Loopje

Eigenlijk is hij best wel tevreden over zijn huisgenote. Bij het reorganiseren van de talloze foto’s zag hij zijn hond zoals ze was toen ze voor het eerst voet op nieuwe bodem zette. In de ruim zeven maanden dat ze hier nu is, is er veel gebeurt.  De bank was een niet te nemen hindernis. Nu loopt ze er gewoon op. Van het niets (willen) weten en niet (willen) luisteren is het een hond geworden die (meestal) aan een kort fluitje genoeg heeft. Het trekken aan de riem is nog wel een dingetje maar goed, niet alles kan altijd perfect zijn. Dat heeft hij ook deze avond ondervonden. Het was ronduit gezegd een enerverende avond.

In het verleden heeft ze het gepresteerd om via een sluipdoorgaatje in de heg, de tuin uit te lopen. Buurman krijgt, als hij daar aan terugdenkt, opnieuw een hartverzakking. Inmiddels is de heg zo dicht gegroeid dat ze daar niet meer door gaat.

Ze zitten samen in de tuin te genieten van de koelte. Voor hij met haar een lange wandeling gaat maken, wil hij eerst een bak koffie. Als hij daar mee bezig is, ziet hij haar door de gang naar de voordeur lopen. Dat doet ze vaker dus er is niets aan de hand. Liggend op de koude tegels tegen de dichte deur raakt ze daar in no-time haar teveel aan warmte kwijt. Met de beker koffie loopt hij weer de tuin in maar van Kuri geen spoor. Een vervelend voorgevoel bekruipt hem. Als hij bij de voordeur kijkt is daar geen hond. Roepen en fluiten in de tuin levert ook geen bruin beest op en dus is de gevolgtrekking snel gemaakt: het kreng is er weer vandoor. Op de fiets met pantoffels en een broek die stijf staat van bouwstof en gips wordt de zoektocht begonnen. Het is een noodgeval dus even geen boodschap aan decorum.

Verbazend hoe veel mensen je in zo’n stille buurt nog aan kan spreken. Helaas heeft niemand het wandelende brok Vietnamees hondenvlees gezien. Als hij de achterbuurman op de fiets aan ziet komen biedt deze aan mee te zoeken. ‘Je blijft er slank bij,’ meldt hij opbeurend.
Met een regelmatig ‘komhierfluitje’ doorkruist hij de buurt en als hij voor de zoveelste keer door zijn straatje rijdt, zijn diverse buren uit hun huizen gekomen om met een spiedend oog te helpen. Met een ‘ach, hij komt vanzelf wel weer terug’ neemt hij geen genoegen en voor de zoveelste keer  rijdt hij de buurt rond. Als er ergens honden blaffen spurt hij die kant op maar elke keer is het loos alarm.

Dan een goed bericht. Ze is gespot in de Nachtegaalstraat en ja, het klopt. Vastgebonden aan een touw staat het mormel vrolijk te zijn. Het gezin vroeg zich al af van wie deze schoonheid was. Ze hadden haar nog niet eerder gezien. Hij vertelt waar hij woont voor het geval ze dit kunstje nog een keer flikt en met welgemeende dankbetuigingen neemt hij zijn hond mee.

De koffie is koud en Kuri vraagt zich af waarom ze niet etwas leckeres krijgt. Tijd om de laatste drie kwartier te overdenken. Hij begint te vermoeden dat ze wel eens loops zou kunnen worden en die term zeer letterlijk nemend, is ze waarschijnlijk op reuenjacht gegaan. Morgen op handen en knieën de mogelijke ontsnappingsgaten zoeken. Ergens moet een opening zijn maar waar is het lek?
Hij twijfelt of hij de dierenarts moet bellen. Hebben ze, als het nodig mocht zijn, voor honden ook een morning after pil? Dat hij haar, meestal liefkozend een trutje noemt is tot daar aan toe. Aan ‘sletje’ moet hij nog even niet denken.

© peter gortworst / juli 2018