Hij staat al een tijdje te kijken hoe ik aan het prutsen ben om zeven extra veren te monteren. De haakjes aan de onderkant moeten op de tast gemonteerd worden en voor een ziende valt dat niet mee.
‘Moet ik even helpen?’ vraagt hij.
Ik kijk hem aan en schat zijn handvaardigheid in. Het is geen moeilijk klusjes en een extra hand zou best eens makkelijk kunnen zijn.
‘Als u die plaat een klein stukje naar beneden drukt kan ik er net wat beter bij.’
‘Zeg maar Henk. Ik ben een gewone jongen hoor.’
‘Ik ook en ik heet Peter.’

Gezamenlijk worstelen we de eerste veer op zijn plaats. Nog zes te gaan en met hulp van Henk gaat het niet sneller maar wel makkelijker. We mopperen gezamenlijk hartsgrondig op constructeurs die zo iets onzinnigs kunnen bedenken en zijn wonderbaarlijk eensgezind in het gebruik van krachttermen. Tijdens het broddelen aan nummer vier komt er een dame langs met een dikke map als een baby op haar arm. Haar hakken verraden haar kordaatheid: marstempo.
‘Daaag, mevrouw van der Velde’ fleemt Henk.
Ze knik minzaam naar Henk en mij. Het geluid van de hakjes verdwijnt in een lange gang en Henk gromt:
‘Bitch!’
Ik schiet in de lach.
‘Jij bent een flinkert! Hoezo bitch?’

‘Zij is, net als ik, een vrijwilligster. Alleen zij maakt de roosters voor alle vrijwilligers die hier werken en ze denkt daarmee dat ze de president-directeur is. Het steekt haar dat ze op mij geen vat heeft. Ik ben de man van de kleine klusjes. Lampjes bij de bewoners vervangen, tv’s inregelen, schilderijtje ophangen, banden van de rolstoelen oppompen en meer van dat soort dingetjes. Dat valt niet in te roosteren en al zou dat wel zo zijn dan ga ik nog mijn eigen gang. Als er wat is, dan leggen de zusters een notitie in mijn hok en dan regel ik zelf wat en wanneer er iets gaat gebeuren.’

‘Maar als je niets met haar te maken hebt en haar toch een bitch noemt, is er wel wat anders aan de hand geweest toch?
Hij begint te grijnzen.
‘Toen het oude gebouw gesloopt werd, heb ik de vier bankjes die in de tuin stonden, er uitgespit. Die krengen zijn niet te tillen dus heb ik met de sloper geregeld dat hij ze bij mij in de tuin zette. Daar heb ik ze helemaal opgeknapt en toen de tuin van het nieuwe huis werd aangelegd een beetje met het hoveniersbedrijf gesjoemeld. Ze hebben ze opgehaald en op mooie plekjes gezet. De bewoners zijn er hartstikke blij mee. Bij de officiële opening werd door de directeur in zijn speech de groep vrijwilligers ook genoemd. Hij wilde er echter één speciaal naar voren halen en dat was ik. Vanwege die bankjes. Die bitch vond het na afloop nodig om mij te laten weten dat ik mij daar helemaal niet mee had mogen bemoeien.
Vorig jaar december is mijn vriendin die hier ook woonde, overleden. De dag na de crematie belt ze mij op met de vraag wanneer ik weer van plan was te komen. Er bleef, volgens haar, te veel werk liggen. Geen condoleance, geen vraag hoe het met mij ging, geen ‘kunnen we wat voor je doen’, helemaal niets! Ik heb, zonder iets te zeggen, haar weggedrukt. Het gaat haar niet aan dat ik met de directeur geregeld had dat ik twee weken mijn neus niet liet zien. Nou, en sinds die tijd is het mis en pest ik haar door overdreven vriendelijk en voorkomend te zijn. Vroeger was het ‘Nel’ en nu is het ‘mevrouw van der Velde’.

‘Goed van jou dat je hier toch vrijwilligerswerk blijft doen.’

‘Ja, wat moet ik anders? Thuis ga ik maar zitten kniezen en het loopje hier naar toe ben ik toch al gewend. Je hebt een beetje aanspraak en zo. Ritme, weet je wel. Vind het alleen nog moeilijk de oude kamer van mijn vriendin in te gaan als daar wat gebeuren moet. Ze heette ook Nel maar zij was een lieverd.’

Hij loopt de keuken in en trekt een stuk papier van de rol. Omstandig snuit hij zijn neus en wrijft in zijn ogen. Als ik mijn gereedschap inpak staat hij zwijgend tegen het aanrecht geleund. Ik ga naast hem staan en sla een arm om hem heen.
‘Dank voor je hulp, Henk.’
Hij blijft even staan en met een ‘Ja, ja, ’t is goed’ loopt hij weg.
‘Tot ziens!’ hoor ik hem nog zeggen als hij om de hoek verdwijnt.

©peter gortworst / jan. 2017