Ik weet nog niet zo precies waar ik nu ben en zie er ook niet meer uit zoals ik was. Volgens mij zie ik er helemaal niet meer uit maar ik voel mij wel goed. Alles is hier nieuw voor mij. Het is ook niet donker. Ik heb nog nooit eerder licht gezien maar dit is wel een beetje raar licht. Het lijkt wel of het overal vandaan komt. En om nu te zeggen dat ik veel kan zien…nou, nee… Ik heb al wel ontdekt dat ik niet alleen ben. Vreemd toch dat ik dat dan weer wel weet. Ze zijn allemaal als ik. Geen idee wie dat allemaal zijn. Ik zou het wel graag willen weten. Lijkt mij wel gezellig maar om de één of andere reden lukt dat niet. Het is net alsof ik niet om mij heen kan kijken… Nee, dat is niet het goede woord. Is het ‘om mij heen denken’? Of is het ‘om mij heen zijn’?

Raar. Ik kan wel achteruit en naar ‘nu’ kijken en dan bedoel ik echt ‘zien’, maar naar voren, zeg maar iets wat je ‘later’ zou kunnen noemen, is er niet. Misschien is het ‘nog niet’ en komt dat nog wel. Ik laat het maar gebeuren en wacht wel af. Dat kan ik wel. Dat heb ik al eens gedaan.

Het voelde wel lekker waar ik eerst was. Warm, zacht, wiebelig en donker. Ik had het prima naar mijn zin. Er viel niets te zien maar ik voelde mijzelf mooi en het mooiste was dat ik bijna elke dag een beetje anders voelde. Oké, ik was heel klein maar ook iets van een paar millimeter kan mooi zijn. Misschien dat zij mij daarom nog steeds Pareltje noemt. Ik leek een beetje op een hele kleine walvis met een echte staart. Toch jammer om te ontdekken dat die steeds kleiner werd. Ik liet het maar gebeuren en wachtte af.

Die paar millimeter miniwalvis was “ook ik”. Nu is die “ook ik”, die miniwalvis er niet meer. Geen idee hoe dat gekomen is. Plotseling dreef ik los rond, werd weggeduwd, meegevoerd en waar ik nu ben, werd ik weer wakker.

Ik zie mijn moeder op het bed liggen. Er staan een man en een vrouw met witte jassen aan, naast haar. “Ja, jammer,” zegt de vrouw, “maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal.” “Het lichaam stoot niet voor niets een foetus af,” zegt de man en het klinkt bijna dreigend. “Neem het er maar even lekker van, probeer nu te slapen en ga dan weer, rustig aan, met de dagelijkse dingen beginnen. Lichamelijk is er niets mis met u. Wat mij betreft staat niets een toekomstige zwangerschap in de weg.”

Ze zijn gegaan maar mijn moeder slaapt niet. Ze ligt op haar zij en huilt. Dan gaat de deur open en een man, met in zijn hand een kopje thee, komt binnen. Ah ha! Dàt is dus mijn vader. Hij zet het kopje op het nachtkastje, gaat naast mijn moeder liggen en slaat zijn arm om haar heen. Ze zeggen niets! Zij huilt en hij ligt naar het plafond te staren. Doe je mond open man! Praat met haar, vraag haar wat ze denkt en voelt. Hier ligt je vrouw die haar, nee, jullie kind heeft verloren. Ik was geen ‘foetus’ of een ‘bloedprop’. Ik was daar echt bij jullie en die hele miniwalvis van 6 millimeter is nu dood. Dood ja! Ik was een écht kind. Ze had mij lief en nu ben ik dood!

Hij zegt niets en hij kijkt in het niets.

Ze draait zich naar hem toe. “Weet je,” zegt ze, “Ik vertrouw mijn eigen lijf nu even niet meer. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb en daarom Pareltje ben kwijtgeraakt. Denk jij dat ook?”

O, nee hè! Man! Pas op! Als je het, na dat stommetje spelen, ook nog waagt om ook maar één milliseconde te aarzelen met je antwoord en ook nog het verkeerde antwoord te geven dan…. Ja, wat moet ik dan? Vaststellen dat er daar iets onherstelbaar stuk gaat? Wat kan ik nog?

Goddank! Hij zegt gelijk dat hij dat absoluut niet denkt. Veel beter wordt het echter niet: “Ik zie het als iets heel natuurlijks,” zegt de sukkel, “Je lichaam heeft het afgestoten omdat er iets mee was. Het is niet anders. Maar we blijven het gewoon proberen toch?” Hij kijkt naar haar met een lach op zijn gezicht. Verbijsterd kijkt zij naar dat lachende gezicht, draait dan haar hoofd van hem weg en haar rug naar hem toe. Een beetje verbolgen trekt hij zijn schouders op, gaat staan en loopt de kamer uit. Ja, gooi het maar op die hormonen van haar! Hoezo ‘er was iets met mij’? Nee, jij bent een licht! Ik ben toch ook jouw kind en niet zomaar een biologisch verschijnsel?! Ik ben toch geliefd en gewild en die liefde kan toch niet zomaar weg zijn?

Jammer dat ik nog niet weet hoe hier alles werkt. Zou het mogelijk zijn om je moeder te laten weten dat ik er nog wel ben maar dat het ergens anders is? Dat het ‘hier’ is? Het zal haar vast goed doen als ze weet dat ik haar werkelijk voelbare verdriet en pijn ken. Dat ik weet dat zij om mij rouwt en dat ze mij onvoorwaardelijk lief heeft.

Ik ga hier maar even rondkijken en dit, misschien wel voor een kleine eeuwigheid, mijn thuis maken. En dan? Kan ik het dan maar laten gebeuren? Kan ik dan maar afwachten of moet ik hier een goede geest zoeken die mij kan vertellen hoe ik mijn moeder kan troosten? Of kan ik dat helemaal niet en zal ze het moeten hebben van mensen om haar heen die een goede geest hebben? Die zullen daar toch wel zijn?

Hè, wat een hoop lastige vragen voor een kind dat nog maar net dood is.

Geschreven voor een lieve vriendin. Augustus 2014