen een been’.

Dat is niet helemaal waar. Mijn stem is niet meer wat het was en dat frustreert bij het zingen. Als ik vroeger niezen moest, was dat altijd drie keer maar nu kan dat, met hetzelfde gemak, twee of vier keer zijn. Wat mij echter het meest dwars zit zijn de dromen.  Soms onschuldig, soms zo droevig dat ik met tranen in de ogen wakker wordt, een enkele keer zo verschrikkelijk dat de paniek toeslaat en af en toe gewoon idioot.

Hoe kan je dromen dat je een houtbewerkingsmachine staat te repareren in de keuken van een kazerne? Een ambtenaar met zweet op zijn voorhoofd spreek, in auto’s rijd die ik nog nooit gehad heb, vlot met kruk en hond door ruw terrein loop en zelfs een berg beklim?  Dat zijn dan nog de onschuldige dromen. Over de beangstigende, verwarrende of panische heb ik het dan nog niet gehad. Als zo eentje zijn opwachting heeft gemaakt en ik wakker geworden ben, kan ik niet gewoon constateren dat het gelukkig maar een droom was en weer verder slapen. De droom gaat dan gewoon verder. Net of de naald even omhoog is gezet en wacht op het moment dat deze weer in de groef kan vallen. (dit voor degenen die nog weten wat een pick up was). Nee, ik moet er uit en gedurende een uurtje of zo, iets onbenulligs doen. Mij verbazen over de droom en deze zo snel als mogelijk is, vergeten.

De nacht van woensdag op donderdag werd ik in paniek wakker. Die grote kleuter in Amerika met de kleine handjes en dito … had gewonnen. Donkere wolken stapelden zich op. Noodweer brak los. Niet nog vier jaar! Mensen vluchten in paniek naar het zuiden waar Mexicaanse grenswachten hen tegen hielden en de toegang weigerden. Vertwijfeld probeerden ze over hekken te klimmen maar tevergeefs. Het waren de beste die ze ooit gemaakt hadden. Ze hadden immers moeten geloven dat niemand betere maken kon? Kinderen werden afgepakt en in kale gevangenissen gestopt. Witte neusjes in witte cellen. De gek zelf verscheen op het balkon van het Witte Huis. Hij had zich verkleed als Mussolini en zijn hoogblonde persvoorlichtster lag aan zijn voeten en likte de zwarte laarzen. Hij strooide met dollarbiljetten maar de enigen die daar wat aan hadden waren zijn familieleden die onder het balkon aan het juichen waren. Eén van zijn stafleden nam mij apart en ontboezemde dat deze grote leider het Kurhaus in Scheveningen ging slopen om daar een heuse Trumptower te bouwen.
Toen werd het mij even te veel en werd ik wakker.

Twee uur duurde mijn terugkeer naar aarde. Op you-tube zag ik dat het nog allerminst zeker was dat deze oranje clown gewonnen had. Dat was een gedeeltelijke geruststelling. Meer niet. Tot vanavond. Het speelkwartier van deze losgeslagen zuigeling is voorbij! Amerika heeft een hell of a job om weer terug te keren naar normen en waarden maar erger dan wat het nu is, kan het niet meer worden.
Vannacht slaap ik vast goed.

©peter gortworst / nov 2020
afbeelding nl.pinterest.com