De objectiviteit kan mij natuurlijk danig in de steek laten maar klopt het dat dames met een ‘volslank’ figuur, vaak een man hebben die de benaming ‘spijker’ volledig waarmaken? Andersom zie je dat natuurlijk ook maar vaak is dan de ‘volslanke’ heer welgesteld en beduidend ouder dan de slanke dame. Ik weet best dat de liefde rare dingen met mensen doet dus wie ben ik om wat voor oordeel dan ook over mensen met een groot verschil in gewicht, leeftijd of rijkdom te hebben. Wat ik wel weet is dat het vaak komische situaties geeft en zo ook in dit ‘all you can eat restaurant’.
Het groepje waartoe ik behoor, heeft dit restaurant uitgekozen omdat het ons wel gezellig lijkt. Geen van ons heeft de intentie om het te betalen bedrag aan eten ten volle te benutten of zelfs te overtreffen. Het mooie is dat je zelf kan kiezen wat je wilt eten en daar zoveel mensen immer ook zoveel smaken hebben, is dit een goede keuze. Bovendien maakt de wandeling naar het buffet en het aldaar maken van keuzes de sfeer gemoedelijk en dat is, naar mijn bescheiden mening, toch een wezenlijk component van een goede maaltijd.

Schuin tegenover mij bezet een echtpaar een tafeltje. Zij is volslank met een slobbervest. Hij is een broodmagere man met een slobber T-shirt maatje S. Ze gaan zitten en de vrouw kijkt richting ingang. Dan steekt ze haar hand op en even later schuift er nog een volslanke dame aan. Onmiskenbaar haar zus. Als de ober komt, bestellen ze wat te drinken en na de eerste slok staan ze op om een bezoek te brengen aan het buffet. De zussen zijn het eerste terug. Op hun borden een matige hoeveelheid groen en stukjes gebakken kip. Blijkbaar wachten ze op de man want veel verder dan elkaar iets aanwijzen op hun bord komen ze niet. De man arriveert met een bord vol spaghetti met saus, iets van gebakken banaan en drie stokjes saté met pindasaus. Het eten kan beginnen en met de bedachtzaamheid die een wijnproever eer zou aandoen, eten de dames van hun salade en stukjes kip. De man verorbert met zo een vastberaden ijver zijn eten dat hij eerder klaar is dan de dames. Zijn vrouw zegt er iets van en aan haar gezichtsuitdrukking valt af te lezen dat het geen prijzenswaardige opmerking is. Helaas. Te oordelen aan de snelheid waarmee hij de tafel verlaat en zich richting buffet spoed, denk ik niet dat de opmerking van zijn vrouw enige indruk bij hem heeft achtergelaten. De dames praten zonder twijfel over de eetlust van de man. De zus neemt met een likje van haar vinger wat van de overgebleven pindasaus. Ze sluit haar ogen als ze het door haar mondholte laat spelen en op dat moment realiseer ik mij dat het best kan zijn dat er aan een gezamenlijk dieet begonnen is. Misschien is de man wel het slachtoffer van deze afvalpoging. Thuis is natuurlijk al het eten mager en weinig en heeft hij voorgesteld om hier te gaan eten.

‘Je kan zo veel en zo weinig eten als je wilt’, zal hij vast tegen zijn vrouw gezegd hebben. ‘Salades hebben ze vaak te kust en te keur. Daar wordt je niet dik van.’

Misschien heeft zij uit medelijden met hem wel toegestemd en, als ondersteuning voor haar, de zuster bondgenoot gemaakt. In dit oord van verleidingen kan men alle hulp gebruiken.

De man keert terug met een bord wat vol ligt met garnalen, witte rijst en iets van een groene curry. De vrouwen wisselen een veelzeggende blik met elkaar. Terwijl de man eet, staan de vrouwen op. Het is blijkbaar een goed moment om zich tijdelijk van deze genietende man te verwijderen. Wanneer ze terugkomen met opnieuw veel groen en een gebakken visje op hun bord, heeft de man zijn bord leeg. Misprijzend kijkt hij naar de twee borden en je ziet hem denken: daarmee overleef je de komende uren niet.

De dames doen alles goed: ze nemen kleine hapjes en kauwen langdurig. Het duurt de man te lang. Hij staat op en brengt voor de derde keer een bezoek aan het buffet. De dames zeggen iets tegen elkaar en dan haalt zijn vrouw even de schouders op. Er is iets van berusting af te lezen op haar gezicht en dat blijft als manlief met een vol bord weer aan tafel gaat zitten. Zo langzamerhand vraag ik mij af waar deze man al dat voedsel laat. Je zou toch minstens verwachten dat zijn buik wat boller is gaan staan maar nee, niets van dat al. Het derde bord is leeg en de man zakt wat onderuit in zijn stoel. De dames zijn met elkaar in gesprek maar blijkbaar is het niet interessant voor onze veelvraat. Hij kijkt een beetje om zich heen en als er iemand langs loopt met een kommetje ijs, gaat bij hem een lichtje aan: dessert! Hij zegt iets tegen de dames en staat op. Ze kijken even zonder hun gesprek te onderbreken.

Hij komt terug met een bord vol ijs, vruchten en slagroom. Het kommetje was waarschijnlijk te klein voor zijn verlangen. De dames vallen stil en staren naar zijn bord. Als zijn vrouw het niet kan laten om een opmerking te maken, haalt hij zijn schouders op en met dezelfde ijver als waarmee hij dit eetfestijn begon, werkt hij zijn nagerecht naar binnen.

Ze zijn klaar. De ober wordt geroepen en er wordt betaald. Als ze weglopen met de dames voorop, kijk ik ze na. Ze lopen langs het buffet naar de uitgang en omdat niemand het ziet, pakt de man nog snel even een stukje gebakken banaan mee.
‘Je kans benutten’ heet dat.

© peter gortworst / feb.2020