Maandagmorgen, buiten is het grijs, de ene regenbui volgt de andere op, een harde wind laat de auto schudden en ik sta links in de dagelijkse file.  Over de vluchtstrook rijdt een takelwagen. Het kan dus wel even gaan duren. Ik zet de motor uit, leg mijn handen in de schoot, zet mijn voeten op de mat en kijk een beetje om mij heen. Rechts de grote wielen van een vrachtwagen, links de middenberm. Een gedeukt blikje, een plastic zak, gras en een klein geel bloemetje.

Waarom schiet mij, uit een ver verleden, een tekst door het hoofd? De letterlijke tekst ben ik kwijt maar het kwam er op neer dat een mens is als bloem in het veld. Als de wind daarover is gegaan, is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer.

Wat bezielt dat bloemetje? Het is nog geen lente en de middenberm van een autoweg is nu niet de meest geschikte plaats om hommels of bijtjes te ontvangen. Wat een pech om juist daar je wortels te hebben. Misschien moet er binnenkort weer gestrooid worden en zout is niet iets waar je goed tegen kan. Voor je het weet ben je kapot en vruchteloos ten onder gegaan. Zal de enkeling die weet van jouw bestaan, je missen? Ik ben bang dat de tekst waar is: niemand kent jouw plaats meer.

Maar met mensen is dat toch anders? In de vaste overtuiging dat je pas echt dood bent als je niet meer genoemd wordt, schrijven wij namen op talloze monumenten. Of het nu gaat om het WTC in New York, gedenkboeken van overleden gemeenteleden in verschillende kerken, het visserijmonument op Urk, necrologieën, bermmonumentjes langs vele wegen, een monument naar aanleiding van een vliegtuigramp, hardop gelezen namen van weggevoerden uit Westerbork…. opdat wij niet vergeten.

Zolang je genoemd wordt ben je niet vergeten. Hoe kwetsbaar je als bloem ook was, men kent jouw plaats nog. Maar hoe zit dat met al die verdronken mensen in de Middellandse zee? Een hier gestorven man zonder papieren omdat hij illegaal in ons land verbleef? De doden die omkomen bij de zoveelste bomaanslag? De kinderen die omkomen van de honger of zomaar spoorloos verdwijnen? De dakloze die in de vrieskou sterft?

Worden hun namen nog genoemd? Zij zijn toch ook gekend? Komt hun naam op een monument of in een herinneringsboek opdat wij niet vergeten?

Er staan heel veel gewone gele bloemetjes in middenbermen die zowel kwetsbaar als kostbaar zijn. Ze sterven en niemand kent hun plaats meer.

Het verkeer komt weer op gang. Ongeveer 3 meter na hectometerpaaltje 103,2 L staat een gewoon geel bloemetje. De volgende keer even kijken als ik er aan denk……

© peter gortworst / feb 2016

foto: http://www.wildebloemen.info

….als je dit verhaaltje de moeite van het delen waard vindt, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb….