Ik behoor tot het argeloze soort. Nooit controleer ik een kassabon van de supermarkt en als ze mij al zo’n papiertje toeschuiven is mijn standaard zin: “Doe maar in het ronde archief.” Die argeloosheid zal mij vast wel eens geld gekost hebben en misschien ook wel eens wat opgeleverd. Ik weet het niet en wil dat graag zo houden. In ieder geval is, naar mijn ervaring, een argeloos leven een prettig leven.

Het is druk en benauwend warm in deze grote Hongaarse supermarkt. Voor mij heeft een vrouw al haar boodschappen op de band gelegd en als de kassière haar spul door de piep haalt kijkt zij nauwlettend op het schermpje. Er liggen twee lange worsten. “Piep” zegt het apparaat bij de eerste worst maar bij de tweede zegt het ding niks. Nog een paar keer proberen, turen naar de streepjescode, weer proberen….. niks. De kassière pakt de eerste worst en haalt deze langs de scanner. “Piep” zegt het apparaat monter en ze gaat verder met de rest. De vrouw pakt de twee worsten uit de rij en bekijkt de prijskaartjes. Dan houdt ze de twee worsten op ooghoogte voor de kassière en wijst met haar vinger naar de prijzen. In gebrekkig Duits gelardeerd met Engelse en Nederlandse woorden wordt duidelijk gemaakt dat worst 1 duurder is dan worst 2.

Ik zucht maar eens diep en ga wat gemakkelijker staan. Een Nederlandse met een probleem de financiën betreffende, gaat tijd kosten. De kassière drukt op een knop, een lampje boven in een paal gaat branden en een dame met een indrukwekkende omvang spoed zich ter plaatse. Het probleem wordt vertelt en aanschouwelijk gemaakt, een sleuteltje wordt in de kassa gestoken en de niet piepende worst wordt weer langs de scanner gehaald. Geen piep. De streepjescode wordt met de punt van een jasje gepoetst maar weer geen piep.

“Zit er een groot prijsverschil tussen die twee worsten?” vraag ik aan de dame die zeer strijdbaar alles in de gaten houdt. Het blijken 19 hele forinten te zijn. Ik reken even snel om en kom uit op 6 eurocent. “Ik heb een idee”, zeg ik haar, “U rekent gewoon af en ik betaal u het prijsverschil van die 10 eurocent.”

Fout! Helemaal fout. Het blijkt een principekwestie te zijn hoewel die een beetje aan het wankelen wordt gebracht als ik een hele euro bied maar nee, ze houdt stand. “Als je niet een beetje oplet, flessen ze je in dit land  waar je bij staat,” is de mening. “Je moet constant alles in de gaten houden!” Tja, wie ben ik om, in een rij voor de kassa, even iemands mening op een ander spoor te zetten?

De vrouw wordt verzocht om af te rekenen. Met handen, voeten en worsten wordt duidelijk gemaakt dat de verrekening elders plaats vindt. Ze betaalt en verdwijnt met de omvangrijke dame die de twee worsten draagt, naar een balie. Even later zie ik een medewerkster met de worsten door de winkel lopen. Misschien ligt er nog een worst 1. Ik weet nu al dat die kans erg klein is: handgemaakte worsten zijn geen eenheidsworsten. Er zal uiteindelijk een bonnetje geschreven worden waarmee ze naar de kassa kan om als overwinnaar en standvastig aan haar principes, een muntje van 20 forinten in ontvangst te nemen. Toch nog 1 forintje er extra uitgesleept.

Er is niets mis met principes maar in dit geval vraag ik mij af of er niet enige rekbaarheid mogelijk was. Kom op meid, je bent op vakantie! Waarom dan al die heisa voor 6 cent? En wat had je gedaan als worst 1 goedkoper was dan worst 2? Bah! Krentenkakker!

© peter gortworst / aug.2015