“Nee, je stoort niet. Over ruim een uur ga ik naar beneden om koffie te drinken met de rest van de bewoners. In de dagelijkse sleur is dat een hoogtepunt. Wakker worden en wachten tot ze me komen wassen is er ook één. Met een lift vanuit je bed in je rolstoel gezet worden, eten, de krant lezen, naar buiten kijken en luisteren naar het dagelijkse gezeik van Gerard: allemaal hoogtepunten in een eindeloze sleur van dagen die onderling niet van elkaar verschillen. Straks zit iedereen aan de tafel. Voor Gerard is de koffie te koud, te warm, te sterk, te slap of niet zoet genoeg. En iedereen zal dat moeten weten. Dokter Jan kan alleen maar stil zijn en zitten en krijgt de koffie via een rietje. Ik ook, maar ik kan tenminste de beker nog zelf vasthouden. Jantine zal weer hele verhalen vertellen waar niemand iets van verstaat en omdat ze daarom geen reactie krijgt, wordt ze ook weer boos. Elke dag is hetzelfde en iedereen is hier volkomen nutteloos. Wat heeft het leven hier nog te bieden? Zijn de ouders van Jantine echt blij dat hun dochter niet aan de gevolgen van het ongeluk is overleden? Wat hebben ze nu? Is een dochter met een onherstelbare hersenbeschadiging beter af? Wat moet de vrouw van dokter Jan? De dag na zijn promotie tot dokter kreeg hij een hersenbloeding. Hij kan nu niets meer en weet niet eens wie en waar hij is. En wat moet ik? Halfzijdig verlamt en nog de rechterkant ook. Ik kan gelukkig nog een beetje normaal praten maar links schrijven is nog steeds hanenpotenwerk.

Ik was getrouwd met mijn café. Mijn hele leven draaide om dat café. Het was ook het enige wat ik had. Mijn ouders zijn allang overleden en broers of zussen zijn er niet. Ik heb wel eens verkering gehad maar altijd ging de zaak voor. Vrouwen snappen dat blijkbaar niet. Ik vond daar wat ik nodig had en deed alles alleen. Stond alleen achter de bar, verzorgde alle administratie zelf en maakte elke dag schoon. Er was altijd wel wat te doen en ik vond elke dag een feest. Ik had veel vaste klanten en er hing altijd een geweldige sfeer. Het liep als een trein en met Marcus, één van mijn vaste klanten, heb ik wel eens over het verkopen van de tent gesproken. Hij maakte de ene verre reis na de andere en dat was iets wat ik ook wel wilde. We hadden zitten rekenen dat over een jaar of tien de zaak zo veel op kon brengen dat ik er de rest van mijn leven van rond kon komen. Een compleet pand op een A-locatie wil iedereen wel hebben. Dan zou ik ook verre reizen gaan maken. Nieuw Zeeland leek me prachtig. De reis daar naar toe moet al een hele belevenis zijn. Maar ja, je ziet dat het even iets anders is gelopen.

Ze hebben me beneden in de kelder gevonden. Ik zou wat flessen drank ophalen. Omdat het nogal lang duurde voor ik weer terug kwam, zijn ze maar eens gaan kijken. Dat het goed fout was zagen ze meteen. Ik weet daar allemaal niets meer van. Ik werd wakker in een bed met slangetjes, metertjes en piepende kastjes onder de witte tl-lampen. Ik snapte er niets van! Ik vroeg van alles maar had niet door dat ze er geen woord van konden verstaan. Alleen maar brabbelen. Meer kwam er niet uit. Als ik er nog aan terugdenk hoe ik me toen voelde…….

Ik ben nog nooit zo bang geweest, nog nooit zo kwaad, zo verdrietig en zo machteloos. Je kunt helemaal niks en je wilt van alles. Opstandigheid is een zwakke term bij wat ik voelde en wilde. Je lijf heeft je in de steek gelaten. Je vertrouwen in je eigen lijf is weg. Je voelt je zo onnoemlijk alleen…… Een deel van wie je bent, die eenheid van lichaam en geest heeft je in de steek gelaten en wie of wat ben je nu nog? Het lichaam doet niet meer wat jij wilt en je geest wil nog zo veel. En dan de vernedering en de schaamte. De vernedering die je voelt omdat je niets kan en de schaamte omdat je niet eens je eigen kont kan schoonmaken. Tijdens mijn revalidatie zeiden ze dat het zou helpen om te accepteren dat er een nieuwe situatie is ontstaan. En vanuit die acceptatie ga je weer bouwen aan een andere, nieuwe toekomst. Hallo! Ik wilde alleen maar mijn oude leven en mijn eigen café terug en later verre reizen maken. Niet dus…..

Mijn vier beste stamgasten hebben geholpen om de zaak te verkopen. Gouden kerels zijn dat. Ze komen altijd op bezoek. Soms alleen, soms met z’n tweeën en  een enkele keer allemaal. Dan is het feest hoor! Ik weet niet hoe ik alles had moeten doen zonder die jongens. Ik hoef maar te piepen en ze zijn er. En ze regelen alles voor mij.

Ze weten het nog niet maar ik heb een testament laten maken. Alles gaat naar hun toe en van dat geld moeten ze, met hun vrouwen, een maand naar Nieuw Zeeland. Het geld dat daarna over is mogen ze eerlijk onder elkaar verdelen. Ze hebben het wel verdiend. De enige voorwaarde is dat ze mij moeten meenemen; nou ja, dat wat er van mij over is. Ik wil gecremeerd worden en mijn as mogen ze daar, op een mooi plekje, uitstrooien. Ben ik toch nog in Nieuw Zeeland.

Ja, gistermorgen kwam de brief waarin stond dat mijn euthanasieverzoek was goedgekeurd. Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik daar mee ben. Weet je wel hoeveel je moet praten en hoeveel plotselinge bezoeken je krijgt? Toneel spelen, vooral niets doen wat gelinkt kan worden aan depressiviteit en bovenal opgewekt en verstandig overkomen. Man, man, wat een gedoe en alleen maar omdat ik het netjes wil doen. Ik wil niet dat iemand anders last heeft van het feit dat ik dood wil. Als ik met deze rolstoel voor de trein ga staan of de gracht instuur, zadel ik andere mensen op met mijn rotzooi. Dat wil ik helemaal niet. Ik wil, met mijn vrienden om mij heen, zachtjes gaan slapen en nooit meer wakker worden. Mijn vier vrienden blijven achter en ik ga met de dood, mijn nieuwe vriend, mee.

Vandaag ga ik ze bellen. Ze zullen wel schrikken want ze weten nog van niks. Ik denk dat ze het wel begrijpen.

Kom, we gaan naar beneden. De koffie wacht. Gerard zal wel zeggen wat voor koffie het is en als we geluk hebben verteld dokter Jan een goeie mop.”

© peter gortworst / feb.2011

.