Kentekenplaat

Een helder moment: Hadden ze hier nu hondenbelasting of niet? Zijn laatste hond is al een aantal jaren dood en hij weet werkelijk niet meer of daar ooit belasting voor is betaald. Een gang naar het gemeentehuis is onvermijdelijk.

Hij loopt het bureau in. Twee vriendelijke dames kijken op van hun belangrijke werkzaamheden.
‘Wat kunnen we voor u doen?’ vraagt de dichtstbijzijnde.
‘Ik heb sinds kort een hond en….’
‘Trap op, eerste verdieping, rechtsaf en tweede deur rechts.’
‘O….Danke.’

Het zou zijn broer kunnen zijn. Bolle kop, baardje, haartjes grijs en kort en een welvaartsgezwel boven de broekriem. Bereidwillig en omstandig legt hij uit wat er allemaal gebeuren moet.
‘Je moet de hond aanmelden bij de Grafschaft. Doe dat via internet want dat is € 10,- goedkoper. Ze vragen een chipnummer, foto van de hond, verzekeringsgegevens, jouw gegevens en als de hond door de dierenarts is aangemerkt als ‘risicovol’ een kopie meesturen van de aantekening in het Europese dierenpaspoort van de hond. Heb je zo’n paspoort?’
Hij heeft hem zelfs bij zich en goedkeurend bekijkt deze ambtenaar de plakplaatjes van de entingen.
‘Koeri heet de hond?’
‘Nee, Kuri maar omdat het een Nederlandse hond is staan er geen puntjes op de u en in Nederland is dat dan een uuu en geen oe.’
‘Ja, ja. Maar geen risicohond dus. Goed, als uw hond is aangemeld bij de Grafschaft komt u terug met dit paspoort, gegevens van uw bankrekening en een bewijs dat er een verzekering voor de hond is afgesloten. Heeft u eerder een hond gehad?’
Als hij instemmend knikt wordt zijn naam ingevoerd op de computer. Het klopt blijkbaar.
‘Goed, dan is een bewijs dat u een cursus op een hondenschool volgt, niet nodig.’

Een week later is hij terug. Blijkbaar heeft deze man veel aan zijn hoofd gehad want hij moet hem vertellen waarvoor hij komt. Als het kwartje gevallen is begint het grote invullen op de computer. Al typend fluistert de man zachtjes de gevraagde gegevens. Er wordt veel gevraagd maar ook hier komt een einde aan. De bankgegevens graag. Hij overhandigt hem zijn kaart en fluisterend vallen de nummers van zijn conto in het goede vakje van het scherm. Met een blij gezicht klikt hij op iets van ‘voltooien’ maar de blijdschap is van korte duur. Waarschijnlijk is er iets niet goed of vergeten. Fluisterend loopt hij alle gegevens nog een keer na en na enig speuren vindt hij blijkbaar toch de fout. Het blijde gezicht is er weer.
Hij opent een kast en haalt daar een penning, een minitasje met plastic zakjes en een vel papier uit. Het vel papier blijkt een checklist te zijn. Eén voor één streept hij de uitgevoerde actiepunten door en als er geen blanco punt is overgebleven, verdwijnt de checklist in de prullenbak.

‘Waarom kost een hond in Neuenhaus dertig euro en in Georgsdorf twintig?’ vraagt hij de ambtenaar.
‘Omdat ze in Neuenhaus minder honden willen hebben.’
‘En denken ze dat met die tien euro extra te bereiken? Je koopt er nog geen zak hondenvoer voor! Als mensen echt een hond willen maakt die dertig euro niets uit.’
‘Dat denk ik ook niet maar ja, de gemeente bepaald. Wij voeren het beleid alleen maar uit.’
‘En in Georgsdorf hebben ze nog geen overschot aan honden?’
‘Dat is een andere gemeenteraad die hun eigen beleid bepalen.’
‘Oke, dan heb ik mazzel. Heeft u nog een houdertje voor die penning of hoeft dat niet als een kentekenplaat op de achterkant van de hond te zitten?’
‘Die moet aan de halsband,’ zegt hij afgemeten.
Jammer, het is toch zijn broer niet. Die had er wel om kunnen lachen.

Een doorbraak! Zijn trutje is iets minder truttig geworden. Tot nu toe was een plasje water iets waar je omheen loopt en de waterkant niets minder dan de grens tussen leven en dood. Was de gang door een plas onvermijdelijk dan werden de broekspijpen hoog opgetrokken en de doortocht door de dode zee met grote angst genomen. Afgelopen maandag, tijdens een wandeling over de dijkjes van het afgegraven hoogveengebied, lag er iets in het water wat zo interessant was dat het de angst te boven ging. Heel, heel voorzichtig werden de eerste stapjes in het water gezet. Niet te ver want het moet natuurlijk wel leuk blijven. Gisteren was hij daar weer en nu durfde ze tot haar buik. Dat voelt zeker koud en dus eng. Verder ging ze niet. Ze was net zo uitgelaten als hij toen ze er uit kwam. Zag je wat ik al durf!?
Kom op, meid. Je bent een Nederlandse hond dus dat zwemmen zal je ook nog wel leren. De volgende keer gewoon even iets minder truttig doen.

©petergortworst / jan.2018