De zwangere man  -6-

Het mei zonnetje schijnt weldadig en verwarmt mijn gestel en gemoed. Ik zit op het terrasje en om mij heen zoemen de bijtjes, wespjes, hommeltjes, vliegjes en meer van dat kleine grut. De zwarte roodstaart bekijkt vanaf de rand van het garage dak de woestenij die men normaal tuin noemt en de merel laat enigszins vermoeid zijn bekende riedel horen. Hij was er vanmorgen al vroeg bij dus wie zal hem iets kwalijk nemen. Twee kauwtjes scharrelen in het gras. Ze zijn op zoek naar de resten van twee kale broodkapjes die ik gisteren, in een vlaag van gulheid, aan de vogelen des hemels geofferd heb. Een kapje met roomboter, oude kaas en mittelscharfe mosterd is een gebakje dus waardoor deze daad van offervaardigheid is ontstaan, weet ik even niet. Uit het huis komt een flard van rabarbergeur. Er staat een grote pan op het spreekwoordelijke vuur en het wachten is op gaarheid. Ergens in de omgeving is een boer zijn privéverzameling mest aan het uitrijden en ook flarden van die geur bereiken mijn neus.

Al die geluiden, al die geuren en al die ziendingen komen via voor mij onverklaarbare banen, terecht in mijn hersenpan. Daar raken ze snaren die denkprocessen in werking stellen en het resultaat mag er zijn. Nee, geen oplossing maar wel een richting. Het boek, want naast al het andere is mijn geest daar veelvuldig mee bezig, is nog niet klaar maar aan vervolgstappen kan wel gedacht worden. Ik hoop en neem, misschien tegen beter weten in, aan dat de langste tijd van wachten achter de rug is. Nog even en dan kunnen de laatste correcties gecorrigeerd, de laatste stukken herschreven en de laatste onlogische handelingen verbeterd worden. ‘Het boek is klaar’. Wat een prachtige zin is dat nu al.

Af en toe, nou ja, meer toe dan af, droom ik. Het nieuws dat mijn boek klaar is, heeft zich razendsnel verspreidt. Ik droom dat de aanbiedingen van de 4500 uitgeverijen die Nederland rijk is, mij brieven sturen, mijn mailbox vol laten lopen of hun charmantste dames naar mijn voordeur sturen met de vraag of ze alstublieft in het kwadraat mijn boek mogen uitgeven. Verveeld leg ik de ongeopende brieven op de stapel, markeer ik mailtjes als spam en geef al die dames een chocolaatje om ze vervolgens van de stoep te jagen. Zolang er geen getal van minimaal 4 nullen genoemd wordt ben ik niet thuis. Natuurlijk weet ik dat dromen bedrog zijn maar met de gedachte spelen is leuk.

Maar goed, die richting. Uitgeven via een reguliere uitgeverij lijkt mij geen goed plan. Ik wil niet hebben dat zij zich gaan bemoeien met mijn tekst. Nee, een redacteur die het op fouten gaat controleren is ook niet nodig en nee, ik kan zeker geen half jaar of meer wachten tot het eindelijk uitgegeven wordt. Op een echte baby moet je negen maanden wachten maar als het eenmaal komt is er geen houden meer aan. Het laat zich niet nog een maand in de wachtstand zetten en zo is het ook met mijn boek. Straks is het klaar en dan moet het verder.

Over dat ‘verder’ smeed ik allerhande plannetjes. Natuurlijk bekendheid geven via Facebook en aanverwante media, een eigen website maar ook een signeersessie in Meppel. Daar heb ik lang gewoond en velen zullen mij nog kennen. Via een persbericht mij aankondigen en dan een middagje mooie dingen schrijven in het boek. Hier in Georgsdorf gaat dat niet. In de eerste plaats is hier geen boekwinkel en spreekt men of Duits of plat. Er wonen wel Nederlanders maar dat zijn er, vrees ik, te weinig. Overigens, mocht u als lezer nog suggesties hebben dan hoor ik die graag.

Ik ga er vanuit dat het boek niet zichzelf verkoopt. Zo een hoge pet heb ik niet op. Ik zie mijzelf niet op de buis voor een diepzinnig gesprek over het boek of het schrijverschap. Een recensie in een landelijke krant is waarschijnlijk ook een brug te ver. Het zal afhangen van creatieve en/of ludieke acties. Die verzin ik als ik op het kleine terras zit en al de geuren, geluiden en ziendingen hun werk laat doen.

© peter gortworst / mei 2021