Hier, in dit bos, bekend vanaf haar jeugd, loopt ze met een murw geslagen lijf en onrustige geest. Het is vroeg in de ochtend en de koude nevel wordt doorboord met lichte banen zonlicht. De frisse boslucht snuift ze met diepe teugen op in haar longen. Hier plukten ze bosbessen, maakten hutten, speelden verstoppertje en liepen speurtochten. Alles was goed. Het bestaan overzichtelijk en vredig. Het leven lachte de kinderen toe en de wereld lag aan hun voeten. Misschien zijn dat wel de redenen geweest om nu terug te komen. Zoeken naar iets wat houvast kan geven, een gevoel wat je misschien weer oproepen kan. Het leven lacht niet meer naar haar en alles wat aan de voeten ligt, zijn scherven van wat hij grijpen en gooien kan.

Hij, de mooie, de vriendelijke, de zorgzame mijnheer die voor de buitenwereld de schone schijn ophoudt. Voor iedereen maar niet voor haar. Zij mag het doen met zijn kleinerende opmerkingen, zijn eisen, zijn veel te losse handjes, zijn claims en buien van ongecontroleerde woede. O, ze weet best dat zij nog geen kinderen wilden, maar is het haar schuld dat ze nu zwanger is nadat hij haar, voor de zoveelste keer, verkracht heeft?

O ja, ze hebben haar gewaarschuwd. Gevraagd naar het waarom, hulp aangeboden en goede raad gegeven. Ze weet alleen maar dat zij hem lief heeft. Het is toch ook de man die lief kan zijn? Die haar laat voelen een vrouw te zijn, die nederig en vol schuldbesef haar overlaadt met liefde en cadeautjes. Die elke keer weer oprecht belooft dat het nooit meer zal gebeuren?

Zijn moordende stompen in de buik kan ze afweren. Ze moet haar kind verdedigen. Het gaat ten koste van slagen in haar gezicht. Ze probeert in een hoekje te kruipen en laat hem zijn gang gaan. Verweren roept nog meer woede op. Nooit gedacht dat ze dit zou moeten leren. Hij schopt, stompt, slaat, trekt haar aan haar haren door de kamer en schreeuwt dat ze dat kind weg moet laten halen. Vreemd dat je tijdens zo’n marteling een groot besluit kan nemen. Ze gaat bij hem weg. Als hij op een dag thuiskomt van zijn werk, zal zij er niet meer zijn.

Niet meer! Nu niet meer! Ze zal alle uitgestoken handen zoeken die ze grijpen kan. Wèg bij deze tirannieke leugenaar. Ze kiest niet meer voor haarzelf alleen. Ze is nu samen en kiest daarom ook voor het kind wat ze draagt.

De zonnestralen verlichten de ochtendnevel en in brede banen zijn ze door het bladerdak zichtbaar. En zoals de warmte van de zon de koude ochtendnevel langzaam verdrijft, zo zal het ook in haar leven gaan. Opstaan zal ze en zich door het volle zonlicht en de warmte laten koesteren. Ze kiest een nieuw leven wat haar weer toe kan lachen. Een leven met een spelend kind aan haar voeten. Haar eigen kind dat alles zal leren over het leven en de liefde en naar wie de wereld lacht.

© peter gortworst mei/2020
afb: Pinterest.com